Ήταν ένας από τους τελευταίους χαρισματικούς ηγέτες της Ευρώπης στη σχολή των ντε Γκωλ, Αντενάουερ, Φρανσουά Μιτεράν, Βίλλυ Μπραντ, Χέλμουτ Σμιτ, Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, Μάργκαρετ Θάτσερ. Με πολλούς από τους παραπάνω συνυπήρξε και συν-οικοδόμησε το όνειρο κάθε Ευρωπαίου πολιτικού που έζησε την τραγωδία και τα αδιέξοδα του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, την Ευρώπη. Πολλοί έχουν διερωτηθεί ήδη και θα διερωτηθούν στο μέλλον το πως θα ήταν σήμερα ο ευρωπαϊκός χάρτης χωρίς προσωπικότητες όπως ο Χέλμουτ Κολ. Έζησε βεβαίως τις πρώτες στιγμές της πολιτικής του ζωής στη σκιά ενός Αντενάουερ που πήρε από το χέρι μια ηττημένη και κατεστραμμένη Γερμανία για να την αναδείξει ως ισότιμο εταίρο δίπλα στους πρώην ορκισμένους εχθρούς της. Ο Χέλμουτ Κολ ωστόσο ενηλικιώθηκε γρήγορα και παρέλαβε την σκυτάλη στην ηγεσία των Γερμανών χριστιανοδημοκρατικών σε μια περίοδο όπου χτίζονταν τα θεμέλια του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κατάφερε να σιανδιαλλαγεί και να συμφωνήσει «με την αλεπού» της γηραιάς ηπείρου τον Φρανσουά Μιτεράν αλλά και να τιθασεύσει τα αντιγερμανικά ανακλαστικά μιας Μάργκαρετ Θάτσερ που ίσως ήταν και το σημαντικότερο επίτευμά του ως προς το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Θα μείνει όμως στην παγκόσμια ιστορία ως ο ηγέτης που κατάφερε να υλοποιήσει κάτι που θεωρητικά φάνταζε ακατόρθωτο, την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Για να το καταφέρει έκανε συμβιβασμούς. Υπέγραψε με τον προαιώνιο εχθρό, την Πολωνία, ειδική συμφωνία απεμπολώντας ρητά ότι ακόμη και στην πρόσφατη γερμανική ιστορία εθεωρείτο εθνικό όραμα, δηλαδή, τα λεγόμενα γερμανικά εδάφη της δυτικής Πολωνίας που οι ίδιοι οι Γερμανοί θεωρούν ως κοιτίδα της δικής τους Πρωσίας. Ο Χέλμουτ Κολ γεννήθηκε στο Λουντβιχσχάφεν στις 3 Απριλίου 1930
Είναι αυτός, όπως και ο Χέλμουτ Σμιτ, οι μεγάλοι της Γερμανίας που οικοδόμησαν και στήριξαν τον άξονα Γερμανίας- Γαλλίας αναβαθμίζοντας αυτή τη συνεργασία σε ατμομηχανή της Ευρώπης.
Έκανε και λάθη διότι κανείς δεν θα λησμονήσει τη στάση της δικής του κυβέρνησης απέναντι στην τραγική υπόθεση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ήταν ο δικός του υπουργός Εξωτερικών που συνυπέγραψε τη διαταγή εκτέλεσης σε θάνατο της σύγχρονης Γιουγκοσλαβίας με όλες τις συνέπειες που καταγράφτηκαν στα πεδία των μαχών. Όμως, έτσι το έχει η μοίρα της ιστορία. Οι μεγάλοι πολιτικοί υποπίπτουν και σε πολλά μεγάλα λάθη διότι τελικά η ιστορία δεν γράφεται μόνο με θριάμβους αλλά και με ήττες, ίσως δε να γράφεται περισσότερο με τις ήττες παρά με τις νίκες. Το 1958 έγινε διδάκτορας της Φιλοσοφίας, ενώ από το 1959 ως το 1969 υπήρξε εισηγητής της ένωσης χημικών βιομηχανιών στο Λουντβιχσχάφεν
Διαπραγματεύτηκε με τη Γερμανία κατά τη διάρκεια της Περεστρόικα θέτοντας αυτός τις βάσεις για τις μετέπειτα γιγάντιες συμφωνίες που υπέγραψαν οι επίγονοι του με τη Μόσχα. Και εντελώς συνειδητά επέλεξε την διάδοχό του, μια γυναίκα από την ανατολική Γερμανία κόρη προτεστάντη ιερωμένου. Την Άνγκελα Μέρκελ η οποία και αποδείχθηκε άσσος στο μανίκι του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Ο Χέλμουτ Κολ στην αρχή της ελληνικής κρίσης, ήδη συνταξιούχος, είχε στείλει ένα μήνυμα προς τους πολιτικούς του φίλους. Ήταν Σεπτέμβριος του 2012 όταν είχε πει στους βουλευτές του κόμματός του: «Δείξε περισσότερη υπομονή για την Ελλάδα». Σε άλλο χρόνο είχε βεβαίως δηλώσει «εγώ δεν θα έβαζα ποτέ την Ελλάδα στο ευρώ» αφήνοντας την ιστορική ευθύνη για την ενέργεια αυτή στον αντίπαλό του Χέλμουτ Σμιτ.
Ποιος ήταν ο Χέλμουτ Κολ;
Ο Χέλμουτ Κολ (γερμ. Helmut Kohl) ήταν Γερμανός πολιτικός και διετέλεσε Καγκελάριος της Γερμανίας. Γεννήθηκε στο Λουντβιχσχάφεν στις 3 Απριλίου 1930. Το 1947 εισήλθε στη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU). Το 1950 τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Από το 1950 ως το 1958 σπούδασε νομικά, κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες και ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης και της Χαϊδελβέργης. Από το 1953 ως το 1973 ήταν μέλος της Κεντρικής Οικονομικής Διεύθυνσης της Τοπικής Ένωσης της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης του Παλατινάτου. Παράλληλα από το 1954 ως το 1961 υπήρξε Αναπληρωτής Πρόεδρος της Τοπικής Ένωσης Νέων στο Παλατινάτο της Ρηνανίας. Από το 1955 ως το 1966 υπήρξε μέλος της Τοπικής Διοίκησης του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στο Παλατινάτο της Ρηνανίας.
Το 1958 έγινε διδάκτορας της Φιλοσοφίας. Από το 1959 ως το 1969 υπήρξε εισηγητής της ένωσης χημικών βιομηχανιών στο Λουντβιχσχάφεν. Την περίοδο 1959-1976 υπήρξε μέλος της Βουλής του Παλατινάτου της Ρηνανίας. Από το 1960 ως το 1967 διατέλεσε Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής ομάδας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στο Συμβούλιο της Λουντβιχσχάφεν. Από το 1961 ως το 1963 διετέλεσε Αναπληρωτής Πρόεδρος και από το 1963 ως το 1969 Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής ομάδας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος στη Βουλή του Παλατινάτου της Ρηνανίας.
Από το 1964 ήταν μέλος της Ομοσπονδιακής Προεδρίας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Από το 1966 ως το 1973 χρημάτισε Πρόεδρος της Τοπικής Ένωσης του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) στο Παλατινάτο της Ρηνανίας. Από το 1969 ως το 1973 διατέλεσε Αναπληρωτής Πρόεδρος της Ομοσπονδίας του χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU). Από το 1969 ως το 1976 διατέλεσε Πρωθυπουργός του κρατιδίου Ρηνανία-Παλατινάτο.
Από το 1973 ήταν Ομοσπονδιακός Πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατικής παράταξης (CDU) και από το 1976 μέλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας. Από το 1976 ως το 1982 διατέλεσε Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής ομάδας του Χριστιανοδημοκρατικού (CDU) και Χριστιανοκοινωνικού (CSU) κόμματος στην ομοσπονδία της Γερμανίας. Από το 1982 ήταν καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας και μετά την ενοποίησή της με την Ανατολική, Καγκελάριος της ενιαίας Γερμανίας μέχρι το 1998. Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική η υστεροφημία του αμαυρώθηκε με την εμπλοκή του σε σκάνδαλο παράνομης χρηματοδότησης του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος.
