Γιώργος Αρκουλής
Σχεδόν στο μηδέν πρέπει να βρίσκεται εφέτος η παραγωγή καλών τραγουδιών, κι’ αυτό είναι λογικό, με δεδομένο ότι μετά τα θηρία της σύνθεσης που διήνυσαν εκπληκτική πορεία στο πεντάγραμμο, δύσκολα βρίσκεις σήμερα μουσικοσυνθέτη υποσχόμενο να συνεχίσει το έργο ενός Χατζιδάκι, ενός Θεοδωράκη.
Δικαίως να ζούμε την παρατεταμένη φτώχεια έμπνευσης, αφού –όπως είχε πει ο Μάνος Ελευθερίου σε συνέντευξη – «αυτά δεν γίνονται κάθε μέρα». Παράλληλα, από τους εν ζωή σπουδαίους μας δημιουργούς (Ξαρχάκος, Σπανός, Μαρκόπουλος, Κραουνάκης, Λεοντής, Ανδριόπουλος, Μικρούτσικος, Πλέσσας) δεν έχει κάποιος απαίτηση να συνεχίσουν να δίνουν. Έδωσαν και πολλά μάλιστα και οι νέες γενιές οφείλουν σεβασμό στο έργο τους (όπως και σε εκείνων οι οποίοι «έφυγαν νωρίς», Λοΐζου, Λάγιου, Τόκα, Βαρδή).
Ξέρετε που δεν πρέπει να οφείλουμε σεβασμό; Στα διαρκή «πειράγματα» μεγάλων επιτυχιών που έγραψαν ιστορία στην ελληνική δισκογραφία. Και που πέφτουν θύματα ατάλαντων δήθεν μουσικών, οι οποίοι –κατά την γνώμη μου- ‘ασελγούν’ σε κομμάτια, με το πρόσχημα ότι τους δίνουν νέα πνοή κλπ. Ουσιαστικά τα «πειράζουν» καπελώνοντας με ηλεκτρονική ανοησία την αρχική τους ενορχήστρωση, αλλάζοντας, μάλιστα, τον ρυθμό. Αφορμή για την σημερινή γκρίνια χθεσινός μου θυμός, όταν –μανιώδης με το ραδιόφωνο από τα χρόνια του ΩΧ FM- ξεκινάω τη μέρα μου με αυτό. Έβαλα τον ένα από τους δύο ιδιωτικούς σταθμούς που προσφέρουν μόνο ελληνικά τραγούδια κάπως ευπρεπή. Ενοχλήθηκα πολύ ακούγοντας το κλασικό «Αγάπη που’ γινες δίκοπο μαχαίρι» των Κακογιάννη-Χατζιδάκι με την Μελίνα, αρκετά πειραγμένο κυρίως στον ρυθμό του. Ντροπή. Γύρισα στον έτερο σταθμό και έπεσα στο αριστουργηματικό κομμάτι επίσης του Μάνου Χατζιδάκι (σε στίχους Σακελλάριου) με τον Δημήτρη Χορν, από φιλμ «Αλίμονο στους νέους»: «Πες μου μια λέξη», σε σιγόντο Μάρως Κοντού. Εδώ, πέραν της… απίθανης ενορχήστρωσης που είχαν επιβάλει τα «πειραχτήρια» στο κομμάτι, το τραγούδι «εκτελούσε» μια κυρία με λεπτή, ναζιάρικη, κατά την γνώμη μου εντελώς σαχλή φωνή. Αναρωτιέμαι: γιατί να συμβαίνουν αυτά σε κομμάτια που αποτελούν τον μουσικό μας Πολιτισμό; Βεβαίως αν ζούσε ο Μάνος Χατζιδάκις, τα εν λόγω πειραχτήρια ήδη θα είχαν βρεθεί προ πολλού σε δικαστικές αίθουσες για δικαιολογήσουν το… ταλέντο τους!

*Συγχαρητήρια και πάλι στον γυμναστή Λευτέρη Πετρούνια. Το να κερδίζεις το δέκατο χρυσό μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση δεν είναι παίξε γέλασε. Κυρίως όταν αντίπαλός σου είναι δύο άψυχοι κρίκοι και μερικοί βλοσυροί κριτές, αποφασισμένοι να ανακαλύψουν λάθος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης