Ο κορωναϊός και η παγκοσμιοποίηση θα μας διδάξουν ζωτικά μαθήματα. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να μάθουμε τα ζωτικά διδάγματα που δεν εξυπηρετούν τις ομάδες και τις ιδεολογίες του κυβερνώντος συμφέροντος.
Οι δημογραφικές και ιολογικές διαστάσεις της δημόσιας υγείας και παλαιότεροι παραλληλισμοί της πανδημίας του κορωναϊού COVID-19 υποδηλώνουν ότι η τρέχουσα προσέγγιση για το ξέσπασμα στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη μπορεί να είναι σε λάθος και επικίνδυνο δρόμο.
Ο COVID-19 είναι ουσιαστικά αβλαβής σε άτομα κάτω των 50 ετών, αλλά είναι συχνά θανατηφόρος για εκείνους άνω των 60 ετών και ιδιαίτερα για τους άνω των 70 ετών
Αλλά αν και συχνά υποστηρίζεται (από τον διευθυντή Εθνικού Ινστιτούτου Μεταδοτικών ασθενειών των ΗΠΑ Anthony Fauci ότι αυτό οφείλεται στο ότι το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι «αδύναμο» ή επειδή είναι πιο πιθανό να έχουν βασικές προϋποθέσεις, η μεγάλη διαφορά μεταξύ των επιπτώσεων σε αυτή την ηλικιακή ομάδα σε κάποιους άλλους θυμίζει προηγούμενη εστία μόλυνσης όπου αυτοί οι παράγοντες δεν ίσχυσαν.
Η «ισπανική» πανδημία γρίπης του 1918 σκότωσε περισσότερα από 50 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
Από τα μισό εκατομμύρια των εκτιμώμενων θανάτων στις Η.Π.Α., το 92% ήταν κάτω των 65 ετών και σχεδόν το ήμισυ ήταν μεταξύ 20 και 40 ετών.
Η καλύτερη θεωρία για αυτή την επιλεκτική επίδραση προέρχεται από ερευνητικές στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, οι οποίοι επισημαίνουν ότι αυτή η ομάδα ήταν εκτεθειμένη σε έναν ιό με σχετικές ιδιότητες που κυκλοφόρησαν γύρω στο 1900, όταν ήταν παιδιά που δεν τα προστάτευαν συστήματα για την αντιμετώπιση του μεταγενέστερου ιού με κατάλληλο τρόπο.
Οι ηλικιωμένοι που επηρεάζονται σοβαρά από το COVID-19 εμφανίζουν επίσης παρόμοια ανοσολογική υπερδραστηριότητα, γεγονός που υποδηλώνει ότι μπορεί να είχαν υποστεί έκθεση από παθογόνους παράγοντες στη δεκαετία του 1950, πριν γεννηθεί ο λιγότερο ευάλωτος πληθυσμός.
Έτσι, ενώ οι ηλικιωμένοι πρέπει να αποφεύγουν να μολυνθούν έντονα, ανεξάρτητα από την τρέχουσα κατάσταση υγείας τους, για όλους τους άλλους, ιδιαίτερα τους νέους ενήλικες και τα παιδιά, πρέπει να εφαρμοστεί μια διαφορετική πολιτική.
Ο εμβολιασμός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για την καθιέρωση της «ασυλίας των αγελών», της κατάστασης στην οποία ο γενικός πληθυσμός είναι σε μεγάλο βαθμό ανθεκτικός σε μια λοίμωξη και τα μέλη της, ακόμη και αν μολυνθούν, είναι, συνεπώς, ανίκανα να την εξάψουν. Ωστόσο, έως ότου υπάρξει εμβόλιο για το COVID-19, η μόνη οδός για την ασυλία για εκείνους που μπορούν να μολυνθούν χωρίς να αρρωστήσουν, θα πρέπει να γίνει αυτό.
Έτσι, το κλείσιμο σχολείων, κολέγια, θέατρα, μουσεία κ.λπ. είναι μια κακή ιδέα.
Φυσικά, οι ηλικιωμένοι (συμπεριλαμβανομένης της ομάδας άνω των 60 ετών) θα πρέπει να παραμείνουν μακριά από όλα αυτά, αλλά οι νέοι θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν και να συμμετέχουν με ελάχιστη επίδραση.
Το κλείσιμο αυτών των εγκαταστάσεων είναι λιγότερο επωφελές για τη δημόσια υγεία.
Βεβαίως, οι παρευρισκόμενοι θα γίνονταν COVID-19-θετικοί, αλλά κυρίως θα το αγνοούσαν.
Θα πρέπει να προειδοποιούνται για να κρατήσουν την απόσταση τους από τους ηλικιωμένους συγγενείς τους και αντίστροφα, αλλά αυτό ισχύει και για το ισχύον καθεστώς διακοπής της λειτουργίας, όπου οι σπουδαστές και οι συνήθεις θεατές δεν απαγορεύονται από την κοινωνικοποίηση ή την ευρύτερη διάδοση.
Όπως μικρό ποσοστό ανθρώπων πεθαίνει από τη γρίπη, τη μηνιγγίτιδα και τη δηλητηρίαση από τρόφιμα σε οποιοδήποτε δημόσιο και θεσμικό περιβάλλον, θα υπήρχαν αναπόφευκτα μερικές δυσμενείς εκδηλώσεις που σχετίζονται με τον COVID-19 σε σχολεία και κολέγια.
Οικονομικές διαστάσεις
Οι κυβερνήσεις αγαπούν τις κρίσεις, επειδή όταν οι άνθρωποι φοβούνται, είναι πιο πρόθυμοι να παραιτηθούν από τις ελευθερίες για υποσχέσεις ότι η κυβέρνηση θα φροντίσει και γι΄αυτές.
Οι προσπάθειες περιορισμού της εξάπλωσης του κοροναϊού θα στερήσουν το εισόδημα εκατομμυρίων που ζουν με το μισθό τους μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει. Τι κάνουν για φαγητό, καταφύγιο, μεταφορά; Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ καιρό για ένα πολύ τρομακτικό σενάριο.
Η παγκοσμιοποίηση μείωσε επίσης την επιβιωσιμότητα της κοινωνίας μας καθιστώντας την εξαρτημένη από προϊόντα που παράγονται στο εξωτερικό, η προσφορά των οποίων μπορεί να αποκοπεί από διαταραχές σε άλλες κοινωνίες.
Ο οικονομολόγος Michael Hudson έχει μελετήσει εδώ και πολλές δεκαετίες τη χρήση της «συγχώρεσης του χρέους» ως προϋπόθεση να ξεκινήσουν εκ νέου οικονομίες που επλήγησαν από τα βάρη του χρέους.
Η συγχώρεση του χρέους για τις επιχειρήσεις έχει διαφορετική επίπτωση όμως παρά για τα άτομα.
Αυτή η αυξανόμενη κυβερνητική εξαγορά όλων των οικονομικών υποθέσεων συνεχίζει να επεκτείνεται και έχει τη δυνατότητα να γίνει όλο και πιο καταναγκαστική, όλα εξαιτίας ενός ιού που δεν αποκλείεται η πιθανότητα να δημιουργήθηκε σκόπιμα σε εργαστήριο βιολογικών όπλων.
Αυτός ο ιός ακόμη κι όταν θα τελειώσει, το τεράστιο οικονομικό χάος που δημιουργείται από αυτή τη δομημένη πανδημία, θα παραμείνει για πολλά χρόνια. Στην πραγματικότητα, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει ολόκληρη την παγκόσμια οικονομική προοπτική και, χάρη σε μέτρα που εφαρμόζονται χωρίς περισσή σκέψη ή φροντίδα, θα μπορούσε να καταστρέψει πολλές οικογένειες και να φέρει πολύ περισσότερη φτώχεια, πείνα και θάνατο από ό, τι θα μπορούσε ποτέ να έχει επιτύχει οποιοσδήποτε ιός.
Αυτή το ενδεχόμενο δεν έχει καν αντιμετωπιστεί, αλλά ίσως αυτό να αποτελούσε όλο το σχέδιο.
Φοβισμένος και πεινασμένος παγκόσμιος πληθυσμός θα ήταν ώριμος για εξαγορά και η παγκοσμιοποιημένη ατζέντα θα είχε ομαλό δρόμο στην προσπάθειά της για απόλυτη κυριαρχία.
Σύνταξη Κώστας Μπετινάκης
