Στην εποχή που τα δραματικά γεγονότα στη Μέση Ανατολή (τις επεμβάσεις λόγω ενεργειακού ενδιαφέροντος) προκαλούν οδυνηρές επιπτώσεις στην Ευρώπη, μία επέτειος πέρασε απαρατήρητη.
Αλήθεια, ποιος θέλει να θυμάται την πρώτη -με αφορμή δυτικά ενεργειακά συμφέροντα- επέμβαση στην πετρελαιοφόρο περιοχή που ακριβώς λόγω του υπόγειου πλούτου της βρίσκεται στο στόχαστρο για τον έλεγχο των πολυεθνικών εταιρειών πετρελαίου;
.jpg)
Χωρίς να περάσουμε σε ευαίσθητα ζητήματα θρησκευτικής αντιπαράθεσης, υπενθυμίζουμε απλώς πως από τις χώρες του Ισλάμ μόνο ο Wahhabism (Ουαχαμπισμός) των αποκαλούμενων «μετριοπαθών ισλαμικών κρατών» ήταν πάντοτε καλοδεχούμενος από τη Δύση. Το γιατί είναι μια άλλη ιστορία.
Έτσι ακριβώς πριν από 64 χρόνια, το (σιιτικό) Ιράν αποτέλεσε την πρώτη χώρα -μεταπολεμικά- που γνώριζε την «αγάπη της Δύσης για δημοκρατικές διαδικασίες», με την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης για την παλινόρθωση της μοναρχίας του σάχη και την αποκατάσταση της κυριαρχίας της ΒΡ (τότε ακόμη λεγόταν Anglo-Iranian Oil Company) στην ιρανική πετρελαϊκή βιομηχανία που είχε εθνικοποιηθεί.
Έξι δεκαετίες κατόπιν, είναι δυνατόν να καταλάβουμε τι ακριβώς ξεκινούσε με θύμα το Ιράν, όπου οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες σχεδίασαν και εκτέλεσαν το αιματηρό πραξικόπημα.
Στις 19 Αυγούστου 2013 -την 60ή επέτειο του πραξικοπήματος- η βρετανική «The Guardian» έγραφε: «Η CIA παραδέχθηκε για πρώτη φορά ότι βρισκόταν πίσω από το περιβόητο πραξικόπημα του 1953 στο Ιράν, εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου (1951) πρωθυπουργού Μοχάμεντ Μοσαντέκ, σε έγγραφα που δείχνουν ταυτόχρονα πως η βρετανική κυβέρνηση προσπάθησε να εμποδίσει την κυκλοφορία τους για να μη δημοσιοποιηθεί η ανάμειξή της στην ανατροπή του δημοκρατικού καθεστώτος».
«Το βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών μάς είχε πληροφορήσει ότι προετοιμαζόταν να ανατρέψει τον πρωθυπουργό Μοσαντέκ με πραξικόπημα και ζητούσε τη συνεργασία της αμερικανικής κυβέρνησης».
Τα έγγραφα αυτά, αφού αποχαρακτηρίσθηκαν, δημοσιοποιήθηκαν στο αρχείο του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον.
Γνωστή η συνέχεια: Επί 26 χρόνια το ξενόφερτο αυταρχικό καθεστώς του σάχη Ρεζά Παχλεβί. Με λίγα λόγια, η Τεχεράνη χρησιμοποίησε τη Δύση ως πειραματόζωο, ώστε να δοθεί η ευκαιρία Βρετανοί και Αμερικανοί να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του Ιράν.
Το 1953 είχε σημάνει μια νέα αρχή για τις βίαιες δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Ακολούθησε το 1956, όταν οι γαλλο-βρετανικές δυνάμεις στη διάρκεια της αποκαλούμενης «κρίσης στο Σουέζ» προσπάθησαν να αποσπάσουν το κανάλι από τον Αιγύπτιο «εθνικιστή» ηγέτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, χωρίς ωστόσο επιτυχία. Υπό τον Νάσερ η Αίγυπτος -έως τον θάνατό του το 1970- ανήκε στον χώρο του αποκαλούμενου ανεξάρτητου «Τρίτου Κόσμου».
Για να μη συνεχίσουμε με τους πολέμους του (χωροφύλακα των ΗΠΑ) Ισραήλ στην ίδια περιοχή και όσων έχουν επακολουθήσει.
Η επανάσταση για την ανατροπή του σάχη το 1979 εξακολουθεί να συνιστά «αγκάθι» για τις σχέσεις του Ιράν με τη Δύση, η οποία έως σήμερα δεν έχει κατορθώσει να βάλει και πάλι στο χέρι το καθεστώς της Τεχεράνης, το οποίο τα δυτικά Μέσα συνεχώς δυσφημούν. Την ίδια ώρα ωστόσο, παραλείπουν να αναφέρουν πως είναι ένα μετριοπαθές ισλαμικό καθεστώς -το πιο δημοκρατικό που υπάρχει στον θρησκευτικό αυτόν χώρο- χωρίς να καταγγέλλουν όσα επιβάλλει ο καλός πελάτης των δυτικών οπλικών συστημάτων, το αυταρχικό καθεστώς του Οίκου Σαούντ στο Ριάντ.
Και φυσικά όσα πετρελαιοπαραγωγά κράτη προσπαθούν να μείνουν ανεξάρτητα, δέχονται τις πιέσεις -κάθε μορφής- της ελεγχόμενης από την αμερικανική αυτοκρατορία Δύσης.
Από τη Βενεζουέλα έως τη Ρωσία, το Ιράκ και τη Συρία…
Πηγή: styx.gr
