ΠΚ
Αν αληθεύει έστω και στο ελάχιστο η πληροφορία που δημοσιεύθηκε από την Die Welt, πως δηλαδή οι στρατηγοί του Ερντογάν αρνήθηκαν να μεθοδεύσουν θερμό επεισόδιο βυθίζοντας ένα ελληνικό πολεμικό ή καταρρίπτοντας ένα ελληνικό μαχητικό, αν λέμε και επιμένουμε, τότε κάτι το πολύ σοβαρό συμβαίνει στην Τουρκία.
Το σύστημα εξουσίας που διαμορφώθηκε μετά από το αποκαλούμενο «Πραξικόπημα» του Ιουλίου 2016, είναι απολύτως προσωποπαγές και η αλυσίδα μετάδοσης των εντολών αρχίζει και τελειώνει στο Προεδρικό Μέγαρο της Άγκυρας. Ούτε το τουρκικό ΥΠΕΞ είναι σε θέση να διαμορφώσει εξωτερική πολιτική, ούτε το Υπουργείο Άμυνας είναι σε θέση να διατηρεί αυτόνομους μηχανισμούς παρέμβασης.
Η εξωτερική πολιτική διαμορφώνεται από μία χούφτα ανθρώπων πέριξ του Ερντογάν με κυμαινόμενο βαθμό αξιόπιστης έκφρασης των μύχιων σκέψεων του απόλυτου άρχοντα. Ο Ιμπραχίμ Καλίν επί παραδείγματι είναι όντως «η φωνή του κυρίου του» ή αλλιώς «His master’s voice», διότι ο ίδιος ο Ερντογάν τον έχρισε εκπρόσωπό του, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητείται ο ρόλος του.
Αντίστοιχος είναι ο ρόλος του στρατηγού Ακάρ, υπουργού Άμυνας και ανθρώπου-κλειδί στην αλυσίδα μετάδοσης των εντολών στο στράτευμα. Θεωρείται άνθρωπος του Ερντογάν αλλά με φιλοδοξίες να τον διαδεχθεί, ενώ λέγεται ότι συζητά με τους Αμερικανούς. Με αυτόν τον όρο «Αμερικανοί» αποκαλούνται οι παράγοντες του αμερικανικού Πενταγώνου οι οποίοι δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του Λευκού Οίκου και του Ντόναλντ Τραμπ. Επίσης «Αμερικανοί» στην Τουρκία αποκαλούνται και οι διπλωμάτες του State Department οι οποίοι παγίως δεν εκφράζουν τις απόψεις του Λευκού Οίκου. Με λίγα λόγια, ο Ακάρ συζητά (πάντα θεωρητικά) με εκείνους τους Αμερικανούς με τους οποίους δεν συζητά ο Ερντογάν.
Μέχρι και πριν από λίγους μήνες οι παραπάνω «Αμερικανοί» θεωρούσαν πως ο Ακάρ θα είναι εκείνος που κάποια στιγμή θα αμφισβητήσει εμπράκτως τον Ερντογάν. Την τελευταία περίοδο ωστόσο αυτή η άποψη έχει αλλάξει και ο Ακάρ θεωρείται εκ των βασικών συντελεστών της «παλατιανής εξουσίας» στην Τουρκία.
Το σίγουρο είναι ότι ο Ακάρ διασφαλίζει την ομαλή σχέση στρατηγών με το Σαράι (το παλάτι) του Ερντογάν και με τον μηχανισμό λήψης αποφάσεων.
Με αυτό το σύστημα διοίκησης είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως ο Ερντογάν ζήτησε από τους στρατηγούς του να μεθοδεύσουν ένα θερμό επεισόδιο με τον ελάχιστο δυνατό αριθμό θυμάτων και οι ανώτατοι στρατιωτικοί του απέρριψαν την πρόταση. Αν η Die Welt δεν αναπαράγει ενσυνείδητα μία είδηση προκειμένου να αναβαθμίσει επικοινωνιακά τη διαμεσολαβητική προσπάθεια του Βερολίνου περιγράφοντας με αυτό το δημοσίευμα ένα πολύ σκοτεινό και επικίνδυνο παρασκήνιο στην Άγκυρα, τότε η είδηση αυτή από μόνη της καταγράφει τον πόλεμο για την εξουσία που δίνεται στην τουρκική πρωτεύουσα μεταξύ φραξιών και μηχανισμών.
Ένας πόλεμος που άρχισε πριν από τον Ιούλιο του 2016 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Από την άλλη η είδηση σαν τέτοια υποβαθμίζει τον ρόλο του Ερντογάν, ο οποίος εμφανίζεται αδύναμος ως προς τα επιχειρήματά του έναντι της στρατιωτικής ηγεσίας. Ακόμα ο Ερντογάν εμφανίζεται μέσω Die Welt ως ο άνθρωπος που επιδιώκει με όλα τα μέσα να σύρει την Ελλάδα, το ΝΑΤΟ και την Ανατολική Μεσόγειο σε πολεμική περιπέτεια τραβώντας πρώτος τη σκανδάλη. Είναι ο ρόλος που ο ίδιος ο Ερντογάν δεν επιθυμεί να διαδραματίσει, αφού η πάγια στρατηγική του είναι να ωθήσει τον αντίπαλο να προβεί πρώτος σε επιθετική κίνηση.
