Το καλοκαίρι μπορεί να τελείωσε, οι καλοκαιρινοί έρωτες όμως για κάποιες από εμάς όχι. Δύο μέρες πριν το δεκαπενταύγουστο ετοιμάζω τις βαλίτσες μου με χαρά, διαλέγω τα πιο sexy ρούχα και μαγιό που έχω και αναχωρώ με το βραδινό καράβι για το απόλυτο νησί της διασκέδασης. Τη Μύκονο!!!
Παρέα με την κολλητή μου, φτιάχνουμε πρόγραμμα για τις μέρες που θα περάσουμε στο νησί των ανέμων. Ξαφνικά στην καφετέρια του καραβιού ανάμεσα σε τουρίστες από όλο τον κόσμο, διακρίνω τον απόλυτο έρωτα. «Ο άντρας της ζωής μου» σκέφτηκα ενώ το βλέμμα μου δεν ξεκολλούσε από πάνω του. Μέχρι και τη στιγμή που ο πατέρας μου θα με παρέδιδε στα σκαλιά της εκκλησίας πέρασε από το μυαλό μου. Και φυσικά ο γαμπρός θα ήταν αυτός γεμάτος χαμόγελο και ευτυχία.
Σε όλο το ταξίδι ανταλλάσαμε βλέμματα και χαμόγελα κλεφτά. Η γνωριμία όμως ήρθε την επόμενη μέρα. Βρεθήκαμε στην ίδια παραλία. Εγώ και η φίλη μου, σαν γοργόνες βγαλμένες από παιδικό παραμύθι, λιαζόμασταν ανυποψίαστες το τι θα επακολουθούσε. Μια παρέα τριών αντρών μας προσεγγίζουν για να μας γνωρίσουν. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα. Από το μυαλό μου άρχισαν να περνάνε σκέψεις «φαίνεται η κυτταρίτιδα, έκανα καλά αποτρίχωση, θα του αρέσει το μαγιό μου;».
«Χρήστος», μου λέει και δεν έχω τη δύναμη να του δώσω το χέρι μου. Μετά από κανένα τέταρτο και ενώ έχει περάσει το πρώτο σοκ έχω αρχίσει να συνέρχομαι. Έχουν ήδη φέρει ξαπλώστρες δίπλα στις δικές μας και έχουμε πιάσει την κουβέντα. Ο Χρήστος όλη την ώρα δίπλα μου, δίνοντας έμφαση στο τι λέω και πώς το λέω. Ενδιαφερόταν να μάθει για τη ζωή μου, δουλεύω, αν έχω σχέση…
Καταλήξαμε να φύγουμε κατά τις δέκα από την περιβόητη παραλία της Ψαρούς. Πήγαμε φάγαμε, ήπιαμε το Βόσπορο και διασκεδάσαμε απερίγραπτα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με την πρόσκληση της παρέας τους και φυσικά μετά από επιμονή του Χρήστου να βρεθούμε και το βράδυ σε γνωστό κλαμπ της χώρας.
Και έτσι έγινε. Κοιμηθήκαμε όσο μπορούσαμε και ντυθήκαμε «υπερπαραγωγή» για τη συνάντηση. Μας περιμένανε στο κλαμπ γεμάτοι χαρά. Και ενώ η βραδιά κυλούσε ευχάριστα, ξαφνικά βλέπω το Χρήστο να με παρατάει σαν στημένη λεμονόκουπα. «Μα που πάει», σκέφτομαι. Και το εγκεφαλικό το έπαθα μόλις είδα που πήγε. Στην κολλητή μου, η οποία εκείνη την ώρα είχε πιάσει κουβέντα με μια άσχετη παρέα. Από τις 4 το βράδυ μέχρι τις 6 και μισή το πρωί ο φίλτατος Χρήστος δεν με ξαναπλησίασε. Όλη την ώρα με τη Γιώτα τη φίλη μου. «Έλεος» σκεφτόμουνα. Τι μπορεί να σκέφτεται; Μήπως ήμουν εγώ υπερβολική στο τι λάμβανα από αυτόν τον άνθρωπο; Οι υπόλοιπες 3 μέρες πέρασαν έτσι. Μία ασχολιόταν μαζί μου, μία με τη φίλη μου. Μπέρδεμα στο οποία δεν ήθελα να συμμετάσχω, δυστυχώς όμως δεν το απέφυγα.
Γυρνάμε στην Αθήνα. Περάσανε 5 μέρες χωρίς κανένα νέο του.
Έπρεπε να αποφύγω την κατάθλιψη που ήταν σε αρχικό στάδιο ακόμα και αποφάσισα να ακολουθήσω τις φίλες μου στο “Island”. Έτσι όπως έκανα τις δημόσιες σχέσεις μου με τους πορτιέρηδες του μαγαζιού, τον βλέπω να πλησιάζει και να αφήνει το αμάξι του στον παρκαδόρο. Μου κοπήκανε τα πόδια….!!! Το ίδιο όμως έπαθε και εκείνος, αν κρίνω από το χρώμα του προσώπου του. Μπήκαμε μαζί στο μαγαζί και μάλιστα καθόμασταν στα διπλανά τραπέζια. «Σημάδι της μοίρας» έλεγα από μέσα μου. Το βράδυ ήταν αφιερωμένο σε μένα, όπως φάνηκε, γιατί ο Χρήστος δεν έδωσε σημασία στη φίλη μου. Ακολούθησαν και άλλα βράδια τέτοια, όπου έστελνε σε μένα μηνύματα για να βρεθούμε, εμένα έπαιρνε τηλέφωνο αλλά δεν έδειχνε κάτι ξεκάθαρο. Βγήκαμε και χωρίς τη φίλη μου, έδειχνε φιλικός και κατά τόπους ερωτικός (όπως θα έλεγε και η Πετρούλα) χωρίς όμως να προχωράει.
Τελικά η φίλη μου τα ξαναβρίσκει με τον πρώην και μένω μόνο εγώ διαθέσιμη. Δεν δείχνει να τον πτοεί. Συνεχίζει να παίζει με τον εύθραυστο συναισθηματικό μου κόσμο, χωρίς να εκδηλώνεται. Και σκέφτομαι τώρα εγώ…Τελικά ποια θέλει; Εμένα ή τι φίλη μου; Δεν έχω καταλάβει ακόμα. Μπορεί να λειτουργούν έτσι οι περισσότεροι άντρες. Μπορεί να ντρέπεται. Μπορεί να μην θέλει σχέση. Να πω την αλήθεια δεν θα κάτσω να το ψάξω. Θα το προσπαθήσω στα όρια της αξιοπρέπειας. Αν δεν θέλει τι να κάνουμε; Ας πάει στη μαμάκα του…
Μία γοργόνα του γλυκού νερού…
