Στη Ciudad Juarez, την πόλη που έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης μεταξύ των καρτέλ των ναρκωτικών, χιλιάδες τοξικομανείς έχουν βρεθεί παγιδευμένοι ανάμεσα στους εκβιασμούς των ναρκοεμπόρων και τη λησμονιά των μεξικανικών αρχών.
Η πόλη αυτή του 1,3 εκατ. κατοίκων, απέναντι από το Ελ Πάσο του Τέξας, είναι μία από τις πιο επικίνδυνες στον κόσμο: το 2009 σημειώθηκαν 2600 δολοφονίες ενώ φέτος, κατά τους πρώτους εννιά μήνες του χρόνου οι ανθρωποκτονίες ξεπερνούν ήδη τις 2000.
Πρόκειται για ένα μακάβριο ρεκόρ σε μια χώρα της οποίας ο πρόεδρος, Felipe Calderon, έχει κηρύξει πόλεμο στα καρτέλ. Ωστόσο, από την εποχή που ανέλαβε τα καθήκοντά του, τον Δεκέμβριο του 2006, οι νεκροί ξεπερνούν τις 28.000. Πρόκειται για τα θύματα του πολέμου των ναρκωτικών, διακύβευμα του οποίου μέχρι πρόσφατα ήταν μόνο ο έλεγχος της διακίνησης στις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη αγορά κοκαΐνης παγκοσμίως.
Σήμερα όμως τα δύο μεγάλα καρτέλ, τα «Sinaloa» και «Juarez» μάχονται για τον έλεγχο της τοπικής διακίνησης κυρίως μαριχουάνας και κοκαΐνης, αλλά επίσης και ηρωίνης, η χρήση της οποίας αυξάνεται διαρκώς με αλματώδεις ρυθμούς: μόνο στη Σιουδάδ Χουάρες οι ηρωινομανείς ξεπερνούν τις 5000, αριθμό που αποτελεί ρεκόρ για τη Λατινική Αμερική.
Τον αριθμό αυτό επιβεβαιώνει και ο Ricardo: το τροχόσπιτό του, παρκαρισμένο δίπλα στο εργοστάσιο όπου εργάζεται ως φύλακας, φιλοξενεί πολλούς ναρκομανείς που κάνουν ομαδικά χρήση, κρυμμένοι τόσο από τους εμπόρους όσο και από την αστυνομία.
«Πρέπει να είμαστε διακριτικοί και κυρίως να μην μπούμε στον κύκλο του εμπορίου ναρκωτικών. Εγώ δεν πουλάω γιατί θα πρέπει να ζητήσω την άδεια των συμμοριών. Κι ακόμα κι έτσι, είναι πολύ επικίνδυνο», δήλωσε σε δημοσιογράφο του Γαλλικού Πρακτορείου.
Ο Ricardo δεν πληρώνεται για τις «υπηρεσίες» που προσφέρει, αλλά οι επισκέπτες του του αφήνουν κάποιο φιλοδώρημα. Δέχτηκε να μιλήσει στους δημοσιογράφους που τον επισκέφθηκαν μαζί με τους εκπροσώπους μιας τοπικής οργάνωσης οι οποίοι περνούν καθημερινά από το τροχόσπιτό του και από άλλα μέρη όπου γίνεται χρήση ναρκωτικών για να μοιράσουν καθαρές σύριγγες στους ηρωινομανείς.
Οι τελευταίοι ζουν καθημερινά με το φόβο ότι θα χάσουν τη ζωή τους, όχι από τα ναρκωτικά αλλά σε κάποιο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ των εμπόρων. Δύο νέοι, η Carla και ο Xavier, ανέφεραν ότι τους τελευταίους μήνες πολλοί φίλοι τους, εξαρτημένοι όπως και οι ίδιοι, δολοφονήθηκαν αλλά δεν ξέρουν από ποιόν.
Η ατιμωρησία των δολοφόνων είναι σύνηθες φαινόμενο. Από την άλλη πλευρά, γιατροί και σύλλογοι καταγγέλλουν ότι οι αρχές δεν παρέχουν καμία βοήθεια στους εξαρτημένους, ούτε υπάρχει κάποιο πρόγραμμα για την πρόληψη.
«Η κυβέρνηση υποσχέθηκε βοήθεια και κινητοποίηση προσωπικού, όμως ακόμη περιμένουμε», είπε χαρακτηριστικά ο Antonio Rivera, ο διευθυντής του Κέντρου Ενσωμάτωσης Νέων, ενός αυτόνομου, δημόσιου οργανισμού.
Πρόσφατα, πάντως, άνοιξε η πρώτη δημόσια κλινική αποτοξίνωσης, με 30 κρεβάτια. Μέχρι τώρα οι τοξικομανείς μπορούσαν να καταφύγουν μόνο σε περίπου ιδιωτικά κέντρα, τα μισά από τα οποία ανήκουν στην εκκλησία.
Τα κέντρα αυτά όμως αποτελούν στόχο για τους εμπόρους που υποπτεύονται ότι εκεί βρίσκουν καταφύγιο οι «ανταγωνιστές» τους: τρεις σφαγές τα τελευταία δύο χρόνια έχουν αφήσει πίσω τους 50 νεκρούς.
Η Carla καθαρίζει τζάμια αυτοκινήτων στις διασταυρώσεις για να κερδίσει χρήματα για το φαγητό της και τα ναρκωτικά της. «Τα τρία παιδιά μου ζουν εδώ μαζί με τη μητέρα μου αλλά δεν τα έχω δει εδώ και πέντε μήνες. Πού και πού βλέπω τη μητέρα μου να με παρατηρεί από το αυτοκίνητο της. Λέει πως της αρκεί να ξέρει ότι είμαι ζωντανή».
Πηγή: Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP)
