Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
Ο αρχαίος τραγωδός Αισχύλος έγραψε: «Αυτός που μαθαίνει πρέπει να υποφέρει»….
Ο Μπόρις Τζόνσον υποφέρει, ώστε να συνειδητοποιήσει τη δική του ευπάθεια. Και όταν ένας μαύρος γιατρός παρακολουθεί αυτή την ευαισθησία, ελπίζω τα ζεστά συναισθήματα ευγνωμοσύνης που φουσκώνουν μέσα σε αυτόν είναι τέτοια που ο Johnson δεν μπορεί πλέον να δει μεροληπτικά τη μουσουλμάνα νοσοκόμα που έχει κάποιες ηρεμιστικές λέξεις γι ‘αυτόν, καθώς ο αναπνευστήρας τοποθετείται στο πρόσωπό του.
Ίσως ο νοσοκόμος που μοιράζεται ένα αστείο μαζί του και φέρνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, καθώς ο πρωθυπουργός μετακινείται κάτω από έναν νοσοκομειακό διάδρομο στη νύχτα – ίσως αυτός ο άνθρωπος να μπορεί πλέον να προχωρήσει προς τα εμπρός ως κάτι άλλο από έναν «μεθυσμένο, εγκληματικό και άθλιο» μέλος της εργατικής τάξης.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) και οι άνθρωποι που το χρησιμοποιούν δεν φαίνονται πλέον στον Μπο-Τζο ως κάποια πολιτική αφαίρεση που δεν αγγίζει την εσωτερική του ζωή, αλλά είναι απλώς ένα ακόμα στοιχείο σε ένα πολιτικό παζλ σχεδιασμένο να διευκολύνει τις τεράστιες φιλοδοξίες του.
Πάνω απ ‘όλα, θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή και λύπη για το γεγονός ότι ήταν μέρος υπουργικού συμβουλίου το οποίο απολάμβανε και καυχιόταν όταν ήταν σε θέση να εμποδίσει την αύξηση των νοσηλευτών.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Johnson θα βιώσει οποιοδήποτε είδος ηθικής επιδείνωσης στο νοσοκομείο. Αλλά δεν θα είναι μακράς διαρκείας και θα επιστρέψει πίσω στο ρεύμα της δικής του ύπαρξης με πατριωτικά συναισθήματα – στην πραγματικότητα, ξεχνώντας τα πρόσωπα εκείνων που όντως διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να τον βοηθήσουν.
Ο ίδιος, έχει συμμετάσχει ενεργά στην κυβέρνηση, η οποία βοήθησε στη μείωση και την κατάργηση των πόρων του NHS για δέκα χρόνια και έτσι έθεσε τη βάση για την απόλυτη συσσώρευση μιας κατάστασης που βιώνουν οι μεγάλοι αριθμοί των Βρετανών ασθενών που πλημμυρίζουν τα νοσοκομεία.
Ο κορωνοϊός αποκάλυψε δύο βασικές πτυχές της κοινωνίας μας:
Μας έδειξε ότι τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αναπόφευκτα απαιτούν κοινωνικές λύσεις.
Δηλαδή μόνον όταν ανταποκρινόμαστε μέσω ορθολογικής οργάνωσης, έτσι ώστε να είμαστε απολύτως ασφαλής κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αλλά, αν ένας αριθμός ανθρώπων συσσωρεύσει εγωιστικά τα αγαθά – καταλήγουμε να στερούμε την κοινωνία ευρύτερα από τα πράγματα που χρειάζεται για την καταπολέμηση της πανδημίας -απολυμάνσεις χεριών, χαρτί υγείας και ούτω καθεξής.
Γι ‘αυτό, ο ιός εξαπλώνεται πολύ πιο εύκολα ανάμεσα στους ανθρώπους στους οποίους δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σε αυτά τα πράγματα.
Το συμφέρον με βάση ένα στενό ατομικισμό τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι και αυτοαπομόνωση. Ακόμη και η συντηρητική βρετανική κυβέρνηση αναγνώρισε με καθυστέρηση αυτό το γεγονός. Όταν εισήγαγαν τελικά μερικά από τα συλλογικά μέτρα που είχε συστήσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αν και σε πολύ πιο περιορισμένη βάση από ό, τι σε άλλα μέρη.
Το άλλο πράγμα που αποκαλύπτεται είναι ο ταξικός χαρακτήρας της ίδιας της κοινωνίας. Αυτός ο ιός έχει εκθέσει τις τεράστιες ρωγμές μεταξύ εκείνων με χαμηλό οικονομικό όριο που είναι τα δυσανάλογα θύματά του και εκείνων που διαθέτουν περισσότερα χρήματα και μπορούν να επιβιώσουν.
Οι εργαζόμενοι του NHS στην πρώτη γραμμή, αναπόφευκτα, πεθαίνουν σε πολύ υψηλότερες αναλογίες. Αλλά αυτό δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι εκτίθενται στον ιό σε ισχυρότερες και πιο τακτικές δόσεις. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η βρετανική κυβέρνηση απέτυχε να τα εξειδικεύσει με τις πιο βασικές ιατρικές ανάγκες, όπως να εφοδιάσει το προσωπικό με ιατρικές μάσκες.
Είναι πολιτική αναγκαιότητα για τους πιο ισχυρούς στην κοινωνία να απευθύνονται με πιο αφηρημένη και ασαφή έννοια στην ανθρωπότητα από την οποία αποκλείονται τα πραγματικά κοινωνικά συμφέροντα και οι ταξικές διαιρέσεις.
