Επιμέλεια: Κλεάνθης Γρίβας
Ύστερα από μήνυση εναντίον της FDA που κατάθεσε ο Aaron Siri, δικηγόρος, ειδικός για θέματα βλαβών από εμβόλια, η FDA ζητάει από ομοσπονδιακό δικαστή να μην επιτραπεί η πλήρης αποδέσμευση των δεδομένων του εμβολίου-COVID-19 της Pfizer μέχρι το έτος… 2076 (!!!)
από τον Brian Shilhavy
Editor, Health Impact News
17 Νοεμβρίου 2021
Ο δικηγόρος Aaron Siri είναι ένας από τους λίγους δικηγόρους στις ΗΠΑ που είναι ειδικοί σε θέματα βλαβών από εμβόλια.
Από την ψήφιση του «εθνικού νόμου περί αποζημίωσης βλαβών από εμβόλια» του 1986, δεν μπορεί κανείς να μηνύσει τις φαρμακευτικές εταιρείες για βλάβες και θανάτους από εμβόλια. Όλες έχουν τύχει πλήρους νομικής ασυλίας (αστικής και ποινικής). Αυτές τις υποθέσεις τις διαχειρίζεται ένα ειδικό μονομελές δήθεν «Δικαστήριο Εμβολίων» στο οποίο διορίζονται δικηγόροι (!) που επιλέγονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ σε όλη τη χώρα υπάρχουν μόνο περίπου 100 δικηγόροι που έχουν ασκηθεί για να δικάζουν υποθέσεις και σε αυτό το ειδικό «δικαστήριο».
Η ειρωνεία με τις βλάβες και τους θανάτους από εμβόλια COVID-19 είναι ότι ακόμη και αυτό το πολύ εξειδικευμένο και ελεγχόμενο κυβερνητικό «δικαστήριο» δεν θα δικάσει υποθέσεις βλαβών και θανάτων που σχετίζονται με τα πειραματικά εμβόλια-COVID-19, κυρίως επειδή αυτά εξακολουθούν να υπόκεινται σε «Άδεια Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης» και ακόμη δεν έχουν εγκριθεί πλήρως από την FDA.
Έτσι, η εταιρεία του Aaron Siri μηνύει την FDA, γιατί δεν υπάρχει κανένας τρόπος εντός του δικαστικού συστήματος των ΗΠΑ για να μηνύσει τις φαρμακευτικές εταιρείες ή οποιονδήποτε άλλον για ζημιές που προκλήθηκαν από τα πειραματικά «εμβόλια» COVID-19.
Σε προηγούμενο άρθρο καλύψαμε τη μήνυση του Aaron Siri, που εκπροσωπεί γενναίους γιατρούς που επέλεξαν να βάλουν την καριέρα τους σε κίνδυνο, τολμώντας να αποκαλύψουν τις βλάβες και τους θανάτους που προκλήθηκαν από τα πειραματικά εμβόλια-COVID. Και αυτοί οι γιατροί είναι οι ενάγοντες.
Σήμερα, ο δικηγόρος Aaron Siri δημοσιοποίησε μια ενημέρωση για την υπόθεσή του κατά της FDA, στην οποία γράφει :
«Η FDA ζήτησε από έναν ομοσπονδιακό δικαστή να μην επιτρέψει την αποκάλυψη μέχρι το έτος 2076 όλων των δεδομένων και των πληροφοριών στις οποίες βασίστηκε για την αδειοδότηση του εμβολίου-COVID-19 της Pfizer. Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Ζητάει 55 χρόνια για να δώσει αυτές τις πληροφορίες στο κοινό.
Λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προστατεύει την Pfizer από κάθε ευθύνη. Της δίνει δισεκατομμύρια δολάρια. Πιέζει τους Αμερικανούς να πάρουν το προϊόν της . Αλλά, δεν θέλει να τους αφήσει επί 55 ολόκληρα χρόνια να δουν τα δεδομένα που υποστηρίζουν την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα του προϊόντος της. Για ποιον δουλεύει η κυβέρνηση;»
Διαβάστε το πλήρες άρθρο στη σελίδα του Substack .
Ο δικηγόρος Aaron Siri έδωσε κατάθεση στην Ουάσιγκτον DC στις αρχές αυτού του μήνα στη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης του γερουσιαστή Ron Johnson.
Την 10λεπτη κατάθεσή του την ανεβάσαμε στα κανάλια μας Bitchute και Rumble.
Πώς η Big Pharma και η εταιρική Αμερική αποφεύγουν τη δικαιοσύνη για τα εγκλήματά τους στις ΗΠΑ;
Ο «Εθνικός Νόμος Αποζημίωσης για Βλάβες από Εμβόλια» του 1986 που θέσπισε το Κογκρέσο και υπέγραψε ο τότε Πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν, είναι μόνο ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο το Κογκρέσο προστατεύει την Αμερική των Εταιρειών (Corporate America), ώστε να μη χρειάζεται να λογοδοτούν για τις εγκληματικές τους δραστηριότητες στο αμερικανικό δικαστικό σύστημα, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός πρέπει να κοπιάζει για να αποδείξει την αθωότητά του για οποιοδήποτε αδίκημα σ’ αυτό.
Πρόσφατα η Pam Martens της Wall Street δημοσίευσε στο Parade ένα άρθρο που εξέθεσε πώς οι πλούσιοι των επιχειρήσεων ξεφεύγουν από αυτό με τη βοήθεια του Κογκρέσου, με τίτλο: Η Wall Street δεν νοθεύει μόνο τις αγορές, αλλά και το αποτελέσματα της ιδιωτικής δικαιοσύνης της
Μερικά αποσπάσματα:
«Σε ό,τι αφορά τους συκοφάντες, η Wall Street δεν έχει έλλειψη από αυτούς που είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν για το εξωφρενικό σύστημα ιδιωτικής δικαιοσύνης που ονομάζεται υποχρεωτική διαιτησία – ένα σύστημα που συστηματικά εξουδετερώνει την εγγύηση μιας δίκης με ενόρκους σύμφωνα με την Έβδομη Τροποποίηση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων .
Σκεφτείτε το προσεκτικά, η βιομηχανία που κατηγορείται για κατά συρροή νοθείες αγορών και άλλες κακουργηματικές πράξεις , επιτρέπεται από το Κογκρέσο να λειτουργεί το δικό της ιδιωτικοποιημένο σύστημα δικαιοσύνης. Αυτό είναι κάτι που θα περίμενε κανείς να βρει σε μια δημοκρατία της μπανάνας, όχι σε μια χώρα που δίνει διαλέξεις στον υπόλοιπο κόσμο για δημοκρατικές αρχές.
Το σύστημα ιδιωτικής δικαιοσύνης της Wall Street κλείνει ουσιαστικά τις πόρτες των [κανονικών] δικαστηρίων της χώρας στους εργαζόμενους όσο και στους πελάτες της, στέλνοντας τις αξιώσεις τους ενώπιον διαιτητών που δεν χρειάζεται να ακολουθήσουν κανένα νομικό προηγούμενο, νομολογία ή να συντάξουν νομικά αιτιολογημένες αποφάσεις.
Η Wall Street είναι η μόνη βιομηχανία στην Αμερική που επί δεκαετίες έχει απαγορεύσει συμβατικά τόσο στους πελάτες όσο και στους υπαλλήλους της να χρησιμοποιούν τα εθνικά δικαστήρια για αξιώσεις κατά της εταιρείας της Wall Street ως προϋπόθεση για να ανοίξουν έναν λογαριασμό ή να βρουν δουλειά εκεί.
Αντί να μπορείτε να προσφύγετε στο δικαστήριο με αξίωση απάτης (εάν είστε πελάτης) ή αξίωση για παραβάσεις του εργατικού δικαίου, όπως άρνηση πληρωμής υπερωριών ή σεξουαλική παρενόχληση (εάν είστε υπάλληλος), η Wall Street βάζει τους πελάτες και τους υπαλλήλους της υπογράψουν μια συμφωνία για την ενσωμάτωση όλων αυτών των αξιώσεων σε ένα σύστημα διαιτησίας που διοικείται από τη βιομηχανία.
Το παραπάνω γράφημα από τη μελέτη της “Αμερικανικής Ένωσης για τη Δικαιοσύνη” δείχνει πώς οι ενάγοντες ανταποκρίθηκαν στα υποχρεωτικά φόρουμ διαιτησίας που διευθύνονται από την “Αμερικανική Ένωση Διαιτησίας” (AAA) και την JAMS. Τα ευρήματα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα βιομηχανιών, όχι μόνο τις εταιρείες της Wall Street.
Αυτά τα συστήματα ιδιωτικής δικαιοσύνης σίγουρα δεν είναι δίκαια και στη Wall Street δεν είναι καθόλου φθηνά. Τα τέλη για τους ενάγοντες μπορεί να ανέλθουν σε δεκάδες χιλιάδες δολάρια σε αντίθεση με μερικές εκατοντάδες δολάρια που κατατίθενται στο δικαστήριο.
Μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι οι διαιτητές τις περισσότερες φορές αποφαίνονται υπέρ του εταιρικού συμφέροντος και όχι υπέρ του καταναλωτή, επειδή οι διαιτητές εξαρτώνται οικονομικά από αυτές τις εταιρείες.
Αυτό που αρέσει περισσότερο στη Wall Street και στον στρατό των δικηγόρων της στο σύστημα ιδιωτικής δικαιοσύνης της είναι η αδιαφάνεια.. Σε αντίθεση με μια δημόσια αίθουσα δικαστηρίου, ο Τύπος και το κοινό δεν επιτρέπεται να παρευρεθούν στις ακροάσεις της ιδιωτικής δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχουν δημόσια μαγνητοφωνημένα πρακτικά των ακροάσεων όπως θα υπήρχαν στο δικαστήριο. Είναι σχεδόν αδύνατο να ασκηθεί έφεση κατά διαιτησίας, επειδή οι μεγαλύτερες δικηγορικές εταιρείες της Wall Street έχουν περάσει δεκαετίες πείθοντας τα δικαστήρια ότι αυτές οι διαιτητικές αποφάσεις πρέπει να είναι μονίμως δεσμευτικές.
Ένα άλλο μοιραίο ελάττωμα για τους ενάγοντες σε αυτά τα συστήματα ιδιωτικής δικαιοσύνης είναι ότι δεν υπάρχει επιλογή κριτικής επιτροπής από μια μεγάλη δημόσια ομάδα τυχαίων πολιτών, αλλά μια ομάδα επαναλαμβανόμενων παικτών από διαιτητές με υψηλή αποζημίωση».
Όπως έχω γράψει πολλές φορές προηγουμένως, το αμερικανικό δικαστικό σύστημα ανήκει στους παγκοσμιοποιητές και δεν πρέπει να περιμένουμε δικαιοσύνη απ’ αυτό.
Αυτές οι νομικές ενέργειες έχουν κάποια αξία και αυτή η αξία έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι εξελίσσονται στη δημόσια σφαίρα και μπορούν να εκτεθούν στο κοινό οι κακουργηματικές πράξεις των εταιρειών και των ομοσπονδιακών υπηρεσιών υγείας που ανήκουν και ελέγχονται επίσης από Παγκόσμιους Εταιρικούς Εγκληματίες. Αλλά, μην περιμένετε από το δικαστικό σύστημα να προστατεύσει τα δικαιώματά σας. Προστατεύει τα εταιρικά κέρδη και τον έλεγχο.
Εάν θέλετε να ζήσετε ως ελεύθερος άνθρωπος, αρχίστε να ενεργείτε σαν τέτοιος, αλλά και μην περιμένετε ότι το διεφθαρμένο σύστημα θα προστατεύει τις ελευθερίες σας.
Αντισταθείτε στην ιατρική τυραννία. Προστατέψτε τα παιδιά σας. Το κόστος είναι υψηλό και ίσως χρειαστεί να χάσετε ακόμη και τη ζωή σας επιλέγοντας να ζήσετε ως ελεύθερος άνθρωπος.
Αλλά, σε ό,τι με αφορά, θα προτιμούσα να πεθάνω ελεύθερος παρά να ζήσω ως σκλάβος σ’ αυτό το διεφθαρμένο και εγκληματικό παγκόσμιο σύστημα.
