Ανταπόκριση από Στρασβούργο – Νίκος Ρούσσης
Η στρατηγική «Ευρώπη 2020», που στόχο είχε την μείωση του αριθμού των πτωχών στην ΕΕ κατά 20 εκατομμύρια, απέτυχε παταγωδώς, υπογραμμίζει Γνωμοδοτική Έκθεση της Επιτροπής Οικονομικής-Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωκοινοβουλίου και σημειώνει ότι:
Από το 2015, λέει η έκθεση, στην Ευρώπη των 28, το 23,7 % του πληθυσμού και το 12,5 % των απασχολούμενων ηλικίας άνω των 18, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού– Αντί να συμβεί αυτό, ο συνολικός αριθμός των ατόμων που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυξήθηκε κατά 1,6 εκατομμύρια, μεταξύ του 2008 και 2015.!
Από το 2015, λέει η έκθεση, στην Ευρώπη των 28, το 23,7 % του πληθυσμού και το 12,5 % των απασχολούμενων ηλικίας άνω των 18, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Παρόλο δε που, όπως επισημαίνεται, η Ευρώπη είναι μία από τις πλουσιότερες περιοχές στον κόσμο, πρόσφατα στοιχεία σχετικά με την εισοδηματική φτώχεια δείχνουν ότι η φτώχεια και η ακραία υλική στέρηση έχουν αυξηθεί.
Κι’ αυτό, λέει ο συντάκτης της γνωμοδότησης, Πορτογάλος ευρωβουλευτής της Ομάδας της Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο Miguel Viegas, με την αίρεση ότι «η εισοδηματική φτώχεια αποτελεί ένα μόνο μέρος της γενικής έννοιας της φτώχειας, και ότι η έννοια της φτώχειας δεν αναφέρεται μόνο στους υλικούς πόρους αλλά και στους κοινωνικούς πόρους, και ιδίως στην εκπαίδευση, την υγεία και την πρόσβαση στις υπηρεσίες».
Από τα στοιχεία που παρατίθενται στην σχετική γνωμοδότηση προκύπτει ότι, ενώ όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του ευρωπαϊκού πληθυσμού οδηγούνται στην πλήρη φτωχοποίηση και στον κοινωνικό αποκλεισμό, κάποια άλλα, εύπορα στρώματα, αυξάνουν δυσανάλογα προς τα πάνω, τις εισοδηματικές τους διαφορές από τους πτωχούς της Ευρώπης.
Για παράδειγμα αναφέρεται ότι, το μέσο βιοτικό επίπεδο του φτωχότερου 10 % των νοικοκυριών στη Γαλλία είναι υψηλότερο από εκείνο του πορτογαλικού πληθυσμού στο σύνολό του, και το μέσο βιοτικό επίπεδο του πλουσιότερου 1% των νοικοκυριών του Λουξεμβούργου είναι 75 φορές υψηλότερο από εκείνο του φτωχότερου 10% στη Ρουμανία.
Στην έκθεση τονίζεται ιδιαίτερα ότι «η έννοια του ελάχιστου εισοδήματος δεν πρέπει να συγχέεται με την έννοια του κατώτατου μισθού»!Με την έκθεση αμφισβητείται και η αποτελεσματικότητα των συστημάτων ελάχιστου εισοδήματος, που ξεκίνησαν να εφαρμόζουν ορισμένες χώρες-μέλη της ΕΕ, με στόχο να αμβλύνουν την φτώχεια και να προωθήσουν την ένταξη νέων ανέργων στην αγορά εργασίας.
…και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, στην έκθεση τονίζεται ιδιαίτερα ότι «η έννοια του ελάχιστου εισοδήματος δεν πρέπει να συγχέεται με την έννοια του κατώτατου μισθού»!
Κατά τον εισηγητή, πρώτη προτεραιότητα θα πρέπει να είναι «η εξασφάλιση ελάχιστου εισοδήματος, για όσους δεν έχουν αρκετούς πόρους για μια αξιοπρεπή ζωή ή δεν λαμβάνουν επαρκή αμοιβή για την εργασία τους» και αναφέρεται, ως παράδειγμα η Φινλανδία, όπου ένα τυχαίο δείγμα από 2.000 ανέργους, θα λαμβάνει, άνευ προϋποθέσεων, 560 ευρώ τον μήνα, για να αποδεχθούν μία προσωρινή εργασία ή ημιαπασχόληση.
Παράλληλα, πρέπει να ληφθούν επείγοντα πρακτικά μέτρα για την εξάλειψη της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, με την προαγωγή αποτελεσματικών δικτύων κοινωνικής ασφάλειας και για τη μείωση των ανισοτήτων, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Στην έκθεση επαναλαμβάνεται, ως πρόταση, το «τετριμένο» ότι ο καλύτερος τρόπος για μείωση της φτώχειας και της αποφυγής του κοινωνικού αποκλεισμού είναι η τόνωση της βιώσιμης ανάπτυξης και η δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, με στόχο να επιτευχθεί δικαιότερη κατανομή εισοδήματος και πλούτου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Η πρόσφατη εμπειρία των μεταρρυθμίσεων, που υλοποιήθηκαν σε πολλές χώρες του νότου της ΕΕ, με βάση τις φορολογικές απαλλαγές, απέδειξε ότι είναι προτιμότερη η χρηματοδότηση πολιτικών ελάχιστου εισοδήματος μέσω της δημοσιονομικής στήριξης παρά μέσω φορολογικών κινήτρων.
