Του Κώστα Μπετινάκη
Ο πόλεμος εξακολουθεί στο Ιράκ. Αποτελεί συνέχεια του πολέμου στο Ιράκ που άρχισε το 1991 και ανανεώθηκε το 2003. Παρά την εκδοχή των μεταδόσεων που προσπαθούν τα συστημικά Μέσα να περάσουν στο κοινό.
Το Ιράκ έχει πετρέλαιο, πολύ πετρέλαιο. Ποιοι το χειρίζονται;
Ο ένας «μπαλαντέρ» εδώ είναι οι Κούρδοι και ο άλλος, το Ισραήλ.
Δεν έχουμε να κάνουμε με ιστορία απλής επιρροής του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον ή την αλλαγή των στόχων. Η πραγματική ιστορία για το Ιράκ είναι ο βασικός παίκτης, η κρυμμένη ιστορία των Κούρδων του Ιράκ.
Καθώς βλέπουμε το σημερινό τοπίο, θα δούμε πάλι τους Κούρδους να ρίχνονται ίσως ως «ζωοτροφή» στην ευρύτερη σύγκρουση, τον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν όπου ακόμη και οι ΗΠΑ παίζουν ρόλο πληρεξούσιου. Στις 23 Αυγούστου 2019, ο Nouri al Malaki εξέδωσε προειδοποίηση στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ είχε επιτεθεί στο Ιράκ στις 19 Αυγούστου, τέσσερις μέρες νωρίτερα και οι μεταδόσεις για αυτή την επίθεση ήταν όπως πάντα περιορισμένες, αλλά οι επιπτώσεις τους πολύ πέρα από τις πιο τρελές φαντασιώσεις των ειδικών και των απλών παρατηρητών.
Το Ισραήλ βομβάρδισε σιιτικές πολιτοφυλακές που συνδέονται με το Ιράν, χρησιμοποιώντας αμερικανικης κατασκευής μαχητικά αεροσκάφη F35, με το τέχνασμα χρησιμοποιώντας αμερικανικά τηλεφωνικά σήματα και αναμεταδότες, επικοινωνώντας με τις αεροπορικές άμυνες του Ιράκ σαν να ήταν Αμερικανοί πιλότοι σε αποστολή εξουσιοδοτημένη από τη Βαγδάτη.
Σε απάντηση, η κυβέρνηση της Βαγδάτης βασίστηκε σε προηγούμενες αμερικανικές αεροπορικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, τελικά απώλεια αξιοπιστίας για τον αμερικανικό στρατό.
Αξιωματούχος της ισραηλινής άμυνας διέρρευσε τότε ότι το Ισραήλ είχε ξεκινήσει την επίθεση από το εσωτερικό του Ιράκ, σε αεροπορική βάση που διατηρεί σε συνεργασία με την Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση στο Erbil.
Τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα στο Ιράκ που είναι ένα έθνος με σιιτική πλειοψηφία και εξαιρετικά στενές θρησκευτικές σχέσεις με το Ιράν κάτι που για τη Μέση Ανατολή, έχουν τεράστια σημασία.
Κατόπιν, έχουμε το Erbil και την κυβέρνηση KRG εκεί, που ήταν πάντα κοντά στις ΗΠΑ και υπόκειται στην επιρροή του Ισραήλ.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ISIS είχε επιλέξει τη Μοσούλη ως πρωτεύουσα του, καθώς η Μοσούλη έχει επίσης έχει αναγορευθεί ως «πρωτεύουσα του Μεγάλου Ισραήλ» και κέντρο ισραηλινής επιρροής στο Ιράκ μετά την πτώση του Σαντάμ, δημόσια και εδώ και δεκαετίες.
Επιπλέον, το Ισραήλ, ως έθνος του οποίου η πραγματική πολιτική έχει κατά κύριο λόγο μπολσεβίκικο χαραχτήρα, (κάτι που ουδείς παραδέχεται δημοσίως), βοήθησε να αναπτυχθεί το κουρδικό PKK στην Τουρκία, το Ιράκ και το Ιράν μέχρι και τη δεκαετία του 1960.
Οι Κούρδοι ήταν πάντα μια «καλό χαρτί» ενάντια στους πιθανούς εχθρούς του Ισραήλ.
Από τότε που αποτελούν μέρος του Ιράκ μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Κούρδοι γνώρισαν πολυτάραχες περιόδους.
Ακόμη και η Telegraph έχει γράψει
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η Συνθήκη του Σεβρών, υποστηριζόμενη από το Ηνωμένο Βασίλειο, είχε αρχικά υποσχεθεί δημιουργία κουρδικού κράτους που θα είχε τα όρια του σημερινού κράτους που προβλέπει η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν (KRG).
Τέτοιες ελπίδες παραμερίσθηκαν, ωστόσο, από τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία έφερε την ενσωμάτωση των τριών κουρδικών επαρχιών στο κεντρικό βασίλειο του Ιράκ. Παραμένει λοιπόν το χρέος της Βρετανίας, στον κουρδικό λαό, ιδιαίτερα όταν εξετάζει τον ρόλο της στη διαμόρφωση των συνόρων της σύγχρονης Μέσης Ανατολής ως μέρος της συμφωνίας «Sykes-Picot».
O ενεργειακός παράγων
Το Ιράν πρόσφατα ανακοίνωσε σχέδια για την κατασκευή ενός συστήματος αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου, μέσω του Ιράκ και της Συρίας, ενδεχομένως και μέσω του Λιβάνου, για να καταλήξει στα διυλιστήρια στη Μεσόγειο εντός της Συρίας.
Εάν αυτό το σύστημα αγωγών ολοκληρωθεί στη Μεσόγειο, όπως και ο αγωγός Μπακού-Κιρούκ-Τσεχχάν που είναι παράλληλος, ο κόσμος θα γνωρίσει σημαντικές αλλαγές.
Το Μπακού, στο Αζερμπαϊτζάν, αποτελεί σημαντική πηγή πετρελαίου για τις δυτικές αγορές.
Το Ιράν έχει διαθέτει πηγές πετρελαίου στην Κασπία που μοιράζεται με τον κοντινό του γείτονα, το Αζερμπαϊτζάν. Ο πρωταρχικός περιφερειακός αγωγός φτάνει στα σύνορα με το Ιράν, εισέρχεται στην Τουρκία αλλά στη συνέχεια συνδέεται με έναν ιρακινό αγωγό από τον Νότο που εξυπηρετεί το πετρελαϊκό πεδίο Kirkuk, το μεγαλύτερο πετρελαϊκό απόθεμα παγκοσμίως.
Αυτό το πεδίο πετρελαίου βρίσκεται σε περιοχή που οι Κούρδοι θεωρούν ως παραδοσιακά δική τους πρωτεύουσα. Περιοχή όμως που ο Σαντάμ τους είχε αποκλείσει, εισάγοντας εκεί υποστηρικτές του, μέλη της δικής του σουνιτικής φυλετικής ομάδας, καθαρίζοντας έτσι εθνοτικά την περιοχή των Κούρδων.
Υπάρχει μια σύνθετη φόρμουλα για τη διανομή των εσόδων από το πετρέλαιο εκεί, όχι μόνο μεταξύ του KRG στο Ερμπίλ και της Βαγδάτης, αλλά και των φυλετικών παραστρατιωτικών δυνάμεων των Σουνιτών και των Σιιτών. Πολυτάραχη κι αυτή η ιστορία.
Για να δείξουμε πόσο μπερδεμένη είναι η κατάσταση έχουμε και τις κυρώσεις.
Με το ενδεχόμενο ανάμειξης του Ιράκ και του πετρελαίου του Ιράν, η επιβολή κυρώσεων σε ολόκληρη την περιοχή του κόσμου θα καταλήγει αναπόφευκτα σε συγκρούσεις, κλείνοντας σίγουρα τον Περσικό Κόλπο.
Θα έθετε επίσης τέλος στη ροή πετρελαίου από το Αζερμπαϊτζάν, του οποίου ο αγωγός μέσω της Τουρκίας βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ιρανικού στρατού, γεγονός που είναι πολύ καλά κρυμμένο.
Ας εξετάζουμε τώρα την Τουρκία, της οποίας το εισόδημα, με τους ισραηλινούς εταίρους της, άλλο ένα μυστικό, από τα έσοδα που βασίζονται στα τέλη διέλευσης αγωγών και τα λιμενικά τέλη στο Ceyhan είναι ζωτικής σημασίας.
Αυτό δεν αποτελεί μόνο μια σημαντική πηγή εισοδήματος για την Τουρκία, αλλά οι βασικές οικογένειες που συγκρατούν την εύθραυστη πολιτική ισορροπία στην χώρα έχουν ωφεληθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα από αυτούς τους αγωγούς. Οικογένειες πολύ κοντά στην CIA και τις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών και τις πετρελαϊκές εταιρείες, κυρίως την British Petroleum και την Exxon.
Το μεγάλο ζήτημα που θα πρέπει να επιλυθεί είναι η διαμετακόμιση πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Εδώ φυσικά εμπλέκονται και άλλες πρωτοβουλίες: Η Ρωσία, ο Ρωσικός-Τουρκικός διάδρομος φυσικού αερίου και οι αγωγοί σε διάφορα επίπεδα εκτέλεσης που εξυπηρετούν το Πακιστάν, την Ινδία και την Κίνα, το παραδοσιακό αγοραστή του «μεγάλου πετρελαίου» και η βιομηχανία όπλων που καθοδηγούνται από τα «μεγάλα δεδομένα» και τις εταιρείες AI, όπως σχεδόν εκτέθηκε κατά την αμερικανική έρευνα για υποτιθέμενη «ρωσική» επιρροή.
Πίσω από αυτό, φυσικά, είναι η επικάλυψη του Δρόμου του Μεταξιού που θέλει να εξαλείψει την αναζωπύρωση της νεο-αποικιοκρατίας που οδηγείται από τις παραδοσιακές αγορές υδρογονανθράκων.
Πώς θα ξεμπλέξει αυτό το κουβάρι;
