Η διαδικασία της πλήρους «κρατικοποίησης» του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και η αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος με την εμφάνιση νέων συνεργασιών και συνασπισμών τελικά αποξένωσαν και έναν συγκεκριμένο κύκλο από την ελίτ του ΑΚΡ.
Η διάσπαση του κόμματος και η πιθανολογούμενη εμφάνιση δύο νέων κομμάτων από τον Αχμέτ Νταβούτογλου και τον Αλί Μπαμπατζάν είναι, μεταξύ άλλων, και η έκφραση των συμφερόντων του ισλαμικού κινήματος που «έμεινε έξω» από τον τελικό διαμοιρασμό της εξουσίας του «ερντογανικού μονοκομματισμού». Παράλληλα η σημερινή επισημοποίηση της εσωτερικής ρήξης στον τουρκικό ισλαμισμό σχετίζεται και με την αμφισβήτηση του μύθου του «παντοτινά αήττητου» Ερντογάν. Το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα, σε συνδυασμό με την πορεία των τελευταίων χρόνων ενίσχυσαν το ηθικό της αντιπολίτευσης, αλλά την ίδια στιγμή ενθάρρυναν σε καθοριστικό βαθμό τις διαφορετικές φωνές εντός της εξουσίας να προχωρήσουν σε αυτόνομες οργανώσεις.
Οι Νταβούτογλου και Μπαμπατζάν φαίνεται ότι θα προχωρήσουν στην ίδρυση δύο νέων κομμάτων εντός του επόμενου διαστήματος μέχρι και το τέλος του έτους.
Το πολιτικό πρόγραμμα, η επιρροή, αλλά πολύ περισσότερο η κοινωνική σύνθεση των δύο αυτών σχηματισμών παραμένουν ανοιχτά ερωτήματα. Ωστόσο ο βασικός τους προσανατολισμός δεν μπορεί να βρίσκεται εντελώς εκτός της τεράστιας μερίδας των κεντροδεξιών – συντηρητικών ψηφοφόρων της Τουρκίας.
Υπό αυτή την έννοια και με δεδομένο ότι πλέον η εξουσία στην Τουρκία κρίνεται στο 50%+1 που επιβάλλει το προεδρικό σύστημα, τότε γίνεται κατανοητή η έντονη προσπάθεια του Ερντογάν να συγκρατήσει και να διευρύνει τις πολιτικές του συμμαχίες ως μορφή αντικατάστασης πιθανών διαρροών από την εκλογική του βάση.
Στο πλαίσιο της προσπάθειας Ερντογάν για συγκράτηση πιθανών διαρροών εντάσσονται ζητήματα αλλαγών στην Κυβέρνηση, σε μερικές πτυχές του προεδρικού συστήματος, αλλά και στη δημιουργία νέων πιέσεων ενάντια στην αντιπολίτευση.
Για παράδειγμα, η συνεχιζόμενη καταστολή και ιδεολογική ποινικοποίηση του κουρδικού κινήματος είναι πολιτικές πρακτικές που αναδιαμορφώνουν τον ευρύτερο χώρο της τουρκικής Δεξιάς και του ρεύματος του εθνικισμού. Τέτοιες πολιτικές σε συνθήκες συνέχισης της οικονομικής κρίσης από τη μια αυξάνουν την πόλωση, αλλά από την άλλη θυμίζουν περισσότερο τις αρχικές προετοιμασίες μιας νέας μακράς προεκλογικής διαδικασίας.
Εκείνο λοιπόν που απομένει να διαφανεί με την εμφάνιση νέων κομμάτων είναι η διαμόρφωση των ισορροπιών και συμμαχιών στην αντιπολίτευση.
Εάν δηλαδή τα νέα κόμματα και αυτά που βρίσκονται σήμερα στην αντιπολίτευση θα καταφέρουν να υπερβούν τις βασικές διαχωριστικές γραμμές που επιβάλλει το ιδιότυπο «μονοκομματικό καθεστώς» σπάζοντας έτσι την τεχνητά κατασκευασμένη πλειοψηφία του συντηρητικού πόλου.
Πηγή: philenews.com
