Η αύξηση των ψηφιακών πωλήσεων, από ό,τι φαίνεται, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα… παυσίπονο για την κατρακύλα που έχει πάρει εδώ και χρόνια η μουσική βιομηχανία. Κάτι που αποδεικνύεται ξεκάθαρα όταν μιλούν τα νούμερα των τζίρων των δισκογραφικών εταιρειών. Όπως δείχνουν, λοιπόν, οι αριθμοί από την «Recording Industry Association of America» (RIAA), αν και αυξήθηκε το ψηφιακό κομμάτι, αυτό δεν κατέστη αρκετό να υποκαταστήσει τα χαμένα έσοδα από τις φυσικές πωλήσεις, που διαρκώς παρουσιάζουν πτώση.
Η περίοδος 1992-1999 μπορεί πλέον να αποκαλείται και επισήμως η «χρυσή εποχή της δισκογραφίας», όταν ο κάθε Αμερικανός πολίτης, για παράδειγμα, αγόραζε 3,5 album τον χρόνο κατά μέσο όρο (πόσο διόλου ευκαταφρόνητο, αν αναλογιστεί κανείς το ποσοστό του πληθυσμού που δεν ακούει συστηματικά μουσική ή που αδυνατεί, λόγω οικονομικών προβλημάτων, να διαθέσει τα χρήματά του στο συγκεκριμένο προϊόν). Έκτοτε, οι πωλήσεις έχουν πάρει την κατιούσα και, υπολογίζοντας τον πληθωρισμό, μιλάμε σήμερα για ένα 50% των πωλήσεων που γίνονταν μια δεκαετία πριν. Σήμερα, η αναλογία είναι ένα album ανά άτομο, τον χρόνο.
Από την άλλη, τα ιντερνετικά ραδιόφωνα που «ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια» δίνουν κι αυτά μια μικρή «ένεση» πωλήσεων, αλλά ωστόσο δεν είναι αρκετή. Τελικά, φαίνεται πως το σύνολο της μουσικής βιομηχανίας, σύμφωνα με την επίσημη αναφορά της RIAA, δείχνει μια πτώση πωλήσεων της τάξεως του 64% από το peak που έκανε στα τέλη των 90s και 45% από το 1973, ενώ εντυπωσιακό είναι και το γεγονός ότι 25 χρόνια πριν οι άνθρωποι ξόδευαν τουλάχιστον διπλάσια χρήματα για μουσική, ενώ δέκα χρόνια πριν, τριπλάσια…
Όπως και να το κάνουμε, η κατάρρευση της μουσικής βιομηχανίας είναι από τις περιπτώσεις εκείνες όπου η φράση «οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους» ταιριάζει… γάντι.
