Η κρίση στη Συρία -ο εμφύλιος δηλαδή- έχει εξελιχθεί εδώ και καιρό σε βαρβαρότητα δίχως τέλος. Για πολλούς, ο εμφύλιος πόλεμος στη χώρα είναι μια ωρολογιακή βόμβα στην εξώπορτα της παγκόσμιας ειρήνης. Σε πρόσφατο άρθρο της, η «Daily Mail» αναρωτιέται: «Μπορεί η σύγκρουση να πυροδοτήσει τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;». Ακραία άποψη, αν και η αλήθεια είναι ότι ο σχισματικός αγώνας για εξουσία προκαλεί αιμορραγία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και όχι μόνο.

«Την ώρα που οι δύο αντιμαχόμενες μουσουλμανικές ιδεολογίες, οι σουνίτες και οι σιίτες, δείχνουν σε κάθε ευκαιρία τα δόντια τους, το πραγματικό θύμα του πολέμου μετρά ολοένα και περισσότερες απώλειες. Οι νεκροί έχουν φτάσει τους 93.000, ενώ 1.600.000 πολίτες έχουν μετατραπεί από τη μια μέρα στην άλλη σε πρόσφυγες. Η διαμάχη ξεκίνησε το 2011. Τότε οι πρώτες ειρηνικές διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ άναψαν τη σπίθα, καθώς ο ηγέτης της Συρίας, φοβούμενος μήπως επαναληφθούν τα γεγονότα που ανέτρεψαν τις κυβερνήσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο και Λιβύη κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, απάντησε με τον πιο σκληρό τρόπο: τα τανκς και τα όπλα βγήκαν στους δρόμους για να συντρίψουν τις διαδηλώσεις, όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξεκινήσουν μια εμφύλια διαμάχη που μέχρι σήμερα έχει οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή.

»Η θρησκευτική διαμάχη σουνιτών και σιιτών χρονολογείται από τον 7ο αιώνα, όταν μετά τον θάνατο του προφήτη Μωάμεθ υπήρξαν τέσσερις υποψήφιοι για τη διαδοχή του. Σήμερα, αυτό που ξεκίνησε ως μικρή διαμάχη έχει εξελιχθεί σε ένα μεγαλειώδες χάσμα, με προεκτάσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτήν την εποχή το καθεστώς Άσαντ υποστηρίζεται από τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες, τους χριστιανούς που τρέμουν στην ιδέα εγκαθίδρυσης ισλαμικού κράτους σε ενδεχόμενη πτώση του Σύρου ηγέτη, τους Μπααθιστές που είναι ο τοπικός κλάδος του κόμματος του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, τους Αλεβίτες που αποτελούν το 12% του πληθυσμού και οι οποίοι διαθέτουν τη φονική εθνοφρουρά shabbiha που ειδικεύεται σε πάσης φύσεως εξολοθρεύσεις, και ασφαλώς τους εύπορους επιχειρηματίες της Δαμασκού, που μάχονται για τα οικονομικά κυρίως συμφέροντά τους, ενώ στο πλευρό του Άσαντ στέκονται τόσο το Ιράν όσο και η Χεζμπολάχ του Λιβάνου.

»Στον αντίποδα, οι δυνάμεις που αντιτίθενται στον Άσαντ αποτελούνται από χιλιάδες μαχητές που καταφτάνουν στη χώρα από όλη την ευρύτερη περιοχή και υποστηρίζονται από την ισλαμιστική οργάνωση Μέτωπο αλ Νούσρα, η οποία είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα στο Ιράκ. Οι περισσότεροι αντάρτες είναι ισλαμιστές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία τρέφουν με χρήματα και όπλα σουνιτικά κράτη όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία.

»Ασφαλώς, οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν μείνει έξω από τον αιματηρό χορό, καθώς ό,τι συμβαίνει στην περιοχή έχει επιπτώσεις και στους ίδιους. Με πρώτο το Ισραήλ, το οποίο μοιράζεται τα σύνορα στα υψίπεδα του Γκολάν με τη Συρία και δεν βλέπει με καλό μάτι τις διαθέσεις του Άσαντ. Και ως γνωστόν, ό,τι επηρεάζει το Ισραήλ απασχολεί και την Ουάσινγκτον, η οποία γέρνει προς τα συμφέροντα των ανταρτών μαζί με το ΝΑΤΟ. Την ίδια ώρα, Ρωσία και Κίνα στηρίζουν το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, κρίνοντας ότι εξαπατήθηκαν από τη Δύση στην περίπτωση της Λιβύης προ διετίας, όταν αντικαθεστωτικοί ανέτρεψαν τον Μουαμάρ Καντάφι, και είναι αποφασισμένες να μην επιτρέψουν στα δυτικά συμφέροντα να καπελώσουν τον συριακό εμφύλιο.

»Ο κόσμος είναι χωρισμένος και κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση. Το σίγουρο είναι ότι όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα» καταλήγει το άρθρο της «Daily Mail».