Στις 29 Νοεμβρίου 1947, πριν 70 χρόνια, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε ένα σχέδιο για τη διάσπαση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό, κάτι που επέτρεψε τη δημιουργία του Ισραήλ και άνοιξε για τους Παλαιστίνιους μια μακρά και τραγική περίοδο στην Ιστορία τους.
Αυτή η ιστορική ψηφοφορία του ΟΗΕ θα οδηγήσει έξι μήνες αργότερα, στις 14 Μαΐου 1948, στη γέννηση του Ισραήλ. Ωστόσο ακόμη δεν έχει ιδρυθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
Το παλαιστινιακό ζήτημα μεταφέρεται στον ΟΗΕ
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βρετανία δεν μπορεί πλέον να ελέγξει την κατάσταση στην Παλαιστίνη, η οποία βρίσκεται υπό τη διοίκησή της έπειτα από την απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών το 1922.
Η γενοκτονία των Εβραίων από τους ναζί, η εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, η δημιουργία του Αραβικού Συνδέσμου, η πίεση που ασκούσαν ένοπλες, μυστικές σιωνιστικές οργανώσεις άλλαξαν εντελώς το τοπικό και διεθνές σκηνικό.
Το Λονδίνο μετέφερε το παλαιστινιακό ζήτημα στον ΟΗΕ τον Φεβρουάριο του 1947.
Μια ψηφοφορία των τριών λεπτών
Στις 29 Νοεμβρίου 1947 η γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη ψηφίζει υπέρ της διάσπασης της Παλαιστίνης. Η απόφαση 181 υιοθετήθηκε με 33 ψήφους υπέρ (μεταξύ αυτών οι ΗΠΑ, η Σοβιετική Ένωση και η Γαλλία), 13 ψήφους κατά (μεταξύ αυτών και τα αραβικά κράτη) και 10 αποχές (εκ των οποίων και η Βρετανία).
Η ψηφοφορία δεν διήρκησε περισσότερα από τρία λεπτά.
Η Παλαιστίνη, όπου τότε ζούσαν 1,3 εκατομμύριο Άραβες και 600.000 Εβραίοι διαχωρίστηκε σε τρεις οντότητες οι οποίες θα γίνονταν ανεξάρτητες την 1η Αυγούστου 1948.
Το εβραϊκό κράτος, που θα εκτεινόταν σε 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, θα αποτελούνταν από μια λωρίδα που θα εκτεινόταν από το βόρειο δάκτυλο της Γαλιλαίας ως τη λίμνη Τιβεριάδα, την κεντρική παραλιακή περιοχή (από τη Χάιφα ως το Τελ Αβίβ) και την έρημο Νεγκέβ.
Οι Παλαιστίνιοι θα διατηρούσαν τρεις περιοχές έκτασης 11.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων: μία στη δυτική Γαλιλαία, μία δεύτερη στη Λωρίδα της Γάζας μαζί με ένα μέρος από τα σύνορα με το Σινά και μία τρίτη στη Δυτική Όχθη.
Η Ιερουσαλήμ και οι γύρω περιοχές θα αποτελούν ξεχωριστή οντότητα με ειδικό καθεστώς, υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ.
Οι Εβραίοι λαμβάνουν με αυτό τον τρόπο το 54% του εδάφους της Παλαιστίνης, αν και εκπροσωπούν το 30% του πληθυσμού.
ΗΠΑ και ΕΣΣΔ: κοινό μέτωπο
Η Βρετανία, αν και συγκάλεσε την ειδική αυτή συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εφαρμογή του σχεδίου. Το Λονδίνο, που δεν σταμάτησε να αλλάζει απόψεις, εμφανιζόταν την περίοδο εκείνη ευνοϊκό προς τους Άραβες, όμως επέλεξε να απέχει από τις συζητήσει εξαιτίας της ευαισθησίας του θέματος.
Ως το τέλος οι αραβικές χώρες στον ΟΗΕ ζητούσαν τη δημιουργία «ενός ενιαίου, δημοκρατικού και ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους», και προσπάθησαν να αντιταχθούν στη διάσπασή του.
Όμως ήρθαν αντιμέτωποι με μια αναπάντεχη για την περίοδο εκείνη του Ψυχρού Πολέμου συμμαχία μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, χάρη στην οποία συγκεντρώθηκε η πλειοψηφία των δύο τρίτων που ήταν απαραίτητη για την υιοθέτηση της απόφασης.
Οι Σοβιετικοί επιθυμούσαν να εκδιώξουν τους Βρετανούς από την Παλαιστίνη και οι Αμερικανοί έλαβαν υπόψη τους την αυξανόμενη επιρροή των Εβραίων στη χώρα τους.
Όνειρο για τη μία πλευρά, εφιάλτης για την άλλη
Οι επικεφαλής των Εβραίων δέχθηκαν το σχέδιο, όμως κάποιοι πιο σκληροπυρηνικοί το απέρριψαν διότι έκριναν ότι είναι πολύ μακριά από τα σχέδιά τους για ένα Μεγάλο Ισραήλ.
Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι ένιωσαν ένα έντονο αίσθημα αδικίας. Οι αραβικές χώρες απέρριψαν το σχέδιο.
Έκτοτε τα επεισόδια αυξήθηκαν στην Παλαιστίνη, με κάθε μία πλευρά να προσπαθεί να βρεθεί σε θέση ισχύος.
Στις 14 Μαΐου 1948 ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν ανακοίνωσε τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ αμέσως μετά το τέλος της βρετανικής εντολής στην Παλαιστίνη.
Την επομένη ξέσπασε η πρώτη σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Μετά το πέρας της, το Ισραήλ κατείχε το 78% της Παλαιστίνης. Περισσότεροι από 760.000 Παλαιστίνιοι πήραν τον δρόμο της εξορίας.
Στη διάρκεια το Πολέμου των Εξι Ημερών τον Ιούνιο του 1967, το Ισραήλ θα θέσει υπό την κατοχή του, εκτός από τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν, και το Σινά (που θα επιστραφεί στην Αίγυπτο το 1982), τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που θα προσαρτήσει αργότερα, και τη Λωρίδα της Γάζας, από την οποία αποσύρθηκε το 2005.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
