Γιώργος Αρκουλής
Θα έπρεπε -για να είμαι ειλικρινής- να θυμηθώ εγκαίρως το χθεσινό εορτολόγιο και να σημειώσω «δυο λόγια» για το ένα από τα δύο ωραιότερα και γνήσια θηλυκά ονόματα (δηλαδή την εορτάζουσα 9 Δεκέμβρη ‘Αννα- το δεύτερο είναι το Ελένη). Βλέπετε με παρέσυρε το παγκόσμιο ενδιαφέρον του αποκλεισμού της Μπαρτσελόνα από την φάση των νοκ-άουτ του τσάμπιονς λιγκ, αλλά ας όψεται…
Περίμενα, λοιπόν, στο μοναδικό μου ψαχτήρι -δηλαδή στο ‘τουϊτερ’- να διαπιστώσω μήπως η εξαίρετη συνάδελφος -και ειδική στα μουσικά μας πράγματα- Δώρα Σελλά, του λόγου της θα είχε θυμηθεί την γιορτή και μέσω της επιτυχημένης ‘στήλης’ της «Το τραγούδι της ημέρας», είχε επιλέξει μια από τις υπέροχες Άννες που μας χάρισαν τόσο ο Μάριος Τόκας όσο και (σε στίχο αυτός) ο σπουδαίος δημοσιογράφος Γιάννης Καλαμίτσης` και οι δύο απόντες από χρόνια.
Δεν!
Κι’ όμως η Άννα του Τάκη Μπουγά σε λόγια του Καλαμίτση, είναι ένα από τα ωραιότερα ερωτικά τραγούδια που μας έδωσε με την αισθαντική του φωνή ο Κώστας Καράλης και που άξιζε να το θυμηθούμε. Δηλαδή τον τραγουδιστή που σπάνια θυμούνται τα γνωστά μουσικά ραδιόφωνα της χώρας.
‘Οσο για την «’Αννα του χιονιά», το πασίγνωστο τρυφερό κομμάτι του Τόκα, που τόσο μας γλυκαίνει την ψυχή με την φωνή του ο Αντώνης Καλογιάννης, κι’ αυτό έχει παραδοθεί -από τους υπεύθυνους- στην λήθη, και ως θέμα είναι μια ντροπή.
Να επανέλθω στην ‘Αννα του Καράλη και να επισημάνω ότι ο Καλαμίτσης, φτωχόπαιδο από τον Κορυδαλλό του λόγου του, με πένα και λόγο που δεν χαριζόταν σε όλους τους κάλπηδες της Πολιτικής και τους πάσης φύσεως εκμεταλλευτές της κοινωνίας, θεωρούνταν ένας από τους σκληρούς αλλάδίκαιους κριτές στην δουλειά μας (θα έλεγα πιστός της σχολής Βασίλη Ραφαηλίδη και Γιώργου Σκούρτη). Γι’ αυτό και ως στιχουργός αποτελεί -κατά την γνώμη μου- φαινόμενο, λόγω της τρυφερότητας της γραφής του. Δεν έγραψε πολλά τραγούδια και καλά έκανε αφού θεώρησε ίσως πως η «Αννα» ή οι «Ανθρωποι μονάχοι» θα του έμπαιναν εμπόδιο λόγω της δυναμικής τους να τα ξεπεράσει.
Μια γεύση (από την «Αννα»):
«Αννα, πόσοι δεν λένε σ’ αγαπώ
και το ξεχνάνε μόλις φέξει
Αννα, ποτέ δεν θα στην πω
αν δεν την νοιώσω αυτή τη λέξη»
Νομίζω πως σε αυτό το τετράστιχο οφείλουν να «προσκυνούν» όλοι οι «κάλπηδες» του έρωτα.
