«Η Ελλάδα δεν πρέπει να ενδώσει στον γερμανικό εκφοβισμό» αναφέρεται σε άρθρο στο αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy, το οποίο προσθέτει ότι «δεν πρόκειται απλά για το ερώτημα εάν είναι σωστό με ηθικά κριτήρια, αλλά κυρίως για οικονομικά, και η Αθήνα διαθέτει πολύ μεγαλύτερο πλεονέκτημα από ό,τι πιστεύεται γενικά».
Επίσης, τονίζεται ότι «η Ελλάδα διαθέτει πολύ περισσότερα “κρυμμένα χαρτιά” από ό,τι συχνά υποστηρίζεται» και ότι «η πραγματική, ωστόσο, τρέλα θα ήταν να ενδώσει η Ελλάδα. Με την πράξη της αυτή η μόνη αντί-μερκελική δύναμη που θα απέμενε, θα ήταν η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή».
Το άρθρο υπογράφει ο Βρετανός οικονομολόγος και συγγραφέας Φιλίπ Λεγκρέν, πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από το 2011 έως το 2014.
Υπεύθυνη πίσω από τη στάση της Ευρώπης, ο Φιλίπ Λεγκρέν, βλέπει την Άνγκελα Μέρκελ που ορίζει τι θα γίνει αλλά και την ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη.
Αναφορικά με το εγχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης να φέρει την αλλαγή στην Ευρώπη και να σταματήσει αυτή την αέναη επιβολή λιτότητας, ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η Ελλάδα από μόνη της δεν είναι σε θέση να το κάνει, αλλά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης της αυξανόμενης πολιτικής αντίδρασης εναντίον των πολιτικών που προκαλούν στασιμότητα στην Ευρωζώνη.
«Για πρώτη φορά μετά από χρόνια υπάρχει η ελπίδα ότι το «νεκρό χέρι του Μερκελισμού θα ξεκουμπωθεί», λέει χαρακτηριστικά.
Κατά τον Λεγκρέν, το σχέδιο τεσσάρων σημείων που υπέβαλε ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι εξόχως λογικό.
«Το καθεστώς της Ευρωζώνης όπως και πολλά ΜΜΕ θεωρούν ανόητο να αντισταθεί η Ελλάδα στη Γερμανία. Αλλά είναι το ίδιο ανόητο και να υποκύψει. Αυτό που θα συμβεί είναι να αφήσει τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο στρατόπεδο του αντι-Μερκελισμού, κάτι που θα προμήνυε κακούς πολιτικούς οιωνούς. Εφόσον η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να παραμείνει σταθερή -όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και πολλοί Ευρωπαίοι την καλούν να κάνει- μπορεί να κερδίσει μια πιο δίκαιη συμφωνία για τον ελληνικό λαό και, με λίγη τύχη, για την Ευρωζώνη», καταλήγει το δημοσίευμα του Foreign Policy.
