Ένας από τους ιδρυτικούς μύθους του σύγχρονου δυτικοευρωπαϊκού και αμερικανικού κόσμου είναι ότι ο φασισμός νικήθηκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από φιλελεύθερες δημοκρατίες, και ιδιαίτερα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με τις επακόλουθες δοκιμές της Νυρεμβέργης και την υπομονετική οικοδόμηση μιας φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, δημιουργήθηκε ένα προπύργιο -ταιριάζει και ξεκινάει, και με τη συνεχή απειλή παλινδρόμησης- εναντίον του φασισμού και του κακού διδύμου του στην Ανατολή.
Οι αμερικανικές βιομηχανίες πολιτισμού έχουν αναβαθμίσει αυτό το αφηγηματικό διαφημιστικό ναυτικό, το έφτιαξαν σε μια ιδεολογική σακχαρίνη Kool-Aid και τη διοχέτευαν σε κάθε νοικοκυριό, καλύβα και γωνιά δρόμου με τηλεόραση ή smartphone, αντιπαραθέτοντας ακούραστα το υπέρτατο κακό του ναζισμού στην ελευθερία και την ευημερία των φιλελεύθερων, στη δημοκρατία.
Το υλικό αρχείο υποδηλώνει ωστόσο ότι αυτή η εξιστόρηση βασίζεται σε έναν ψεύτικο ανταγωνισμό και ότι απαιτείται αλλαγή παραδείγματος για να κατανοήσουμε την ιστορία του πραγματικά υπάρχοντος φιλελευθερισμού και του φασισμού.
Ο τελευταίος, δεν εξαλείφθηκε στο τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, στην πραγματικότητα επαναχρησιμοποιήθηκε, ή μάλλον επανατοποθετήθηκε, για να υπηρετήσει την πρωταρχική ιστορική του λειτουργία: να καταστρέψει τον άθεο κομμουνισμό και την απειλή του για την καπιταλιστική αποστολή πολιτισμού.
Ο καλύτερος τρόπος για να κατασκευαστεί ο φασισμός επρόκειτο να το πράξει υπό φιλελεύθερη κάλυψη, που σημαίνει μέσω μυστικών επιχειρήσεων που διατηρούσαν φιλελεύθερη πρόσοψη.
Ενώ αυτό πιθανότατα ακούγεται σαν υπερβολή σε εκείνους των οποίων η κατανόηση της ιστορίας έχει διαμορφωθεί από την αστική κοινωνική επιστήμη, η οποία επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στην ορατή κυβέρνηση
Η ιστορία της αόρατης κυβέρνησης όμως και της συσκευής εθνικής ασφάλειας υποδηλώνει ότι ο φασισμός, δεν νικήθηκε στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά διεθνοποιήθηκε με επιτυχία.
Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, ο μελλοντικός επικεφαλής της CIA, Allen Dulles, θρήνησε ότι η χώρα του πολεμούσε τον λάθος εχθρό. Οι Ναζί, όπως εξήγησε, ήταν υπέρ-καπιταλιστικοί Άριοι Χριστιανοί, ενώ ο πραγματικός εχθρός ήταν ο άθεος κομμουνισμός και ο αποφασιστικός αντι-καπιταλισμός του.
Σε τελική ανάλυση, οι ΗΠΑ, μόνο περίπου 20 χρόνια πριν, ήταν με το μέρος μαζικής στρατιωτικής επέμβασης από τις Η.Π.Α., όταν δεκατέσσερις καπιταλιστικές χώρες επιδίωξαν – με τα λόγια του Ουίνστον Τσόρτσιλ – να “στραγγαλίσουν το μπολσεβίκικο μωρό στο παχνί του”. Ο Dulles κατάλαβε, όπως πολλοί από τους συναδέλφους του στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ότι αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως Ψυχρός Πόλεμος ήταν στην πραγματικότητα ο παλιός πόλεμος ενάντια στον κομμουνισμό από την αρχή.
Προς το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατηγός Karl Wolff, πρώην δεξί χέρι του Χίμλερ, πήγε να δει τον Άλλεν Ντουλς στη Ζυρίχη, όπου εργαζόταν για το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών, τον προκάτοχο οργανισμό της CIA.
Ο Wolff γνώριζε ότι ο πόλεμος είχε χαθεί και ήθελε να αποφύγει τη δικαιοσύνη. Ο Dulles, ήθελε οι Ναζί στην Ιταλία υπό την εντολή του Wolff να αφήσουν τα όπλα τους εναντίον των συμμάχων και να βοηθήσουν τους Αμερικανούς στον αγώνα τους ενάντια στον κομμουνισμό.
Ο Wolff, που ήταν ο ανώτερος αξιωματικός SS που επέζησε του πολέμου, προσέφερε στον Dulles την υπόσχεση να αναπτύξει, με τη ναζιστική του ομάδα, ως δίκτυο πληροφοριών κατά του Στάλιν.
Συμφωνήθηκε ότι ο στρατηγός που είχε διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην επίβλεψη της γενοκτονικής μηχανής των Ναζί και ο οποίος εξέφρασε την «ιδιαίτερη χαρά» του όταν εξασφάλισε εμπορευματικά τρένα για να στέλνει 5.000 Εβραίους την ημέρα στην Τρεμπλίνκα, θα προστατεύεται από τον μελλοντικό διευθυντή της CIA, που τον βοήθησε να αποφύγει τις δίκες της Νυρεμβέργης.
Η κατάσταση ήταν παρόμοια στην Ιταλία, επειδή η συμφωνία του Dulles με τον Wolff ήταν μέρος μεγαλύτερης επιχείρησης, που ονομάσθηκε Επιχείρηση Sunrise, η οποία κινητοποίησε τους Ναζί και τους φασίστες για να τερματίσουν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ιταλία (και να ξεκινήσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος σε όλο τον κόσμο).
Σύνταξη Κ. Μπετινάκη
