«Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», το «Κοροϊδάκι» γενικά… Πόσα κοροϊδάκια ξέρετε; Εγώ μόλις βλέπω ένα μπροστά μου.
Ναι, για μένα και για σένα – απέναντί μου- χτυπάει η κουδούνα και για άλλες σαν εμάς…
Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις τους ζητήσεις κάτι σπεύδουν να σε εξυπηρετήσουν, πολλές φορές παρατώντας και την ίδια τους τη δουλειά. Σκίζονται…
Ζουν πιο πολύ με το να προσφέρουν παρά με το να εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος τις δυνατότητές τους. Όμως, όχι, δεν είμαστε ο ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, αγαπούλες μου, όπως λέει και η Ζωίτσα. Ποια Ζωίτσα; Αυτή στην οποία έπρεπε να μοιάζεις λίγο.
Φτάνει πια! Η mother Teresa πέθανε και καλά θα κάνεις κι εσύ να την θάψεις μέσα σου. Πνίξε τα αισθήματα που σου γεννώνται, όχι της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο, προς Θεού, «τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;», αλλά της προσφορά προς τον αριβίστα απάνθρωπο…
Εκείνον δηλαδή που καμαρώνει στον κύκλο του και λέει για σένα, «Το κορόιδο μωρέ θα το κάνει πάλι, τι σκας; Εμείς απλά θα πάρουμε τη δόξα… Εις υγείαν του κορόιδου, λοιπόν!»
Salute και στα μούτρα τους. Άμα όμως δεν αλλάξεις εσύ, θα φταίει ο φονιάς μετά;
Μην μου ηθικολογείτε ότι δεν υπάρχουν τέτοια νοσηρά μυαλά γιατί θα σας ξανά πω κορόιδα, δεσποινίδες μου.
Για αρχή ρίξε μια φευγαλέα ματιά δίπλα σου; Είναι ο νεαρός συνάδελφος που ξέρει ότι δεν σας είναι αδιάφορος.
Είναι η φίλη σου – αυτή που αλλάζει δέρμα κάθε καλοκαίρι, για να μην την χαρακτηρίσω φίδι και μάλιστα κολοβό και παρεξηγηθείτε… Αυτή!
Τόπος συνάντησης; Στη λαϊκή, στη γιορτή, στο δρόμο, στον κόσμο ανάμεσα… Στο shopping, στην χορωδία, στην εκκλησία κλπ. Στον έρωτα δε, σας εντοπίζουν μόνοι τους. Λες και ένα navigator τους οδηγεί κατευθείαν πάνω σας, κορόιδα.
«Ξύπνησαν», όμως, οι σκλάβοι, πέθανε αυτός ο εαυτός μου.» Αυτό θα λέτε κάθε μέρα στον καθρέφτη σας, φυσικά όχι κάνοντας πρόβα, στον καθρέφτη κάνω πρόβα, τι θα πω στον καζανόβα πριν από το ραντεβού, Καιτούλα Γαρμπή μου από τα παλιά. Αλλά θα πείτε, χαίρω πολύ στον καινούριο σας εαυτό σας, Άγαρμπή μου.
Δυνατά με νάζι, πόδι, μαλλί και τσαχπινιά σαν τη Ζωζώ. Να το εννοείτε για να μην έρθει η στιγμή που θα χτυπάτε το κεφαλάκι σας στον τοίχο! Κι ότι είχατε κάνει μιζανπλί.
Ούτε μετά να τραγουδάτε «με πρόδωσαν οι φίλοι μου…», γιατί εσύ θα φταις και όχι «ο Θεός που σε μισεί», Κώστας Βάρναλης και μαζεμένα όλα τα κορόιδα αντάμα θα περιμένετε ίσως κάποιο θαύμα.
Μάθανε τώρα όλοι και ζητάνε. Κάνε τούτο, κάνε εκείνο, βρες μου αυτό. Και να είχατε και κανένα όφελος; Τίποτα. Μόνο λίγα λόγια παρηγοριάς. «Ικανότερη από εσένα δεν υπάρχει… αλλά ας όψεται που έπεσες και ο Dow Jones και κατρακύλησε και το δολάριο…. Ας μην μιλήσουμε για το βαρέλι το πετρέλαιο».
Βαρέλι είναι, κύριε Διευθυντά μου, τι θα κάνει; Θα κυλήσει σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής. Εδώ κατρακυλάει η γλώσσα σου και κρύβεται πίσω από τους κυνόδοντές σου κάθε φορά που τον βλέπεις…
Κάπως έτσι ξεπηδούν τα λόγια που θα ήθελες να του πεις όμως τον κοιτάς σαν χάνος και υφαρπάζει το λόγο πάλι ο executive manager και το τμήμα δημοσίων σχέσεων με την μεγάλη μύτη, που κάθε φορά φτερνίζεται: «Έχω μια ιδέα…».
Καλά ακούς, δεν είναι βουλωμένα τα αυτιά σου, ούτε γιατρό χρειάζεσαι ούτε τίποτα, μόνο θράσος αγαπούλα μου, εδώ κολλάει.
Είναι η ιδέα σου που τώρα είναι αλλουνού είναι αλληνής, μην το πει κανείς, μην το πει κανείς!
«Αχ, ρε κορόιδο…» Μυαλό δεν έβαλες. Ακόμη και τότε που το φως σου, η αναπνοή σου, η ζωή σου, σου ζήτησε να του μαγειρέψεις αυτό το παστίτσιο που λαχταρούσε…
Το πουλάκι σου το ήθελε, ναι, για να το μοιραστεί με την κοπέλα που είχε επαφές, του 3ου, όχι τύπου αλλά τρύπιου… Γιατί είναι τρύπιο το κεφάλι της με το λάχανο επάνω. Δήθεν το είχε φτιάξει αυτός με τα χεράκια του, «γιατί ξέρω και να μαγειρεύω. Τι σόι εργένης θα ήμουν», κοκορευόταν. Δεν ρευόταν καλύτερα, λιγότερο θα πείραζε!
Πάρε 5! Να μην στα χρωστάω, κοροϊδάρα. Εδώ κολλάει.
Αλλά πάλι δεν αφυπνίστηκες. Ζεις σε μια διαρκή αναδρομή στην προηγούμενη ζωή σου που ήσουν εθελόντρια στον πόλεμο και ακόμη να ξυπνήσεις. Ελπίζω να μην προσπαθώ εις μάτην.
Και οι άλλοι προχωρούν κι εσύ εκεί κολλημένη, απλώς τους βοηθάς να το κάνουν… Η καλούλα σε όλα, ως φίλη, ως συνάδελφος, ως ερωμένη, ως αδελφή, αλλά ποτέ πρώτη σε τίποτα! Μια ζωή δεύτερη και καταϊδρωμένη.
Έλα όμως που δεν υπάρχει πλαστική χειρουργική χαρακτήρων για να σου αφαιρέσω αυτόν τον κάλο από τον εγκέφαλο. Τον κάλο της θυσίας χωρίς λόγο.
Έλεος για τον Παράδεισο έχεις κλείσει ήδη θέση με τόσες καλές πράξεις. Βγάλε και λίγο τον κακό στο εαυτό και όλα θα αλλάξουν. Θα δεις. Γίνονται και θαύματα, σαν αυτά του γάμου της Καννά. Εδώ όμως παλεύουμε για να σώσουμε τον δικό σου.
Τότε να δεις που όλοι, κατά διαβολική σύμπτωση, μα όλοι θα σε παρατηρήσουν.
Από κορίτσι του Χορού στην τραγωδία της ζωής σου, την «Αντιγόνη», την «Ηλέκτρα», την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι, εν Ταύροις, εν Βέροια, εν Ξάνθη», την «Μαρία της σιωπής», την «Μαρία την άσχημη», γίνε η κεντρική ηρωίδα. Ετούτη μέρα δεν θα αργήσει βασανισμένο μου… κορόιδο.
Διώξε τον κομπάρσο από μέσα σου και μεταμόρφωσε τη Ζωή σου σε Λάσκαρη, δηλαδή ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ!
Αγαπούλα μου, σου αξίζει.
Άλλωστε, το λέει και ένα τραγουδάκι που τραγουδιέται σε εύθυμο σκοπό, αντί να φάει η γάτα το ψαράκι, το ψάρι τρώει τη γατούλα που αγαπώ…
Αέρα, λοιπόν… και τους φάγατε! Όσο για τις έξυπνες γατούλες που λένε για δες το κοροϊδάκι επίστεψε ότι εγώ το αγαπώ; Έχουμε μια απάντηση: «Τι κούνια που σε κούναγε πωπωπωπωπω!»
