Παρά τις βελτιώσεις που έχει παρουσιάσει η θέση των γυναικών στο Αφγανιστάν μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν, το 2001, στις νότιες και τις ανατολικές επαρχίες, εξακολουθούν να κυριαρχούν οι παραδοσιακές αναχρονιστικές πρακτικές, ενώ στις αγροτικές κοινότητες, οι σύζυγοι είναι μεν σημαντικές προσωπικότητες στα νοικοκυριά τους, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη ταμπού το να δουλεύουν ή να μορφώνονται.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, η κατάσταση των Αφγανών γυναικών είναι ανάμεσα στις χειρότερες στον κόσμο και η βία εναντίον τους και οι βιασμοί αποτελούν ένα τεράστιο πρόβλημα.
Ο εξαναγκασμός σε γάμο νεαρών κοριτσιών συνηθίζεται ακόμη σε ορισμένες αγροτικές περιοχές, όπου η κυβέρνηση είναι αδύναμη και χρησιμοποιούνται ακόμη παραδοσιακές και θρησκευτικές μέθοδοι για την επίλυση των διαφορών.
Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις πολλών οικογενειών, που εξαναγκάστηκαν να πουλήσουν τις θυγατέρες τους στους βιαστές τους, διότι η κοινωνία θεωρεί ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γλυτώσει η οικογένεια από την ντροπή του βιασμού.
Η πρώτη κυβέρνηση του Καρζάι μετά την εκλογή του, το 2004, είχε τέσσερις γυναίκες, μία αντιπρόεδρο και τρεις υπουργούς. Στην κυβέρνηση που σχημάτισε μετά τη νίκη του στις τελευταίες εκλογές έχει δύο γυναίκες υπουργούς και μία αναπληρωτή, ενώ στο Κοινοβούλιο διασφαλίζεται νομοθετικά ότι το 25% των μελών είναι γυναίκες.
Πάντως, εκτός από τα αστικά κέντρα, δηλαδή την Καμπούλ και τη Χεράτ, όπου εργάζεται και η μόνη γυναίκα εισαγγελέας, η εκπροσώπηση των γυναικών στις τοπικές κυβερνήσεις είναι ελάχιστη, αν και πέρυσι ανέλαβε καθήκοντα η πρώτη γυναίκα δήμαρχος, στην επαρχία του Νταϊκουντί, μία απομακρυσμένη και πολύ φτωχή περιοχή.
Βουλευτές, πάντως, διαμαρτύρονται για το ότι ορισμένες γυναίκες καταλαμβάνουν κυβερνητικές και κρατικές θέσεις με βάση το ποιοι είναι οι άνδρες συγγενείς τους, ενώ κάποιες από αυτές έχουν κατηγορηθεί και για διαφθορά.
