6η Αυγούστου: Μαύρη επέτειος για την ανθρωπότητα

«Θα γράψω τη λέξη ΕΙΡΗΝΗ στα φτερά σου για να πετάξεις πάνω απ’ όλο τον κόσμο»…

Έτσι έλεγε για τους χάρτινους γερανούς που έφτιαχνε στο κρεβάτι του νοσοκομείου η μικρή Σαντάκο Σαζάκι, πριν πεθάνει από λευχαιμία…

Ήταν ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα που έχασαν τη ζωή τους, πολύ μετά τον βομβαρδισμό.

Tου Κώστα Μπετινάκη

Τα θύματα του αμερικανικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, όπως έχουν χαρακτηριστεί οι βομβαρδισμοί σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, υπολογίζονται ότι μέχρι το 1950 είχαν φτάσει τα 300.000, εξ αιτίας και της πυρηνικής ακτινοβολίας.

Για τον περισσότερο κόσμο η 6η Αυγούστου- η ημέρα της Χιροσίμα, δεν σημαίνει πια κάτι. Έχουν περάσει 74 χρόνια πια.

Η μέρα εκείνη που όλοι μας θα πρέπει να αναλογιζόμαστε τι θα ακολουθήσει από τον αενάως επαπειλούμενο πυρηνικό όλεθρο, μας κάνει ν’ ακούμε τους ήχους των πουλιών, του γάργαρου νερού και να σκεφτόμαστε ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε.

Προπάντων, να θυμόμαστε τη Χιροσίμα, όχι για το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Ώστε το τραγικό εκείνο παρελθόν της, ουδέποτε να γίνει μέλλον μας.

(Το μόνο κτήριο που απέμεινε όρθιο να θυμίζει μια από τις φριχτότερες στιγμές στην Ιστορία της Ανθρωπότητας)

Πριν 74 χρόνια, έπειτα από δύο πυρηνικές εκρήξεις στις 6 και 9 Αυγούστου, οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες Ιάπωνες, η ανθρωπότητα έμαθε να ζει με την απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Τα δύο μανιτάρια που ξεπήδησαν από τις εκρήξεις οι οποίες είχαν προκαλέσει θερμοκρασία 330.000 βαθμών Κελσίου και εξαφάνισαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μοιάζουν τόσο μακρινά, ιδιαίτερα μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου.

Αλλά καθώς περνούν τα χρόνια, δυστυχώς, ο κόσμος όλο και λιγότερο θυμάται τα αθώα εκείνα θύματα που ωστόσο αποτέλεσαν το ακριβό τίμημα για να τερματιστεί ένας ακόμα αιματηρός πόλεμος.

Η απειλή εξακολουθεί

Το 1945, υπήρχαν εκείνες οι δύο βόμβες. Σήμερα, υπάρχουν πλέον των 35.000, με την ισχύ τους να ξεπερνά 700.000 φορές την πρώτη εκείνη αμερικανική ατομική βόμβα με την οποία εκείνοι οι διεστραμμένοι είχαν διατάξει να βομβαρδιστεί η πόλη της Χιροσίμα. Και δεν τους είχε φτάσει η πρώτη. Διέταξαν να βομβαρδιστεί και η πόλη Ναγκασάκι.

Παρά τις προσπάθειες για πυρηνικό αφοπλισμό, το 95% από τις βόμβες αυτές διαθέτουν οι ΗΠΑ και η Ρωσική Ομοσπονδία. Το υπόλοιπο 5% βρίσκεται στην Κίνα, τη Βρετανία και τη Γαλλία.

Το Ισραήλ αρνείται να αποκαλύψει τις πυρηνικές του δυνατότητες, ενώ υπάρχουν πληροφορίες πως διαθέτει 250 πυρηνικές κεφαλές.

Η Ινδία και το Πακιστάν, που εδώ και μερικά χρόνια διαθέτουν πυρηνικά όπλα, απειλούν κιόλας να τα χρησιμοποιήσουν σε μια πολύ πιθανή μεταξύ τους πολεμική σύγκρουση. Τώρα προέκυψε κι η Β. Κορέα…

Η τήρηση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αποτελεί μονόδρομο –για γεωπολιτικούς αποκλειστικά λόγους- να περιορισθούν τα πυρηνικά όπλα.

Ποιός θυμάται όμως τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι; Ποιος τολμά να αναφέρεται στα αποτρόπαια εκείνα γεγονότα ως εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας;

Οι νικητές, είναι πάντοτε εκείνοι που δικάζουν. Έτσι έγινε και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουδείς διανοήθηκε να καθίσει στο σκαμνί της Νυρεμβέργης και εκείνους που έδωσαν την εντολή για τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες.

(Πριν χρόνια, προσκύνημα στο «Ναό της ατομικής βόμβας» στη Χιροσίμα…)

Μετά το αποτρόπαιο εκείνο έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, για το οποίο ουδείς τιμωρήθηκε, εκτός από τα χιλιάδες αθώα θύματα, η ανθρωπότητα εξακολουθεί να συνυπάρχει με τα πυρηνικά όπλα.

Στη Χιροσίμα υπολογίζεται πως περισσότεροι από 80.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα της έκρηξης. Κάπου 13 τετραγωνικά χιλιόμετρα της πόλης είχαν ισοπεδωθεί. Ως το Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, τουλάχιστον άλλοι 70.000 άνθρωποι πέθαναν από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας και των τραυμάτων τους.

Τρεις ημέρες μετά τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα, οι Αμερικανοί βομβάρδισαν με βόμβα «Α» και το Ναγκασάκι. Και σ’ αυτή την ιαπωνική πόλη σκοτώθηκαν ή πέθαναν από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας άλλοι 70.000 άνθρωποι.

Από το 1945 ως σήμερα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι των δύο πόλεων ή απόγονοί τους υποφέρουν ή πεθαίνουν από τις επιπτώσεις εκείνων των φρικτών βομβαρδισμών.

Η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παραδοθεί

Μην λένε ψέματα οι παραχαράκτες της ιστορίας. Η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παραδοθεί. Γι’ αυτό το λόγο ο φριχτός βομβαρδισμός επισπεύσθηκε από τη μικρή ομάδα που κυβερνούσε τότε τις ΗΠΑ.

Χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε προειδοποίηση ώστε να αποφευχθεί η σφαγή των αθώων. Πήραν την απόφαση και την εκτέλεσαν προκαλώντας την χειρότερη τρομοκρατική ενέργεια στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Το τεύχος του βρετανικού περιοδικού New Scientist της 21ης Ιουλίου 2008, αποκαλύπτει με στοιχεία πως «η αμερικανική απόφαση να πέσουν οι βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, δεν είχε ως στόχο την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, αλλά να δώσει το έναυσμα στον Ψυχρό Πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης».

Μεγαλύτερος ο κίνδυνος πυρηνικού ολέθρου κι από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου

Εβδομήντα τρία χρόνια έχουν περάσει από το πρωινό της 6ης Αυγούστου του 1945, όταν το αμερικανικό πολεμικό αεροσκάφος Εnola Gay διέπραττε το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε στην ιστορία των πολέμων, ρίχνοντας την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα κατ’ εντολή του προέδρου Τρούμαν.

Όπως γράφει ο Peter Kuznick, διευθυντής του «Ινστιτούτου Πυρηνικών Μελετών», στο «American University» της Ουάσιγκτον, «ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν, με την απόφασή του να ρίξει τη βόμβα “Α”, στις δύο ιαπωνικές πόλεις, δεν κατέστη απλώς εγκληματίας πολέμου, αλλά εγκλημάτησε εναντίον της ανθρωπότητας».

Μαζί με τον Mark Selden, ιστορικό του Πανεπιστημίου Cornell της Νέας Υόρκης, μελέτησαν τα διπλωματικά αρχεία των ΗΠΑ, της ΕΣΣΔ και της Ιαπωνίας, για να διαπιστώσουν πως τρεις μέρες πριν το βομβαρδισμό της Χιροσίμα είχε συμφωνήσει σε σύσκεψη με τους επιτελείς του πως «η Ιαπωνία ψάχνει να βρει πρόσχημα για να κλείσει Ειρήνη».

Τότε οι πολιτικοί σύμβουλοί του αλλά και οι στρατιωτικοί επιτελείς του είπαν πως «δεν υπήρχε λόγος να χρησιμοποιήσουν την βόμβα Α». Κι όμως οι Αμερικανοί έριξαν τις βόμβες. «Έπρεπε να εντυπωσιαστούν οι Σοβιετικοί. Αυτό ήταν σημαντικότερο από τον τερματισμό του πολέμου», γράφει ο Σέλντον στο «Νέο Επιστήμονα».

Παρόλο που όσοι μέχρι τώρα έχουν προσπαθήσει να αποκαλύψουν την ωμή αλήθεια για την προσωπικότητα του Τρούμαν δέχονταν τις επιθέσεις των ελεγχόμενων από τις πολυεθνικές ΜΜΕ, παρά γεγονός πως ακόμα και ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ είχε δηλώσει ξεκάθαρα σε συνέντευξή του στο Newsweekτ ο 1963: «Οι Ιάπωνες ήταν έτοιμοι να παραδοθούν και δεν ήταν αναγκαίο να τους πλήξουμε μ’ εκείνο το απαίσιο πράγμα».

Επίσης, ο Επιτελάρχης του Τρούμαν, ναύαρχος Γουίλιαμ Λήχυ, στα απομνημονεύματά του γράφει: «…η χρήση του βάρβαρου όπλου στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, δεν έδωσε ουσιαστική βοήθεια στον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας (!!!). Οι Ιάπωνες είχαν ήδη ηττηθεί και ήταν έτοιμοι να παραδοθούν».

O ταξίαρχος Κάρτερ Κλαρκ, επικεφαλής της στρατιωτικής αντικατασκοπίας που είχε αναλάβει την παρακολούθηση των ιαπωνικών τηλεγραφημάτων για τον πρόεδρο Τρούμαν, και οι σύμβουλοί του, σχολίασαν το γεγονός: «…βομβαρδίσαμε όταν δεν χρειαζόταν πια, και το γνωρίζαμε πως δεν χρειαζόταν, κι εκείνοι το γνώριζαν πως γνωρίζαμε πως δεν χρειαζόταν να γίνει, αλλά τους χρησιμοποιήσαμε ως πειραματόζωα για δύο ατομικές βόμβες».

Το μόνο που έχει δημοσιευθεί απ’ όλες αυτές τις ομολογίες, στα λεγόμενα Μέσα του Συρμού, ήταν μια ομολογία του Ντ. Αϊζενχάουερ πριν αρκετές δεκάδες χρόνια, στην επέτειο της Χιροσίμα, στη βρετανική Independent: «Μεθυσμένοι από το λουτρό αίματος στις δύο ιαπωνικές πόλεις οι αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον σχεδίασαν και απείλησαν τη χρήση πυρηνικών όπλων τουλάχιστον σε είκοσι περιπτώσεις, στις δεκαετίες 1950-1960. Σταμάτησαν, μόνον όταν η Σοβιετική Ένωση εξασφάλισε την ισορροπία του τρόμου, παράγοντας ικανοποιητικό αριθμό πυρηνικών πυραύλων».