Τα Χριστούγεννα που διανύουμε είναι τα τρίτα συνεχή κατά τα οποία, οι καμπάνες της εκκλησίας δεν αντηχούν στη Μοσούλη…
Τον Ιούνιο του 2014, θρησκευτικές μειονότητες, όπως οι Yazidis και οι Χριστιανοί που είχαν εγκατασταθεί γύρω από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, υπέστησαν αποτρόπαιες επιθέσεις από την τρομοκρατική ομάδα, που αυτοαποκαλείται ισλαμικό Χαλιφάτο ή Daech στα αραβικά.
Η Μοσούλη που ήταν κάποτε ένα από τα κύρια κέντρα του Χριστιανισμού στο Ιράκ, έγινε τόπος γενοκτονίας των Χριστιανών.
Υπενθυμίζεται ότι από τον Νοέμβριο του 2016, υπάρχουν λιγότεροι από 250.000 Χριστιανοί στο Ιράκ, σύμφωνα με τους χριστιανικούς ηγέτες της χώρας.
Περίπου το 70% των Χριστιανών έχουν εγκαταλείψει τη χώρα από το 2003 και οι περισσότεροι από εκείνους που ρίσκαραν την παραμονή τους, έχουν εκτοπιστεί εντός των συνόρων.
Η περιοχή της Μοσούλης πάντως, έχει μια σειρά από σημαντικές θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες: την ιρακινή κοινότητα Αβορίγινες, την Εβραϊκή κοινότητα, τους Mandaeans (οπαδούς του Ιωάννη του Βαπτιστή), τους Yazidis και φυσικά τους Χριστιανούς.
Στο μεταξύ διάχυτος είναι ο φόβος στους κατοίκους της Μοσούλης, που ανησυχούν για το τι θα συμβεί στην πόλη τους, όταν θα ξεκινήσει η τελική μάχη του ιρακινού στρατού, που υποστηρίζεται από αέρος από τη Διεθνή Συμμαχία (στο έδαφος περίπου 5500 Γάλλοι και Αμερικανοί στρατιώτες), εναντίον των αγωνιστών της Daech.
«Ανυπομονούμε να επανακτήσoυμε τη γη μας, χιλιάδες Χριστιανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή λόγω των εξτρεμιστών, αλλά αυτή η μάχη αποτελεί και μια μεγάλη ανησυχία για μας, ειδικά αν συμβεί μέσα στα Χριστούγεννα», δήλωσε ένας από τους κατοίκους της Μοσούλης.
Ένας άλλος επισημαίνει:”Είμαστε σίγουροι ότι μια μέρα θα μπορέσουμε να πάμε στα σπίτια και τα χωριά μας. Ζούμε με αυτή την ελπίδα αλλά έχουμε και το φόβο ακόμη μέσα μας για την επόμενη μέρα”.
Πολλές θρησκευτικές μειονότητες στο Ιράκ ζουν στο βόρειο τμήμα της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των Χριστιανών και των Yezidis, ασσυρίων Χριστιανών οι οποίοι αποτελούν τη μεγαλύτερη χριστιανική αίρεση στο Ιράκ και μιλούν τη δική τους γλώσσα, βλέποντας τους εαυτούς τους, να αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστή εθνοτική ομάδα.
Οι Yazidis είναι κυρίως κουρδικής καταγωγής και ζουν στο Ιράκ και το ιρακινό Κουρδιστάν. Από το 2003, τα περισσότερα από τα προπύργια Yezidi της Sinjar, ελέγχονταν από την κουρδική περιφερειακή κυβέρνηση, αν και επίσημα το έδαφος, τελεί υπό την εποπτεία της ιρακινής κεντρικής κυβέρνησης.
Κοινότητές τους υπάρχουν στην Αρμενία, τη Γεωργία, την Τουρκία, το Ιράν και τη Συρία. Πρόκειται για μονοθεϊστές, οι οποίοι έχουν χαρακτηριστεί από άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, ως «λάτρεις του Σατανά» λόγω κάποιων πεποιθήσεών τους που σχετίζονται με μυστικιστικές σκέψεις, που ομοιάζουν με αυτές του Σούφι.
Τον Αύγουστο το 2014, οι Yazidis έγιναν στόχος από το ισλαμικό Χαλιφάτο του Ιράκ και του Λεβάντε στο πλαίσιο μίας εκστρατείας κάθαρσης του Ιράκ από τις μη-ισλαμικές επιρροές.
Πως προέκυψε η Daech τόσο ισχυρή;
Καταρχάς ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τα μέσα ενημέρωσης στον αραβικό κόσμο.
Στη Γαλλία, όμως τέθηκε για πρώτη φορά το ζήτημα της επιλογής των ορθών λέξεων, σε σχέση με τον προσδιορισμό της φύσης της οργάνωσης.
Το 2014, o Laurent Fabius (ως Υπουργός Εξωτερικών τότε) δήλωσε στην γαλλική Εθνοσυνέλευση ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει το αραβικό ακρωνύμιο «Daech» και όχι το «ισλαμικό Χαλιφάτο» διότι όπως υποστήριζε οι αγωνιστές της Daech «αυτό επιδιώκουν και δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη να τους καλούμε ως κρατική οντότητα».
Το 2004 – ένα χρόνο μετά την κήρυξη του πολέμου των ΗΠΑ στο Ιράκ – ο Ιορδανός Αμπού Μουσάμπ Αλ Ζαρκάουι σχηματίζει την ομάδα «Αλ Τζιχάντ Tawid» που σημαίνει «μονοθεϊσμός και Τζιχάντ».
Πριν από την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών, ο τζιχαντισμός ήταν ανύπαρκτος στο Ιράκ. Ο Αμπού Μουσάμπ Αλ Ζαρκάουι – ο άνθρωπος που ουσιαστικά τα ξεκίνησε όλα- οδηγεί την πρώτη οργανωμένη μεγάλη επιχείρηση στις 10 του Αυγούστου, το 2003: την επίθεση κατά της έδρας του ΟΗΕ στη Βαγδάτη.
Το επόμενο έτος, ο Αλ-Ζαρκάουι που εκτοξεύθηκε από τη σχετική αφάνεια στην κορυφή της τρομοκρατίας, ορκίστηκε πίστη στον Οσάμα Μπιν Λάντεν, του επικεφαλής -κατά τη στιγμή- της Αλ Κάιντα. Η οργάνωση γίνεται ένα ιρακινό υποκατάστημα της Αλ-Κάιντα και αλλάζει το όνομά της, σε «Αλ-Κάιντα στο έδαφός Rafedin» ( Αλ Κάιντα στο Ιράκ).
Τον Ιανουάριο του 2006, η ομάδα του Αλ-Ζαρκάουι ενσωματώνεται με μια συμμαχία πολλών τζιχάντ οντότητες, που ομαδοποιούνται στο πλαίσιο του «Συμβουλίου των Μουτζαχεντίν του Ιράκ», του οποίου τη διεύθυνση, ανέλαβε ο Ιρακινός Αμπού Ομάρ αλ-Μπαγκντάντι.
Όπως εξηγεί ο Romain Caillet, Γάλλος ειδικός σε ισλαμικά κινήματα, «ο σκοπός αυτής της αναδιοργάνωσης ήταν η ενίσχυση του τζιχάντ στο Ιράκ με στόχο την ανατροπή της αμερικανικής κατοχής».
Με το θάνατο του Ζαρκάουι στις 7 Ιουνίου του 2006, ο Αμπού Ομάρ αλ-Μπαγκντάντι δημιούργησε μια τρομοκρατική ομάδα, το λεγόμενο Ισλαμικό Χαλιφάτο του Ιράκ» (E.I.I). Αλλά γρήγορα εξοντώθηκε από τις δυνάμεις των ΗΠΑ. Τη θέση του πήρε ο Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, που έγινε ο νέος ηγέτης της E.I.I.
Το 2013, ο η Al-Nusra Front δημιουργείται από την E.I.I, μια ένοπλη ομάδα που συνδέεται με σαλαφιστές της αλ-Κάιντα και κάνει το… ντεμπούτο της στο συριακό εμφύλιο πόλεμο.
Ο Μπαγκντάντι διόρισε τον Abu Mohammed al-Joulani (μέλος της E.I.I) διοικητή της οργάνωσης αυτής.
Η συγχώνευση των δύο ομάδων την επόμενη χρονιά, οδηγεί στο «ισλαμικό Χαλιφάτο στο Ιράκ και το Levant» (E.I.I.L).
Φάνης Επιτροπάκης
