100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Αρμενίων

Γενοκτονία: η προσχεδιασμένη, συστηματική και ολοκληρωτική εξόντωση φυλής ή έθνους: (η) – των Αρμενίων από τους Τούρκους – (η) των Εβραίων από τους Ναζί (Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας).

Ήταν η 24η Απριλίου 1915 (η «Κόκκινη Κυριακή», για τους Αρμένιους), όταν οι οθωμανικές αρχές συνέλαβαν 250 επιφανείς Αρμένιους της Κωνσταντινούπολης. Επρόκειτο μόνο για την πρώτη πράξη ενός από τα συγκλονιστικότερα και πιο προσβλητικά για τον ανθρώπινο πολιτισμό δράματα που έμελλε να χαράξει ανεξίτηλα την πορεία ενός αρχαίου έθνους, που παραλίγο να χαθεί στη λήθη της ιστορίας.

Περίπου 1.500.000 άνθρωποι (σε σύνολο 3.000.000 Αρμενίων που διαβιούσαν στα ανατολικά, κυρίως, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) σκοτώθηκαν από μαχαίρι, από κούραση στα καταναγκαστικά έργα, κάηκαν μαζικά ζωντανοί, πνίγηκαν στη Μαύρη Θάλασσα ή στον Ευφράτη, ή χάθηκαν στην έρημο της Συρίας στις αναγκαστικές «πορείες θανάτου» που τους επέβαλλε η πολιτική των νέο-Τούρκων.

Μαρτυρίες γιατρών και επιστημόνων για μαζικές εξοντώσεις με τοξικά αέρια, υπερβολικής χορήγησης μορφίνης στα αθώα θύματα, ακόμα και η σκόπιμη διασπορά του τύφου μέσω της υποχρεωτικής ένεσης μολυσμένου αίματος, συνθέτουν μακάβρια το «Μεγάλο Έγκλημα», όπως αποκαλούσαν αρχικά οι επιζώντες Αρμένιοι τα γεγονότα. Σύμφωνα με αναφορές, δημιουργήθηκαν 25 στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα με το Ιράκ από τα οποία ελάχιστοι γλίτωσαν. Ίδια κίνητρα κι ίδιες μέθοδοι που δυστυχώς δεν συνέβησαν μόνο μια φορά στον 20ο αιώνα.

Καμία διάκριση δεν έγινε μεταξύ ανδρών, γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων. Οι σφαγές, η κακοποίηση και οι βιασμοί γίνονταν σε ημερήσια διάταξη, καθώς οι Αρμένιοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έπρεπε να εξαφανιστούν, στο πλαίσιο του δόγματος του «παντουρκισμού», της δημιουργίας δηλαδή ομοιογενούς τουρκικού πληθυσμού στην πολυσύνθετη αλλά καταρρέουσα αυτοκρατορία.

«Η φριχτή μυρωδιά της καμένης σάρκας αναδυόταν για πολλές μέρες μετά τους εμπρησμούς», περιγράφουν Τούρκοι οι οποίοι έζησαν ως παρατηρητές τα γεγονότα, σε αρμένικα χωριά που κάηκαν ολοσχερώς μαζί τους κατοίκους τους.

Άλλοι χριστιανικοί πληθυσμοί, όπως οι Έλληνες (Πόντιοι) και οι Ασσύριοι εκδιώχθηκαν με αντίστοιχη φρικαλέα βιαιότητα, με τα θύματα και σε αυτές τις κοινότητες να ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες (στη Γενοκτονία των Ποντίων που έλαβε χώρα την ίδια περίοδο, περισσότεροι από 350.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι εκτοπίστηκαν).

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος

Η διάλυση –ουσιαστικά- της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η απώλεια του 85% των ευρωπαϊκών της εδαφών μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, δημιούργησε ένα κύμα εκατοντάδων χιλιάδων τούρκων προσφύγων οι οποίοι, εμποτισμένοι με αισθήματα οργής και εκδίκησης, μετοίκησαν στα ανατολικά της αυτοκρατορίας, εκεί που διαβιούσαν οι Αρμένιοι. Η «εκδίκηση» δεν θα αργούσε να έρθει.

Κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία, που πολέμησε στο πλευρό των Γερμανών, έγινε θέατρο πολλών και αιματηρών πολεμικών επιχειρήσεων. Δεκάδες χιλιάδες Αρμένιοι πολέμησαν εθελοντικά μαζί με τον ρωσικό στρατό εναντίον τους, γεγονός που αποτέλεσε και μία από τις «αφορμές» για αυτά που θα ακολουθούσαν αργότερα.

Ο απόκοσμος φανατισμός του όχλου, οι παραινέσεις των ιμάμηδων ότι όσοι διώκουν τους Αρμένιους θα κερδίσουν μια θέση στον παράδεισο και εκατοντάδες χρόνια καταπίεσης και ανάπτυξης του αισθήματος της «ανωτερότητας» των Τούρκων έναντι των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετέτρεψε την εντεταλμένη εκδίωξη των Αρμενίων από τα τουρκικά εδάφη, σε μαζική φριχτή εξόντωση με όλους τους τρόπους που μπορεί (ή δεν μπορεί) να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Οι διώξεις αυτές ουσιαστικά επιβάλλονταν με σχετικό νόμο του κράτους, που προέβλεπε μάλιστα και την απαλλοτρίωση της περιουσίας των εκδιωγμένων.

Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Κάτω από τις έντονες πιέσεις της διεθνούς κοινής γνώμης (ξένοι εργαζόμενοι στην Τουρκία έστελναν αναφορές στις οποίες τόνιζαν ότι «δεν μπορούν να αντέξουν άλλο να είναι μάρτυρες αυτής της φρικαλεότητας»), το 1919 συστάθηκε από το τουρκικό κράτος ένα δικαστήριο για να «τιμωρήσει» τους ενόχους αυτού του εγκλήματος. Κάποιοι αξιωματούχοι τιμωρήθηκαν εις θάνατο ερήμην, αφού ποτέ δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο. Και ποτέ κανείς δεν τους αναζήτησε, για να τους επιβάλλει την ποινή.

Διεθνές δικαστήριο έγινε και στη Μάλτα όμως, καθώς όπως προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών η Τουρκία θα έπρεπε να παραδώσει τους υπεύθυνους για να δικαστούν, όπως και πράγματι έγινε. Τούρκοι στρατηγοί, αξιωματούχοι και «διανοούμενοι» φυλακίστηκαν εκεί για τρία χρόνια, ενώ διεξάγονταν έρευνες για τις πράξεις τους. Οι «συγκυρίες» όμως και οι «διεθνείς ισορροπίες» άλλαξαν και τελικά επέστρεψαν όλοι σώοι και αβλαβείς στην Τουρκία, σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση βρετανών κρατουμένων…

Τη δικαιοσύνη που δεν επέβαλλαν οι διεθνείς θεσμοί, την απέδωσαν τελικά εν μέρει Αρμένιοι, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Νέμεσις» που οργανώθηκε από τους ίδιους, με σκοπό να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους για τη γενοκτονία. Τούρκοι επιφανείς αξιωματούχοι που συμμετείχαν και οργάνωσαν τις σφαγές δολοφονήθηκαν –μάλιστα ένας εξ αυτών μέρα μεσημέρι στο Βερολίνο, από Αρμένιο φοιτητή. Ο φοιτητής συνελήφθη αμέσως –για να αθωωθεί λίγες μέρες αργότερα σε μια πρωτόγνωρη απόφαση για τα δικαστικά χρονικά… Ο δικηγόρος του φοιτητή ήταν ο ίδιος που καθιέρωσε τον όρο «γενοκτονία», το 1943, όταν αντίστοιχα γεγονότα έλαβαν χώρα, αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος…

Σύμφωνα με αναφορές Γερμανών ιστορικών και ακαδημαικών, αρκετοί Γερμανοί αξιωματούχοι που βρίσκονταν στην Τουρκία εκείνη την περίοδο (ως σύμμαχη χώρα αλλά και για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής), είτε σιώπησαν, είτε επικρότησαν ή ακόμη και συμμετείχαν στη γενοκτονία, για διάφορους λόγους διεστραμμένης προάσπισης συμφερόντων ή συμμαχικής σχέσης… Κάποιοι από αυτούς ανέλαβαν σημαντικά πόστα στην κυβέρνηση του Χίτλερ, λίγες δεκαετίες αργότερα, οπότε και προφανώς βρήκαν την ευκαιρία να επαναλάβουν αυτά που είχαν διδαχθεί από τους πρωτεργάτες της πρώτης γενοκτονίας τους 20ου αιώνα.

100 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα, η Τουρκία εξακολουθεί να αποποιείται την ιστορία της

Η μαζική αυτή εξόντωση των Αρμενίων οδήγησε στη δημιουργία της Αρμένικης Διασποράς, καθώς χιλιάδες Αρμένιοι διαβιούν στο εξωτερικό και πιέζουν για διεθνή αναγνώριση των γεγονότων, ενώ αυτή αποτελεί και τη βασική πολιτική γραμμή του αρμένικου υπουργείου Εξωτερικών.

Μέχρι σήμερα, 22 χώρες έχουν αναγνωρίσει επίσημα τη Γενοκτονία (η Ελλάδα και η Κύπρος ήταν από τις πρώτες) καθώς και 42 Πολιτείες των ΗΠΑ. Οι πρόσφατες εξαγγελίες του Προέδρου Ομπάμα όμως, ότι θα αναγνωρίσει τη Γενοκτονία, περιορίστηκαν τελικά σε δηλώσεις αφορισμού των γεγονότων του 1915, αφού η έντονη αντίδραση και διαμαρτυρία της Τουρκίας θεωρήθηκε μείζονος σημασίας για τα αμερικάνικα συμφέροντα, συγκριτικά με την ιστορική αλήθεια…

Η Τουρκία φυσικά και συνεχίζει να μην αναγνωρίζει όχι μόνο των χαρακτηρισμό των φριχτών μαζικών δολοφονιών ως γενοκτονία, αλλά τα υποβιβάζει μάλιστα στο βαθμό των «εκκαθαρίσεων στο πλαίσιο πολεμικών επιχειρήσεων». Οι σχέσεις της με την Αρμενία πάντα θεωρούνται τεταμένες, ενώ τούρκοι εθνικιστές έχουν επιτεθεί και σκοτώσει διανοούμενους που κατακρίνουν τη στάση αυτή.

Η Τουρκία φέτος δέχτηκε ηχηρό «ράπισμα», τόσο από τον Πάπα, όσο και από την Ευρωβουλή, καθώς χαρακτηρίστηκαν επίσημα ως «γενοκτονία» τα γεγονότα του 1915.

Η άρνηση της αναγνώρισης του φόνου και του δολοφόνου, σκοτώνει το θύμα για δεύτερη φορά, λέει ένα γνωμικό. Στην περίπτωση της Αρμενίας, αυτό συμβαίνει για 100 συνεχόμενα χρόνια.