Από τη Βίκυ Μπαφατάκη
Η ιστορία δύο συζύγων από το Albino (Bergamo), οι οποίοι κατέληξαν με λίγες ώρες διαφορά… Ήταν παντρεμένοι 60 χρόνια.
Τα ονόματα των Severa Belotti και Luigi Carrara θα καταγραφούν στο αρχείο θανάτων της δολοφονικής επιδημίας του κορωνοϊού. Η Severa ήταν 82 ετών και ο Luigi 86 χρονών, παντρεμένοι πάνω από 60 χρόνια. Πέρασαν τις τελευταίες οκτώ ημέρες της ζωής τους κλειδωμένοι στο σπίτι τους στο Albino με υψηλό πυρετό και αντιμετώπισαν δυσκολίες για να λάβουν ιατρική περίθαλψη. Ο Luigi Carrera μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο το Σάββατο και η γυναίκα του, Severa, νοικοκυρά, εισήχθη κι εκείνη την Κυριακή, αλλά κατέληξαν την Τρίτη ο ένας στις 9.15 π.μ. και ο άλλος στις 11.
“Πράγματι ήταν ηλικιωμένοι, αλλά ήταν καλά στην υγεία τους, και ο πατέρας μου παρά την ηλικία του δεν ήξερε τι ήταν ο γιατρός. Η αλήθεια είναι ότι αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη γρίπη… κι αν καταλήξεις στο νοσοκομείο ή θα βγεις ζωντανός ή νεκρός”.
Ο Luca Carrara είναι ο γιος τους, στον οποίο ο κορωνοϊός δεν επέτρεψε να χαιρετήσει τους γονείς του. “Πέθαναν μόνοι τους, έτσι γίνεται με αυτόν τον ιό”, αναφέρει με θυμό, αλλά με σπασμένη από τον πόνο φωνή. “Τα αγαπημένα μας πρόσωπα μένουν μόνα τους και δεν μπορούμε καν να τους αποχαιρετήσουμε, να τους αγκαλιάσουμε, έστω να τους παρηγορήσουμε με ένα καλό ψέμα: όλα θα πάνε καλά”.
Ο Luca είναι υπάλληλος της Uniacque, ζει επίσης στο Albino με τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά του. Η εξέλιξη της νόσου, για τους γονείς του, ήταν παρόμοια με εκείνη πολλών περιπτώσεων. “Είχαν οκτώ ημέρες 39 πυρετό – λέει ο Carrara -, ο γιατρός του Δήμου απουσίαζε και το 118 δεν ερχόταν. Για να είμαι σαφής δεν ρίχνω ευθύνες στο 118, τους καταλαβαίνω και μάλιστα οφείλω να τους ευχαριστήσω γιατί προσπάθησαν να τους σώσουν “.
Ήταν το Σαββατοκύριακο 7 και 8 Μαρτίου, όταν η κατάστασή τους επιδεινώθηκε ραγδαία και πρώτα ο μπαμπάς μου και στη συνέχεια η μαμά μου μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο Πάπα Ιωάννη XXIII του Μπέργκαμο. “Στο νοσοκομείο η κατάσταση ήταν δραματική – συνεχίζει ο Carrara -, δεν ήξεραν που να βάλουν τους ασθενείς, πιθανώς οι γιατροί να κάνουν επιλογή και αφήνουν τους πιο ηλικιωμένους να φύγουν. Αλλά από την άλλη πλευρά, τι μπορούν να κάνουν; “
:Οι αριθμοί, των κρουσμάτων και των νεκρών συγκλονίζουν, στο Bergamo, στη Bergamasca, στο Albino.
Ο Carrara έγραψε στο facebook: «Γεια σου μπαμπά και μαμά, αυτός ο κακός ιός σας πήρε μακριά και τους δύο την ίδια μέρα, θα συνεχίσετε να τσακώνεστε κι εκεί; Πιστεύω ότι ναι, αλλά τελικά όλα θα τελειώνουν, όπως πάντα τελείωναν με μια αγκαλιά». Έμοιαζαν με τις σκηνές πολλών σπιτιών. “Ήταν έτσι, αλλά πάντα αναζητούσαν ο ένας τον άλλο”, θυμάται ο γιος τους. Πριν από τη συνταξιοδότησή του, ο Λουίτζι εργαζόταν ως οικοδόμος. Η Severa ήταν νοικοκυρά. “Ο πατέρας μου ήταν 86 ετών, ήταν ηλικιωμένος, αλλά δεν είχε κανένα παθολογικό πρόβλημα – υπογραμμίζει Carrara .
Επίσης προσθέτει: «Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να μείνουν στο σπίτι… κι επειδή εξακολουθούν να λένε ότι τα θύματα είναι ηλικιωμένοι είναι πραγματικά σκληρό, όταν συμβεί στους δικούς τους γονείς. Δεν τους έχω ξαναδεί, οι σωροί έχουν μεταφερθεί στο νεκροταφείο και γνωρίζουμε ότι θα τους αποτεφρώσουν σε κάποιες μέρες, επειδή υπάρχουν πάρα πολλοί νεκροί».
Στις ημέρες του κορωνοϊού, τα κοινωνικά δίκτυα έγιναν οι πλατείες του πόνου. Χρειάζεται λίγη δύναμη. «Εγώ, τα παιδιά μου και η γυναίκα μου βρισκόμαστε σε καραντίνα – εξηγεί ο Carrara – έτσι η θλίψη είναι διπλή. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να δω την αδερφή μου, που φρόντισε όλα τα χαρτιά που απαιτούνταν για τους γονείς μας. Δεν μπορώ να δεχτώ την επίσκεψη κάποιου φίλου. Τίποτα. Σε μια μέρα έχασα και τους δύο γονείς μου. Αλλά ας συνεχίσουμε, ας πάμε μπροστά, άλλωστε αυτό έλεγε πάντα ο πατέρας μου».
