Είναι best-seller πριν καν κυκλοφορήσει. Ο λόγος για τα πολυαναμενόμενα Απομνημονεύματα της Άγκελα Μέρκελ με τίτλο «Ελευθερία: Αναμνήσεις 1954-2021» (Freiheit: Erinnerungen 1954-2021). Τα συνέγραψε χωρίς συμβούλους, ιστορικούς ή ghost-writer, απλώς με τη συμβολή της στενής συνεργάτιδάς της, Mπεάτε Μπάουμαν. Μόνες τους διάλεξαν και τον ποιοτικό και παραδοσιακό εκδοτικό οίκο Kiepenheuer & Witsch στην Κολωνία.
«Η Άγκελα Μέρκελ ανέλαβε την ευθύνη διακυβέρνησης της Γερμανίας για 16 χρόνια, είχε το τιμόνι της χώρας σε πολυάριθμες κρίσεις και διαμόρφωσε τη γερμανική και διεθνή πολιτική και κοινωνία με τις πράξεις και τη στάση της. Αλλά φυσικά η Άγκελα Μέρκελ δεν γεννήθηκε καγκελάριος» διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα του πολυαναμενόμενου βιβλίου, που θα κυκλοφορήσει στις 26 Νοεμβρίου σε τριάντα γλώσσες, βεβαίως και στα ελληνικά. Μέχρι τότε το πλήρες περιεχόμενό του παραμένει επτασφράγιστο μυστικό. Πρόκειται για ένα βιβλίο, διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα, «που ρίχνει φως στον τρόπο λήψης αποφάσεων στην εποχή μας και προσφέρει μια μοναδική ματιά στα ενδότερα της εξουσίας. Και αποτελεί μια καθοριστική έκκληση υπέρ της Ελευθερίας».
Πολιτικό εγχειρίδιο διαχείρισης κρίσεων
Oι πρώτες διαρροές στον γερμανικό Τύπο είναι αποκαλυπτικές. Πρόσωπα, πρωθυπουργοί, decision makers, κρίσεις, καθοριστικές στιγμές της σύγχρονης διεθνούς, ευρωπαϊκής και γερμανικής ιστορίας. Όλα και όλοι έρχονται, παρέρχονται και αναλύονται στο βιβλίο των 700 περίπου σελίδων υπό το «δόγμα Μέρκελ», με ρεαλισμό και διπλωματία. Ως καγκελάριος της Γερμανίας από το 2005 έως το 2021 έζησε από κοντά σχεδόν τους πάντες: Πούτιν, Τραμπ, Ομπάμα, Ερντογάν αλλά και όλους τους Έλληνες πρωθυπουργούς των σκληρών χρόνων της κρίσης. Πολλές φέρονται να είναι και οι αναφορές στο κρίσιμο 2015 επί διακυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα και στην τελική απόφαση για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Εν αναμονή λοιπόν της 26ης Νοεμβρίου για τις σελίδες που αφορούν την Ελλάδα.
Τα σημεία, στα οποία εστιάζουν τα γερμανικά ΜΜΕ αυτές τις μέρες, με πρώτη την εφημερίδα Zeit που προδημοσίευσε αποσπάσματα, έχουν να κάνουν κυρίως με τις σχέσεις Γερμανίας και Ρωσίας, τις συχνές επαφές που είχε με τον Βλάντιμιρ Πούτιν (και που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ξεχωριστό βιβλίο) αλλά και με τον Ντόναλντ Τραμπ. Επίσης αναφέρεται διεξοδικά στη διαχείριση διαδοχικών κρίσεων: από την κατάρρευση της Lehman Brothers, στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, την ευρωκρίση μέχρι την προσφυγική κρίση και την πανδημία.
Για τον Πούτιν γράφει ότι «ήταν μονίμως σε επιφυλακή, μήπως και του συμπεριφερθεί κάποιος άσχημα. Ήταν πάντα έτοιμος να απολαύσει παιχνίδια εξουσίας με το σκυλί του και να κάνει τους άλλους να τον περιμένουν». Μια αναφορά στο περίφημο στιγμιότυπο με το μαύρο λαμπραντόρ του Πούτιν στο Κρεμλίνο, εν ώρα επίσημης συνάντησης, κι ενώ ο Πούτιν γνώριζε τον φόβο της Μέρκελ για τους σκύλους. Όσο για τον Τραμπ, η ίδια θυμάται ότι θαύμαζε τον Πούτιν και ότι έβλεπε τα πάντα ως «εργολαβία». Για τον Ίλον Μασκ, που πλέον μεταπηδά στην πολιτική δίπλα στον Ντόναλντ Τραμπ, εκφράζει την ανησυχία της για το γεγονός ότι ένας επιχειρηματίας, ο οποίος έχει τους περισσότερους δορυφόρους γύρω από τη γη, θα λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις.
Επιμένει για Ουκρανία και Nord Stream
Στο βιβλίο της η Μέρκελ υπεραμύνεται του «όχι» που είπε το 2008 για μια γρήγορη ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στοΝΑΤΟγιατί, όπως διατείνεται, γνώριζε τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο για τη Ρωσία και τον Πούτιν. Δικαιολογεί την άρνησή της ως ένα μέσο προστασίας απέναντι στην «επιθετικότητα του Πούτιν όπως λέει». Αποκαλύπτει μάλιστα ότι ο Πούτιν της είχε πει: «Δεν θα είσαι για πάντα καγκελάριος. Και τότε, θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Και αυτό ακριβώς θέλω να εμποδίσω».
Για όσα της επιρρίπτουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι για φιλορωσική στάση αναφορικάμε το δίκτυο αγωγών Nord Stream, θεωρεί ότι η στήριξη του συγκεκριμένου πρότζεκτ ήταν σωστή δεδομένου ότι η γερμανική βιομηχανία χρειαζόταν εναγωνίως φθηνό ρωσικό αέριο.
Πάντως όσα έρχονται στο φως σχετικά με την Ουκρανία και τη Ρωσία, προκαλούν ήδη αντιδράσεις. Ο πρώην πρέσβης της Ουκρανίας στο Βερολίνο Αντρίι Μέλνικ, μιλώντας στο Spiegel, αποκαλεί «αποτυχημένη» την εξωτερική πολιτική της Μέρκελ, ειδικά ως προς την Ουκρανία και τη Ρωσία. «Θα ήταν ένδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας να παραδεχόταν τουλάχιστον στα απομνημονεύματά της το φιάσκο, ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιες καταστροφές».
Κριτική στην τρέχουσα γερμανική πολιτική
Όσο για την ίδια την Άγκελα Μέρκελ φαίνεται ότι σχεδίαζε για καιρό αυτή τη στιγμή των απομνημονευμάτων, μελετημένα και αθόρυβα. Και δείχνει να το διασκεδάζει. Βέβαια δεν είχε υπολογίσει ότι θα συμπέσει με περίοδο πρόωρων εκλογών εν μέσω χειμώνα. Στη μοναδική συνέντευξη που παραχώρησε στο Spiegel πριν από τη δημοσίευση του βιβλίου σχολιάζει την αποτυχία της συγκυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Φιλελευθέρων και επιρρίπτει στους Σολτς και Λίντνερ ανδρική ανωριμότητα.
«Männer!» (Άνδρες!), αναφωνεί μετά από σχετική ερώτηση για τη διαμάχη των δύο ανδρών. Θεωρεί επίσης μη συμβατή με τον ρόλο του καγκελαρίου ως επικεφαλής ενός «συνταγματικού οργάνου», όπως λέει, την οργή του μπροστά στις κάμερες κατά του Λίντνερ, του υπ. Οικονομικών που απεπέμφθη μετά από ρήξη σχετικά με τον προϋπολογισμό, οδηγώντας τη συγκυβέρνηση στη διάλυση. Για την ίδια τη Μέρκελ «τυπική ανδρική συμπεριφορά» είναι το να «παίρνεις τα πράγματα προσωπικά. Στην πολιτική αυτό θα πρέπει να αποφεύγει κανείς όσο το δυνατόν περισσότερο». Όπως παρατηρεί: «Ως καγκελάριος πρέπει να αντιμετωπίσεις δύσκολες συνθήκες. Νιώθεις πολλά συναισθήματα, όμως είναι καλύτερα να φωνάζεις έχοντας απέναντί σου τον τοίχο, παρά μπροστά στο γερμανικό κοινό».
Βολές όμως ρίχνει εμμέσως και στο κόμμα της, τους Χριστιανοδημοκράτες του Φρίντριχ Μερτς (σφοδρού εσωκομματικού αντιπάλου της στο παρελθόν) ως προς την αυστηρή γραμμή που ακολουθούν στο μεταναστευτικό. Διαβάζοντας κανείς ξανά τα λεγόμενά της καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: ότι δεν έχει μετανιώσει για εκείνο το ιστορικό «Wir schaffen das» (Θα τα καταφέρουμε), που άνοιξε τα γερμανικά σύνορα σε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.
Τι είχε γράψει στα απομνημονεύματά της για τους Έλληνες πολιτικούς
– Για τον Γιώργο Παπανδρέου
Το συναίσθημα που εκφράζει η τέως καγκελάριος για τον Γιώργο Παπανδρέου είναι η έκπληξη. Έκπληξη για τη στάση του, ακόμη και όταν, λίγο μετά την εκλογή του, ανακοινώθηκε η αναθεώρηση του ελλείμματος από 3,7% σε 12,7%. Θυμάται ότι στο πρώτο τηλεφώνημά της, ο Έλληνας πρωθυπουργός περιέγραφε μεν την κατάσταση στη χώρα του ως τεταμένη, χωρίς όμως να δίνει την εντύπωση πως έχει αντιληφθεί τον επείγοντα χαρακτήρα της. Μετά την επιμονή των Νικολά Σαρκοζί, Εμανουέλ Μπαρόζο και Χέρμαν βαν Ρομπέι πραγματοποιήθηκε συνάντηση στις Βρυξέλλες για την Ελλάδα. Όλοι είχαν αντιληφθεί και συμφωνήσει ότι έπρεπε να δανείσουν την Ελλάδα. Όλοι, εκτός από τη Μέρκελ και τον Παπανδρέου, έγνεψαν καταφατικά. Ο άμεσα ενδιαφερόμενος δεν είχε μιλήσει. Η καγκελάριος τον ρωτάει τι θέλει ο ίδιος, πραγματικά; Εκείνος απαντά ότι δεν θέλει τίποτε, αλλά η χώρα του βρίσκεται σε δεινή κατάσταση. Σε νέα ερώτησή της, η Γερμανίδα ζητάει να μάθει πότε θα παρουσιάσει η Αθήνα σχέδιο για την εξοικονόμηση 4% του ΑΕΠ. Ο Παπανδρέου τής απάντησε ότι χρειάζεται χρόνο. Η Μέρκελ δεν πιστεύει αυτό που ακούει. Δεν πιστεύει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός φερόταν σαν να έχει όλο τον χρόνο στη διάθεσή του. Κοιτάζει τον Κορσέπιους, σύμβουλό της για τα ευρωπαϊκά και μετέπειτα γενικό γραμματέα του συμβουλίου της Ε.Ε., και συνεννοούνται με το βλέμμα ότι είναι καλύτερα να σιωπήσει.
Η Αγκελα Μέρκελ δεν διατηρεί τις καλύτερες αναμνήσεις από τη συνεργασία της με τον Γιώργο Παπανδρέου. Στη συνάντηση που είχαν με άλλους Ευρωπαίους ηγέτες στις Βρυξέλλες για το κατεπείγον –τότε– ζήτημα της ελληνικής κρίσης, η Γερμανίδα καγκελάριος δυσκολευόταν να πιστέψει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός φερόταν σαν να έχει όλο τον χρόνο στη διάθεσή του. [A.P. Photo/Virginia Mayo]
Για τον Αντώνη Σαμαρά
Η μοναδική αναφορά στον Αντώνη Σαμαρά είναι σύντομη. Η μεταρρυθμιστική του κόπωση επισημαίνεται μόνον ως παρένθεση πριν από την άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία. Η νίκη του (Αλέξη Τσίπρα) αποδίδεται στην αγανάκτηση πολλών Ελλήνων πολιτών για τα πακέτα διάσωσης. Επισημαίνεται ότι ο Τσίπρας υποσχόταν να απελευθερώσει την Ελλάδα από την τρόικα, ενώ ο προκάτοχός του είχε αποτύχει να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης.
Για τον Αλέξη Τσίπρα
Οι αρχικές εντυπώσεις της για τον Τσίπρα είναι θετικές, παρά το γεγονός ότι κατά την πρώτη του επίσκεψη στο Βερολίνο σταμάτησε για να χαιρετήσει τους οπαδούς του από το Κόμμα της Αριστεράς (Ντι Λίνκε), προτού πατήσει το κόκκινο χαλί που είχε στρωθεί για εκείνον στην καγκελαρία. Η καλή προσωπική τους σχέση φτάνει μέχρι και τον Ιανουάριο του 2019, όταν δείπνησαν για τελευταία φορά σε ψαροταβέρνα του Πειραιά. Από την πρώτη επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο, στις 23 Μαρτίου το 2015, η Μέρκελ θυμάται ότι ανυπομονούσε να γνωρίσει τον Έλληνα πρωθυπουργό που όπως σημειώνει ήταν είκοσι χρόνια νεότερός της. Μέχρι τη συνάντησή τους στο Βερολίνο είχαν μιλήσει δύο φορές στο τηλέφωνο με διερμηνείς και είχαν δύο σύντομες συναντήσεις σε συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες. Η εντύπωση που είχε αποκομίσει ήταν, γράφει, θετική – ακόμη και για τα «καλά αγγλικά» του.
H αποτίμηση της τέως καγκελαρίου για τους Παπανδρέου – Σαμαρά δεν είναι ιδιαίτερα θετική, ενώ πιο ευνοϊκή είναι η ετυμηγορία της για τον Τσίπρα, στον οποίο αφιερώνει και το μεγαλύτερο μέρος των αναμνήσεών της που αναφέρονται την Ελλάδα.
Περιγράφει την υποδοχή του σαν άφιξη ενός σταρ, για τον οποίο δεν είχαν απλώς παραταχθεί αγήματα, όπως προβλέπει το πρωτόκολλο, αλλά είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. Στα αυτιά της Μέρκελ έφταναν οι ιαχές των συγκεντρωμένων που ζητούσαν «διεθνιστική αλληλεγγύη», καθώς έβλεπε τον Τσίπρα να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να την κοιτάει με ένα «φιλικό, αφοπλιστικό χαμόγελο». Ο Έλληνας πρωθυπουργός εξηγεί με αυτοπεποίθηση ότι σταμάτησε να χαιρετήσει τους διαδηλωτές επειδή δεν πρέπει ποτέ κανείς να ξεχνάει τους υποστηρικτές του. Η Μέρκελ συμφωνεί χαμογελώντας και γράφει ότι αισθανόταν πως ήταν έτοιμοι οι δυο τους να εκπλήξουν ευχάριστα τους πάντες με το θετικό κλίμα ανάμεσά τους – σε μια στιγμή που ο διεθνής Τύπος περιέγραφε τη συνάντησή τους περίπου ως σύγκρουση δύο κόσμων.
Η Μέρκελ θυμάται ότι στη συνομιλία της με τον Τσίπρα τόνισε τη βούλησή της να μείνει η Ελλάδα στη Ζώνη του Ευρώ, κάτι που προϋπέθετε να εργαστούν Αθήνα και Βερολίνο συντονισμένα. Είχε ήδη από το 2012 σκεφθεί πολύ για το ελληνικό ζήτημα. Είχε ακούσει τα επιχειρήματα όσων συνηγορούσαν υπέρ του Grexit (με πρώτον τον υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε). Δεν είχε όμως πειστεί. Η πεποίθηση που είχε αταλάντευτα σχηματίσει ήταν ότι η Ελλάδα έπρεπε να μείνει στη νομισματική ένωση.
Λίγο αργότερα, η μεταξύ τους χημεία είναι τόσο καλή ώστε οι δύο πολιτικοί φτάνουν στο σημείο να μιλήσουν για τις οικογένειές τους. Πηγαίνοντας στην αίθουσα όπου τους περίμεναν, περιέγραψε ο ένας στον άλλο την προσωπική του διαδρομή στην πολιτική. Εκείνος της μίλησε και για την οικογένειά του, εκείνη για τον σύζυγό της, Γιόακιμ, και τους γιους του. Ο Τσίπρας κερδίζει τη συμπάθεια της καγκελαρίου και της δίνει την εντύπωση πως ήταν ανοιχτός στη συνεργασία και ήθελε να ανιχνεύσει τον δρόμο του σε αχαρτογράφητα νερά.
Έπρεπε όμως η νέα ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τις απαιτήσεις της τρόικας χωρίς να αθετήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Έπρεπε δηλαδή, όπως γράφει η Μέρκελ, να τετραγωνιστεί ο κύκλος. Η συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε μετά τη σύσκεψη με τους συνεργάτες και το δείπνο, περιγράφεται με ενθουσιασμό ως επικοινωνιακό έργο τέχνης. Ήταν αμφότεροι φιλικοί και μειλίχιοι, χωρίς να αποκλίνουν επί της ουσίας από τις θέσεις τους. Οι αβυσσαλέες διαφορές παρέμεναν. Είχε όμως, σύμφωνα με τη Μέρκελ, διαπιστωθεί η κοινή βούληση να αρθεί το αδιέξοδο.
Η έκπληξη της καγκελαρίου ήταν μεγάλη από τη στάση που κράτησε ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015. Τον περιγράφει σιωπηλό στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Ιουνίου, όπου τον πλησίασε για να εκμαιεύσει τις προθέσεις του ως προς το πακέτο που του πρότειναν οι εταίροι. Εκείνος της απαντά σιβυλλικά ότι θα επιστρέψει στην Αθήνα, θα συνεδριάσει με το υπουργικό του συμβούλιο και θα αποφασίσει. Η καγκελάριος μιλάει με τον Ολάντ, που δηλώνει εξίσου έκπληκτος και πιέζει ξανά τον Τσίπρα να ξεκαθαρίσει τι περιμένει να προκύψει από τις συζητήσεις στην Αθήνα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός της λέει ότι δεν ξέρει και υπόσχεται να της τηλεφωνήσει το ίδιο βράδυ για να την ενημερώσει.
Όντως, της τηλεφωνεί αργότερα και την ενημερώνει ότι η κυβέρνησή του αποφάσισε δημοψήφισμα. Φυσικά, τον ρωτάει τι θα προτείνει εκείνος προς το εκλογικό σώμα. Όταν ακούει τον Τσίπρα να της λέει ότι τάσσεται με το «Όχι» μένει άφωνη. Την ίδια έκπληξη θυμάται ότι δοκίμασε και ο Ολάντ, από το αντίστοιχο τηλεφώνημα που δέχτηκε από την Αθήνα.
Τριάμισι χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 2019, Μέρκελ και Τσίπρας δειπνούν σε ψαροταβέρνα στον Πειραιά. Έχουν αφήσει πίσω τους το δύσκολο 2015. Ο Τσίπρας της εξηγεί ότι ήταν σημαντικό να δείξει στους πολίτες πως είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο προκειμένου να απαλλαγεί από την επάρατη τρόικα. Οι Ελληνες απέρριψαν το πακέτο της λιτότητας, αλλά ήθελαν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Γι’ αυτό τον ψήφισαν ξανά τον Σεπτέμβριο του 2015. Η καγκελάριος δείχνει να έχει πειστεί.
Πηγή: dw.com
