Γιώργος Αρκουλής
Η παρατεταμένη δυναμική και οι αλλεπάλληλοι τίτλοι σε υψηλό επίπεδο της Μπάγερν Μονάχου (από τα μεσάνυχτα ήδη έβαλε στην τροπαιοθήκη της το 6ο τσάμπιονς λιγκ!) οφείλονται στην εξαιρετική οργάνωση και τις επιλεκτικές κινήσεις αυτού του κλαμπ που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όσους συλλόγους ξοδεύουν τεράστια ποσά και δεν μπορούν να κερδίσουν το ελάχιστο όσων καταφέρνουν
οι Βαυαροί.
Έχουμε και λέμε: Πότε πήρε τον μέγιστο γκολτζή Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι από την Μπορούσια Ντόρτμουντ; Όταν κρίθηκε ότι αυτός ο ποδοσφαιριστής θα αποτελούσε μόνιμο στέλεχος στα επιθετικά καθήκοντα του συνόλου. Πότε αγόρασε –με ελάχιστα χρήματα- τον Ιμμάνουελ Νόϋμαν από την Σάλκε; Όταν αυτός ο χαρισματικός τερματοφύλακας οδήγησε τους «Βασιλικούς μπλε» στους τέσσερις του Κυπέλλου Ευρώπης.
Παράλληλα, πήρε τον Ρόμπεν από την Κρόνιγκεν (μέσω Ρεάλ) και τον Ριμπερί από την Μαρσέϊγ, δηλαδή δύο παίκτες οι οποίοι όχι μόνο έκαναν απόσβεση των εξόδων απόκτησής τους, αλλά έφεραν τρόπαια στην λέσχη ης ομάδας του Φρανς Μπεκενμπάουερ. Αυτά όσον αφορά την οργάνωση και τον προγραμματισμό.
Η Μπάγερν, από την στιγμή που πέτυχε γκολ χθες στην Λισαβόνα, δύσκολα θα έχανε την κούπα, από μια Παρί η οποία διέθετε μερικούς πολύ ταλαντούχους ποδοσφαιριστές –όπως ο Ντι Μαρία, ο Νεϊμαρ, ο Βεράτι και ο Εμπαπέ- αλλά που όλους τους εκνεύρισε με τις εξόδους του και την αυτοπεποίθησή του ο Γερμανός γκολκίπερ Νόϋμαν. Ο τελευταίος, ήταν κατά την γνώμη μου ο πολυτιμότερος παίκτης της νικήτριας και του ματς.
Ο,τιδήποτε άλλο ισοδυναμεί με φλυαρία για έναν τελικό που θα θυμόμαστε για τις μπόλικες κίτρινες κάρτες και το μέτριο –για ομάδες αυτού του επιπέδου- θέαμα.
