Για πολλούς ανθρώπους, η έννοια της δίαιτας είναι συνυφασμένη με την έννοια της στέρησης και της πείνας. Πιστεύουν ότι η απώλεια του βάρους (και όχι του λίπους, όπως είναι και το σωστό) θα προκύψει μέσα από τον περιορισμό της τροφής. Η τροφή όμως, εκτός από θερμίδες-ενέργεια, περιέχει και τα υπόλοιπα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται ο οργανισμός μας για να λειτουργήσει φυσιολογικά. Μια μείωση της τροφής δυσκολεύει σημαντικά την κάλυψη των διατροφικών αναγκών, πολύ δε περισσότερο όταν αυτή γίνεται με ανορθόδοξο τρόπο.

Η μείωση της πρόσληψης «επιτυγχάνεται» συνήθως με περιορισμό του μεγέθους των μερίδων. Οι πιο πολλοί, όμως, καταφεύγουν στη… στρατηγική της αποφυγής γευμάτων. Είναι ίσως η πιο καταστροφική αλλά και ατελέσφορη μέθοδος για να χάσουν κιλά. Και αυτό γιατί σχεδόν πάντα καταλήγουν και με παραπάνω βάρος αλλά και με κλονισμένο το ηθικό τους.

Το βασικό λάθος είναι η ψευδαίσθηση της μειωμένης κατανάλωσης ποσότητας τροφής. Όταν όμως ανάμεσα σε δύο γεύματα μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε το σώμα μας θεωρεί ότι η κατάσταση αυτή είναι νηστεία και η λειτουργία του προσαρμόζεται προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή την οικονομία πόρων, για να συντηρηθεί μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα είναι να καταναλωθούν τα σωματικά αποθέματα σε υδατάνθρακες και όχι το σωματικό λίπος.

Από την άλλη πλευρά, η ψευδαίσθηση της επίτευξης του στόχου «να μη φάω τίποτα μέχρι το μεσημέρι» λειτουργεί σε πολλούς σαν ελαφρυντικό και άλλοθι για να καταναλώσουν μεγαλύτερη μερίδα στο επόμενο γεύμα.

Αν κάποιος όμως το σκεφτεί λίγο καλύτερα, θα δει ότι ακριβώς την ίδια συμπεριφορά έχουν τα παχύσαρκα άτομα. Λίγα γεύματα και πολύ μεγάλα. Αντίθετα, τα άτομα με πολλά μικρά γεύματα (με προσεγμένα πάντα περιεχόμενο σε σχέση με τα λιπαρά και τη ζάχαρη), μπορούν να αντιστέκονται και να διαχειρίζονται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα της πείνας. Και αυτό γιατί τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα δεν πέφτουν ποτέ κάτω από τα όρια της πείνας.

Πηγή: diatrofi.gr

Επιμέλεια: Δήμητρα Μπιλάλη