Ο πεντάχρονος τότε Νώντας Κατσαλίδης μπορεί το 1957 να μην ήταν σε θέση να δώσει την απάντηση που δεν περίμενε άλλωστε η μητέρα του, φαίνεται όμως πως έδωσε στον εαυτό του την υπόσχεση: «Μια μέρα θ’ αλλάξω αυτήν την εικόνα. Μια μέρα θα είσαι περήφανη γι’ αυτήν την πόλη και για μένα».
«Τα φτωχικά σπιτάκια με τις σκουριασμένες επίπεδες σκεπές της Μελβούρνης είχαν σοκάρει τη μητέρα μου. Δεν υπήρχε τίποτε που να έμοιαζε με πόλη» θα πει σήμερα ο βραβευμένος αρχιτέκτονας και δημιουργός των πιο εντυπωσιακών κτιρίων της πόλης, αναφερόμενος στις πρώτες εντυπώσεις της μητέρας του από τη Μελβούρνη. Χρόνια αργότερα, το ίδιο τοπίο στο Port Melbourne θα έχει σίγουρα την όψη πόλης με το δικό του δημιούργημα, το εντυπωσιακό συγκρότημα HM@Lonsdale.
Φιλόδοξος, με τα πόδια όμως να πατούν στέρεα στη γη, ξεκίνησε μόλις τελείωσε τη σχολή αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης να δουλεύει ως ξυλουργός.
«Έτσι ξεκίνησα» θα πει σήμερα, εκφράζοντας την άποψη ότι «οι αρχιτέκτονες που έχουν άμεση επαφή με τα υλικά και πώς αυτά χρησιμοποιούνται δημιουργούν μια σχέση μαζί τους, ενώ εκείνοι που προσηλώνονται μόνο στο σχέδιο και στις μεγάλες ιδέες, φιλτράροντας μέσα από το κομπιούτερ την πραγματικότητα, λειτουργούν κάπως αποκομμένοι από τον περίγυρο».
Ο δημιουργός του πιο ψηλού ουρανοξύστη της Μελβούρνης, του «Εύρηκα» (Eureka Τower) και τόσων άλλων εντυπωσιακών κτιρίων της πόλης, έχει προκαλέσει μεγάλο θόρυβο γύρω από το όνομά του τον τελευταίο καιρό με την έγκριση που πήρε να κατασκευάσει τον ουρανοξύστη Australia 108, ο οποίος όταν θα έχει ολοκληρωθεί, σε τρία χρόνια, θα έχει 108 ορόφους και ύψος 388 μέτρα.
Θα είναι ο υψηλότερος ουρανοξύστης της Αυστραλίας και του νοτίου ημισφαιρίου. Ακόμη πιο εντυπωσιακός από το ύψος, ο καινοτόμος τρόπος που θα κατασκευαστεί και ο οποίος ανοίγει καινούργιους δρόμους στην κατασκευή πολυώροφων κτιρίων όχι μόνο στην Αυστραλία, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Ήδη οι Ασιάτες και οι Ευρωπαίοι ζητούν τη συνεργασία του.
Πρόκειται για το χτίσιμο των χώρων, είτε αυτά είναι διαμερίσματα είτε δωμάτια ξενοδοχείου. Σε ένα εργοστάσιο προκατασκευάζονται και μεταφέρονται με πελώρια νταλίκα στον χώρο όπου θα ανεγερθεί ο ουρανοξύστης.
Η μέθοδος αυτή, θα πει ο Κατσαλίδης, εξοικονομεί χρόνο και χρήμα. Με φανερή διάθεση να γίνει απόλυτα πειστικός, θα πει ότι «με το να ανεβοκατεβαίνουν οι εργάτες στις σκαλωσιές, χάνουν δύο από τις οχτώ εργάσιμες ώρες. Επιπλέον δεν έχουν να φοβούνται τον καιρό, αφού οι κατασκευές θα γίνονται σε κλειστό χώρο. Θα είναι πιο ασφαλείς επιπλέον, αφού τον περισσότερο χρόνο τους θα τον ξοδεύουν στη γη και όχι στον αέρα».
Τέτοιου είδους κατασκευές έχουν γίνει και στο παρελθόν, με τη μόνη -βασική- διαφορά ότι επρόκειτο για στερεότυπα κουτιά, ενώ στην περίπτωση του Κατσαλίδη δεν θα υπάρχει περιορισμός στο σχέδιο.
Ένας από τους καθηγητές του, ο professor Leon van Schalk, χαρακτηρίζει μοναδική την ικανότητα του Κατσαλίδη να συνδυάζει την αγάπη του για τα υλικά με την έμπνευση για μεγάλες ιδέες, καινοτόμες και τολμηρές, που περικλείουν μέσα τους και τον οικονομικό παράγοντα, δεδομένου ότι είναι και ο ίδιος επενδυτής και μάλιστα από εκείνους που ποντάρουν επικίνδυνα.
Πληροφορίες: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Επιμέλεια: Παναγιώτης Βλαχουτσάκος
