Μπορεί το Βερολίνο να επιδεικνύει φαινομενική αδιαφορία απέναντι στις δηλώσεις για διεκδίκηση πολεμικών αποζημιώσεων από την Ελλάδα, κατά βάθος όμως ανησυχεί.
Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος χαρακτήρισε λήξαν το θέμα των αποζημιώσεων για το κατοχικό δάνειο, προσπαθώντας έτσι να δράσει προληπτικά και να αποτρέψει κάθε σχετική συζήτηση.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», μπορεί το Βερολίνο να εμφανίζεται παγερά αδιάφορο και να απορρίπτει κάθε συζήτηση για αποζημιώσεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ανησυχεί για τις συνέπειες ενδεχόμενου αιτήματος.
«Πολύ πιο σημαντικό από το να οδηγούνται οι άνθρωποι στην Ελλάδα σε εσφαλμένη κατεύθυνση θα ήταν να τους εξηγήσει και να τους διαφωτίσει κάποιος σχετικά με τον δρόμο προς τις μεταρρυθμίσεις και να τους συνοδεύσει σε αυτήν την πορεία» είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν υπάρχει «καμία ελπίδα» για καταβολή αποζημιώσεων και ότι «το ζήτημα έχει ξεκαθαριστεί από καιρό».
Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα της εφημερίδας, οι φόβοι του Σόιμπλε εστιάζονται σε τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το αίτημα για τις πολεμικές αποζημιώσεις θα αποπροσανατόλιζε την ευρωπαϊκή ατζέντα, όπου κυριαρχούν σήμερα με απαίτηση της Γερμανίας τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας.
Ο δεύτερος λόγος είναι, ότι η πρωτοβουλία της Ελλάδας θα έβρισκε πολλούς μιμητές με παρόμοιες αξιώσεις. Η Γερμανία βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με 53 χώρες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και, αν εξαναγκαζόταν σήμερα να καταβάλει αποζημιώσεις, αυτό θα ισοδυναμούσε με τη χρεοκοπία της.
Ο τρίτος αφορά την ανασφάλεια που προκαλεί η ελληνική κυβέρνηση στους Γερμανούς. Το Βερολίνο γνωρίζει την αδυναμία της χώρας και της ελληνικής κυβέρνησης, όμως ποτέ δεν αισθάνονται σίγουροι για τις κινήσεις της.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, έχουν διαμορφωθεί δύο αντίθετοι πόλοι στη Γερμανία. Τον έναν τον εκπροσωπεί η γερμανική Αριστερά, η οποία τάσσεται υπέρ της αναγνώρισης των ελληνικών αξιώσεων και της καταβολής «λογικών» αποζημιώσεων, με τον όρο όμως να κατευθυνθούν οι αποζημιώσεις προς τις οικογένειες των θυμάτων του ναζισμού και όχι προς τις τράπεζες.
Τον δεύτερο πόλο τον εκπροσωπεί η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα της γερμανικής αντιπολίτευσης πλην του Ντι Λίνκε. Ο συγκεκριμένος «συνασπισμός» απορρίπτει το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ως νομικά αστήρικτο και πολιτικά λήξαν, θέλοντας να το παρακάμψει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα. Σε αντίθεση όμως με το παρελθόν, αναγνωρίζουν πλέον πολλοί Γερμανοί πολιτικοί ότι όντως τίθεται τέτοιο ζήτημα.
Σύμφωνα με Έλληνες και ξένους ειδικούς, το ισχυρότερο νομικό χαρτί της Ελλάδας το αποτελεί το αναγκαστικό δάνειο ύψους 13,5 εκατομμυρίων χρυσών λιρών προς τα στρατεύματα κατοχής, για το οποίο υπήρξε ρητή δέσμευση ότι θα επιστραφεί μετά το τέλος του πολέμου. Σήμερα και μαζί με τους τόκους, το συγκεκριμένο ποσό υπολογίζεται μεταξύ 60 και 70 δισ. ευρώ.
Επιμέλεια: Παναγιώτης Βλαχουτσάκος
