Διχασμένη εμφανίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση ως προς τη σκοπιμότητα της στρατιωτικής παρέμβασης στη Λιβύη, όχι όμως στον βαθμό που είχε διχαστεί στον πόλεμο του Ιράκ. Στη διαπίστωση αυτή καταλήγουν ανταποκριτές και αναλυτές, περιγράφοντας την «επόμενη μέρα» της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας στο «στρατηγείο» της ΕΕ.
Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες, η συμμαχία Γάλλων και Βρετανών επί του θέματος (στη συνέχεια της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας που είχαν υπογράψει οι δύο χώρες τον περασμένο Νοέμβριο) ενεργοποίησε τις ΗΠΑ, που αρχικά στέκονταν επιφυλακτικά. Στη συνέχεια οι δύο χώρες παρακίνησαν τον Λίβανο, για να υπάρχει μία διείσδυση στις αραβικές χώρες και τέλος κατάφεραν να μην υπάρξει βέτο από κάποιο Μόνιμο Μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας – ως εκ τούτου η Ρωσία και η Κίνα (παρά τις «σοβαρές επιφυλάξεις» τους) απείχαν, επικαλούμενες το αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου για τη διαμόρφωση μίας «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων».
Στην επικράτεια της ΕΕ ειδικότερα, η Γαλλία βρέθηκε εξαρχής στην ίδια «συμμαχία» με τη Βρετανία, τη Δανία και την Πολωνία, ενώ στην αντίπαλη πλευρά βρέθηκαν η Γερμανία, η Ιταλία και η Σουηδία. Μετά από την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ωστόσο, η Γαλλία συγκάλεσε στο Παρίσι μία έκτακτη σύνοδο, όπου έλαβαν μέρος ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, 18 μέλη της ΕΕ, ο Πρόεδρος Βαν Ρομπάϊ και η βαρώνη Άστον, ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου Αμρ Μούσσα και οι ΗΠΑ.
Μετά ταύτα, αρκετά από τα μέλη της ΕΕ αναθεώρησαν τις αρχικές θέσεις της και έλαβαν την ακόλουθη στάση: η Γερμανία δήλωσε πως δεν θα στείλει «ούτε έναν Γερμανό στρατιώτη στη Λιβύη, εξαιτίας των σημαντικών κινδύνων που ενέχει μια τέτοια επιχείρηση». Ωστόσο, άφησε ανοιχτή την πιθανότητα να συμμετέχει στην αποστολή Awaks στο Αφγανιστάν, προκειμένου να διευκολύνει το ΝΑΤΟ να αποσύρει δυνάμεις του από εκεί και να τις μετατοπίσει στη Λιβύη.
Η Βρετανία προσφέρει αεροσκάφη τύπου Tornado και Eurofighter, καθώς και τη βάση της στην Κύπρο. Η Γαλλία προσφέρει κάπου εκατό αεροσκάφη Rafale και Mirage 2000, Αwaks και βάσεις. Η Δανία αναμένει το πράσινο φως από το Κοινοβούλιό της για την αποστολή τεσσάρων F16 και δύο μεταγωγικών. Η Πολωνία προσφέρει μεταγωγικά αεροσκάφη, ενώ και η Λιθουανία προσφέρει ένα μεταγωγικό. Η Ισπανία διαθέτει τις βάσεις της στη Ρότα και τη Μορόν στα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα, τέσσερα F18, δύο αεροσκάφη ανεφοδιασμού, μία φρεγάτα κι ένα υποβρύχιο.
Το Βέλγιο προσφέρει έξι μαχητικά F16 και μία φρεγάτα, ενώ η Ιταλία αναστρέφοντας πρύμνα δήλωσε πως θα διαθέσει τόσο τις βάσεις της όσο και πολεμικά αεροσκάφη. Η Νορβηγία δήλωσε, επίσης, τη διαθεσιμότητά της για έξι F16, η Ελλάδα δήλωσε τη διαθεσιμότητά της και κατά πληροφορίες προτίθεται να διαθέσει τη βάση της Σούδας, ενώ η Ολλανδία δήλωσε ότι θα συνεργαστεί χωρίς να προσδιορίσει τη μορφή της συμβολής της και η Μάλτα (χώρα με ιστορικές φιλικές σχέσεις με το καθεστώς Καντάφι) δήλωσε πως δεν θα συμβάλει στη στρατιωτική επιχείρηση.
Οι ευρωπαϊκές διαφορετικότητες τέλος αποτυπώθηκαν και εντός των ευρωπαϊκών πολιτικών σχηματισμών. Στη Γερμανία λ.χ. Πράσινοι και Σοσιαλδημοκράτες συμφωνούν πως δεν πρέπει να παρέμβει στρατιωτικά η χώρα στη Λιβύη, ενώ στη Γαλλία, τόσο η Μαρτίν Ωμπρύ (εκ μέρους των Σοσιαλιστών) όσο και οι Πράσινοι μιλούν για «έκτακτες συνθήκες» και ζητούν «να προλάβουμε τον χαμένο χρόνο για να μην υπάρξουν νέα δράματα».
