Ένας άνδρας που έζησε μέσα σε έναν σιδερένιο πνεύμονα για επτά δεκαετίες, αφότου προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα ως παιδί, πέθανε.
Ο Paul Alexander, που άφησε την τελευταία του πνοή τη Δευτέρα και καταγόταν από το Ντάλας του Τέξας των ΗΠΑ, έμεινε παράλυτος από τον ιό σε ηλικία έξι ετών το 1952. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο αφού εμφάνισε συμπτώματα και ξύπνησε μέσα σε έναν μηχανικό πνεύμονα. Ο σιδερένιος πνεύμονας λειτούργησε ως διάφραγμα για να βοηθήσει τον Αλεξάντερ να αναπνεύσει αφού ένας γιατρός του έκανε τραχειοτομή για να αφαιρέσει την πίεση από τους πνεύμονές του μετά τη μόλυνση από πολιομυελίτιδα.
Ο Αλεξάντερ, στον οποίο δόθηκε το όνομα «ο άνθρωπος με τον σιδερένιο πνεύμονα», έζησε μέσα σε αυτό για το υπόλοιπο της ζωής του. Δεν μπορούσε να κινηθεί ή να μιλήσει μέσα στο μεταλλικό περίβλημα και συχνά έμενε άπλυτος επειδή δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τις νοσοκόμες που τον φρόντιζαν.
Ο θάνατός του ανακοινώθηκε μέσω μιας σελίδας GoFundMe, που δημιουργήθηκε για να βοηθήσει στην πληρωμή των ιατρικών εξόδων του Αλεξάντερ.
Γράφοντας στη σελίδα αυτή, ο Christopher Ulmer, διοργανωτής και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, είπε την Τρίτη: «Ο Paul Alexander, ο άνθρωπος με τον σιδερένιο πνεύμονα, πέθανε χθες. Αφού επιβίωσε από την πολιομυελίτιδα ως παιδί, έζησε πάνω από 70 χρόνια μέσα σε έναν σιδερένιο πνεύμονα. Σε αυτό το διάστημα ο Πολ πήγε στο κολέγιο, έγινε δικηγόρος και συγγραφέας. Η ιστορία του ταξίδεψε πολύ και μακριά, επηρεάζοντας θετικά τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ο Πολ ήταν ένα απίστευτο πρότυπο που θα θυμόμαστε».
Ο Αλεξάντερ, στα 21 του χρόνια, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που αποφοίτησε από γυμνάσιο στο Ντάλας χωρίς να παρακολουθήσει ποτέ το μάθημα αυτοπροσώπως.
Έγινε δεκτός στο Southern Methodist University στο Ντάλας, μετά από πολλές δυσκολίες με τη διοίκηση του πανεπιστημίου και στη συνέχεια πήγε στη νομική σχολή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Όστιν. Ακολούθησε τα όνειρά του να γίνει δικηγόρος και εκπροσώπησε πελάτες στο δικαστήριο με ένα τροποποιημένο αναπηρικό καροτσάκι που κρατούσε το παράλυτο σώμα του όρθιο.
Οργάνωσε επίσης μια καθιστική διαμαρτυρία για τα δικαιώματα αναπηρίας και δημοσίευσε τα δικά του απομνημονεύματα, με τίτλο «Three Minutes for a Dog: My Life in an Iron Lung». Τα απομνημονεύματα των 155 σελίδων φιλοτεχνήθηκαν προσεκτικά και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να ολοκληρωθούν. Ο Αλεξάντερ έγραφε κάθε λέξη με ένα στυλό στερεωμένο σε ένα ραβδί στο στόμα του.
Ο Αλεξάντερ έζησε περισσότερο και από τους δύο γονείς του, τον αδερφό του, ακόμη και από τον αρχικό του σιδερένιο πνεύμονα, ο οποίος άρχισε να διαρρέει αέρα το 2015, αλλά επισκευάστηκε από τον μηχανικό Μπράντι Ρίτσαρντς έπειτα από έκκληση του Αλεξάντερ στο YouTube.
Πώς λειτουργούσε ο μηχανικός πνεύμονας
Ο αναπνευστήρας, ένα μεγάλο κίτρινο μεταλλικό κουτί, απαιτεί από τους ασθενείς να ξαπλώνουν μέσα, με τη συσκευή σφιχτά στερεωμένη γύρω από το λαιμό τους.
Λειτουργεί δημιουργώντας ένα κενό για την άντληση οξυγόνου μηχανικά στους πνεύμονες για ασθενείς των οποίων το κεντρικό νευρικό σύστημα και η αναπνευστική λειτουργία επηρεάστηκαν από την πολιομυελίτιδα.
Ενώ ήταν στο νοσοκομείο, οι γιατροί προσπάθησαν να κάνουν τον Πολ να αναπνεύσει μόνος του, κλείνοντας το μηχάνημα και αναγκάζοντάς τον να βγει έξω, αλλά δεν αργούσε να γίνει μπλε και να λιποθυμήσει.
Παρά τη διαθεσιμότητα πιο σύγχρονων αναπνευστήρων, ο Αλεξάντερ αποφάσισε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το σιδερένιο μηχάνημα πνευμόνων επειδή το είχε συνηθίσει. Άλλες συσκευές απαιτούν επίσης εντατική χειρουργική επέμβαση.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Αλέξανδρος δεν άφησε ποτέ τη συσκευή να εμποδίσει αυτό που ήθελε να πετύχει, να ταξιδεύει με αεροπλάνα, να ζει ανεξάρτητα, να προσεύχεται στην εκκλησία, να επισκέπτεται τον ωκεανό και να ερωτεύεται.
Όταν ήταν στο πανεπιστήμιο, ο Αλεξάντερ γνώρισε την Κλερ, την οποία αργότερα αρραβωνιάστηκε. Μίλησε με ειλικρίνεια στον Guardian για το πώς η μητέρα της του είχε απαγορεύσει να μιλάει στην κόρη της. «Χρειάστηκαν χρόνια για να θεραπευτώ από αυτό», είχε πει σχετικά.
Στη μετέπειτα ζωή του ο Αλεξάντερ είχε στενή σχέση με την Κάθι Γκέινς, η οποία τον φρόντιζε.
Ο Αλεξάντερ ήταν ένα από τα πολλά παιδιά που τοποθετήθηκαν σε σιδερένιους πνεύμονες κατά τη διάρκεια ενός ξεσπάσματος πολιομυελίτιδας στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950. Η πολιομυελίτιδα είναι μια σοβαρή λοίμωξη που είναι πλέον πολύ σπάνια λόγω του προγράμματος εμβολιασμού. Διαγιγνώσκεται πλέον μόνο σε λίγες χώρες και η πιθανότητα να μολυνθεί κανείς με τον ιό είναι πολύ χαμηλή.
