H Lutetia Parisiorum των Ρωμαίων, η Lutece των Γαλατών θρηνεί. Από πολύ νωρίς, από τότε που η νέα θρησκεία επισκίασε τους θεούς των Κελτών και απομάκρυνε τους Δρυίδες, το νησάκι σε εκείνο το πλάτεμα του Σηκουάνα, που χωρίζεται με μία διχάλα αποτέλεσε το επίκεντρο του Γαλλικού Χριστιανισμού. Πολύ πριν ανεγερθεί η Παναγία των Παρισίων ως έδρα της Αρχιεπισκοπής αλλά και πυρήνας του αναδυόμενου κράτους.
Στην καρδιά του Μεσαίωνα όπου οι έριδες και οι διασπαστικές κινήσεις στην απέραντη τότε επικράτεια των Φράγκων, η οικοδόμηση του Ναού ήταν ένα ορόσημο. Συμβόλιζε από τη μία την αιωνιότητα της κυριαρχίας της Εκκλησίας, του Ποντίφικα και των Καρδιναλίων του αλλά και τη συνέχεια της απόλυτης εξουσίας των ηγεμόνων της χώρας. Όμως με τον καιρό, τις ανακατατάξεις και τις αλλαγές, για τους απλούς πολίτες η Notre Dame αποκτούσε βήμα – βήμα την ιδιότητα του «φάρου», της συλλογικής αναφοράς και όχι μόνον για τους Χριστιανούς.
Η σκεπή της Παναγίας των Παρισίων, μήκους 110 μέτρων από αυθεντικό ξύλο βελανιδιάς από κάποιο μυστηριώδες παρακείμενο δάσος, ήταν το σήμα κατατεθέν της ιστορικής της παρουσίας ανά τους αιώνες. Ξύλο πια ξερό, αποχυμωμένο, τάβλες και δοκάρια από αρχαία δένδρα, δεν καταλάβαινε πια από καιρούς. Σταθερό, ακούνητο, δεν σκεβρώθηκε ποτέ έστω και αν πέρασαν 850 χρόνια. Χωρίς ίχνος χυμού μέσα του το ξύλο κάηκε μέσα σε 65 λεπτά. Τόσα χρειάστηκαν για να σβήσουν 8,5 αιώνες ζωής.
«Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση εκείνου που έκλεισε το εργοτάξιο δύο ώρες πριν» ακούστηκε να λέει ένα ηλικιωμένος παριζιάνος που παρακολουθούσε με εμφανή συγκίνηση το καταστροφικό έργο της πυρκαγιάς.
Το εργοτάξιο της ομάδας ανακαίνισης του Ναού έκλεισε όπως κάθε ημέρα στις 18:30 το βράδυ. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκαν οι πρώτοι καπνοί. Προφανώς ήταν ήδη αργά.
Η καταστροφή συνεχιζόταν για ώρες μπροστά στα μάτια των συγκεντρωμένων πολιτών που συμμετείχαν σε αυτό το μακάβριο τελετουργικό του αργού θανάτου. Ήταν σαν να πέθαινε ένας ζωντανός οργανισμός. Ήταν σαν να εξαφανιζόταν μία καθημερινή και τόσο συνηθισμένη εικόνα που ο κάτοικος της μεγάλης αυτής πόλης δεν συνειδητοποιούσε πως την αντίκριζε κάθε ημέρα που περνούσε. Ακόμη και εάν δεν την έβλεπε, ήξερε πως ήταν εκεί, ακούνητη, υπαρκτή.
Ξαφνικά έσβησαν οι πολιτικές διαφορές. Εξαφανίστηκαν οι διαμάχες. Χιλιάδες πολίτες όλων των ηλικιών και των δογμάτων, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, εθνικιστές ή διεθνιστές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, βρέθηκαν στο «σημείο μηδέν».
Μέσα σε λίγες ώρες οι πλούσιοι Γάλλοι προσέφεραν 750 εκατ. ευρώ για αποκατάσταση του ιστορικού οικοδομήματος. Προφανώς δεν φθάνουν. Τις επόμενες ημέρες θα συγκεντρωθούν πολλά περισσότερα. Το Παρίσι είναι η πόλη του φωτός και είναι αναρίθμητοι αυτοί που αισθάνονται πολίτες αυτής της μεγαλούπολης. Θα συγκεντρωθούν τα χρήματα, θα ολοκληρωθούν οι μελέτες, θα βρεθούν στα αρχεία τα μεσαιωνικά σχέδια και κάπου στα Βόσγια, τις Αρδέννες ή τα δάση της κεντρικής Γαλλίας θα βρεθούν οι παλιές βελανιδιές για να κτιστεί η στέγη και να τοποθετηθούν τα δοκάρια. Ενδεχομένως να έχουν διασωθεί και οι παλιές τεχνικές, ακόμη μπορεί και να υπάρχουν τεχνίτες συντηρητές που ξέρουν από την παλιά τέχνη των βιτρό.
Το editorial της «Le Monde» έδινε τον τόνο το απόγευμα της Τρίτης. Μεγάλη Εβδομάδα για τους Καθολικούς, λίγες ημέρες μόλις πριν την Ανάσταση και η μοίρα επιφύλασσε ένα βαρύ χτύπημα για αυτό το σύμβολο του Ρωμαιοκαθολικισμού. «Η Γαλλία χτυπήθηκε κατάκαρδα» τιτλοφορεί η ιστορική εφημερίδα.
Το μεγάλο μέρος του κόστους της επανακατασκευής θα το αναλάβει το γαλλικό κράτος αναμφίβολα . Λογικό. Η Notre Dame ήταν συνυφασμένη με την ίδια την έννοια του διαχρονικού γαλλικού κράτους, στα δύσκολα και τα τραγικά καθώς και στα ευχάριστα. Στους τοίχους του Ναού βρίσκονται τα ίχνη της ιστορίας από τότε που ο Καρλομάγνος πάσχισε να συγκροτήσει μία κεντρική εξουσία έως τις μεγαλοπρεπείς κηδείες των μεγάλων της Γαλλικής Δημοκρατίας. Εκεί εκτέθηκαν οι σοροί του Στρατηγού Ντε Γκώλ, του Πομπιντού, του Φρανσουά Μιτεράν. Εκεί συγκεντρώθηκαν οι ισχυροί του πλανήτη για τον στερνό χαιρετισμό. Αυτές οι καμπάνες μετέδωσαν την χαρμόσυνη είδηση του τέλους του Πολέμου το 1918.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο οι Γάλλοι έκτισαν και πάλι τον μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό της Ρέμς. Οι αρχιτέκτονες ανακάλυψαν τότε έναν εξαιρετικό «σύμμαχο». Το μπετόν αρμέ που έκανε την μη ορατή δουλειά της θωράκισης του κελύφους. Υπάρχουν λύσεις και τεχνικές. Το μεγάλο στοίχημα του Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι ποια πως θα καταστείλει τα «Κίτρινα Γιλέκα» αλλά το πώς θα διαχειριστεί την πρόκληση αποκατάστασης του εθνικού συμβόλου. Καμιά φορά τα «σημαντικά» δεν είναι τα πολιτικά. Πολλές φορές τα σημαντικά που ακουμπούν το συλλογικό υποσυνείδητο είναι πολιτικότερα των πολιτικών πραγμάτων.
Ο Εμανουέλ Μακρόν την Τρίτη το βράδυ είχε οργανώσει με δραματουργική ακρίβεια ένα πολιτικό θέαμα η ραχοκοκαλιά του οποίου θα ήταν ένα διάγγελμα προς τον λαό. Την τελευταία στιγμή ακυρώθηκε η πολιτική παράσταση βέβαια λόγω της καταστροφικής πυρκαγιάς. Στο διάγγελμά του θα ανακοίνωνε την αναλογική μείωση των φόρων και το πάγωμα των περικοπών στην Δημόσια Υγεία και την Δημόσια Εκπαίδευση. Μία στροφή πολλών μοιρών η οποία ήδη έχει εκνευρίσει τους φίλους τους στο Βερολίνο. Ο Εμανουέλ Μακρόν ωστόσο εξέφρασε αυτό που ο κάθε πολίτης της Γαλλίας αισθανόταν. «Θα την κτίσουμε και πάλι» είπε.
