Ένα κοινωνικό φαινόμενο που σημαίνει ότι ο χρόνος καμπυλώνεται, έως ότου γίνει κύκλος. Σ’ αυτό το κυκλικό σχήμα εγγράφεται η αρχή (δοκιμάζω), η πορεία (χρήση και το ταξίδι) και το τέλος το πιο οδυνηρό κομμάτι του κύκλου.

Το στάδιο της δοκιμής ακολουθεί πάνω κάτω το ίδιο σχήμα. Μοιράζεται στα τρία: το πρώτο μέρος με αφορμή τα δεδομένα της ψυχής του χρήστη ή ακόμα και η περιέργεια. Το δεύτερο μέρος επιμένει σε θεαματικούς άξονες, σε μέρη που αναζητούν τον μύθο για τη ζωή, και το τρίτο ίσως και το πιο οδυνηρό, κλιμάκωση και τέλος της διαδρομής. Έτσι η Οδύσσεια αρχίζει… και κάπου παρακάτω τελειώνει. Πώς αρχίζει μια Οδύσσεια στον κόσμο των ναρκωτικών;

Αν πιστέψουμε πως είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, τότε η αρχή της μπορεί να είναι αυθαίρετη, στον βαθμό που η κοινωνία το θέτει. Με αυτή, λοιπόν, την αυθαιρεσία, το έπος ξεκινά, απλώνεται σε ό,τι αφορά κυρίως στη νεολαία και γίνεται επιδημία. Ένα καθ’ όλα άσχημο και δραματικό κεφάλαιο. Εισβάλλει στον κόσμο γενικότερα και σηματοδοτεί το μέλλον αυτής της κοινωνίας.

Ο άνθρωπος ταλαντεύεται μέσα σ’ αυτό το μείγμα απουσίας και παρουσίας. Η σύλληψη του γεγονότος υπερβαίνει κάθε απλή σκέψη και καταλήγει να σταθμεύει έξω από την πόρτα του καθένα. Συμπληγάδες ανάμεσα στις οποίες περνά κάθε ήρωας της όποιας ιστορίας. Ανώνυμος αλλά και ευδιάκριτος μέσα από τα «κατηγορώ» της κοινωνίας. Σ’ αυτά τα ρητά κατηγορούμενα συνοδεύονται και το κοινωνικό στίγμα, η συμπεριφορά των συνανθρώπων και η αδιαφορία του κράτους.

Για όσους το ταξίδι τελειώνει γρήγορα, είναι λιγότερο σπαρακτικό και αβάσταχτο. Για όσους έχει διάρκεια, η τραγωδία προβλέπεται βάναυση και απροσδόκητη σε πόνο. Ερείπιο η ανθρώπινη υπόσταση, ατάσθαλη χρήση συναισθημάτων και συμπεριφοράς των παιδιών αυτών. Άραγε, θα μπορέσουν ποτέ τα παιδιά αυτά να γυρίσουν στην Ιθάκη τους; Αυτό το αποφασίζουν και το ξέρουν οι ίδιοι; Ή το αγνοούν;

Στην καλύτερη περίπτωση, οι πρωταγωνιστές αμφιβάλλουν για δικούς τους λόγους τους, μέχρι να βεβαιωθούν. Το πλαστό αυτό δίλημμα πλανιέται, επιβάλλει στο νεαρό άτομο άμεση δράση προς αναζήτηση…

Προδιατυπώνεται στην «αγορά» και επικυρώνεται στο τέλος από τον ίδιο, κάνοντας ξανά και ξανά χρήση. Το βαθύτερο νόημα της εντολής που δίνει το κοινωνικό αυτό μήνυμα είναι ότι θα πρέπει να ανασταλούν όλα αυτά και να αφήσουμε να γεννηθεί η κοινωνία μας από την αρχή. Χωρίς ουσίες και ναρκωτικά. Χωρίς υποκατάστατα, χωρίς αντίπαλα στρατόπεδα. Το δραματικό αυτό παράγωγο πρέπει να κατασταλεί, ώστε να μην υπάρχουν φονικά παραδείγματα, τα οποία προκαλούν νοσηρή περιέργεια.

Η απειλή της ζωής του νεόκοσμου να μεταμορφωθεί σε κοινή φαντασίωση όλων για εξερεύνηση σωστών και στολισμένων από ηθική πραγμάτων με την ευρύτερη έννοια. Το φάντασμα των ναρκωτικών, που κατασπαράζει χρόνια τώρα τους δικούς μας ανθρώπους και ρημάζει τις ψυχές των παιδιών μας πρέπει να το απομονώσουμε. Αντίσταση σε ό,τι το θυμίζει και το καθιστά είδος προς κατανάλωση. Απορρίπτουμε τον «ξεπερασμένο πειρασμό» με το επιχείρημα, αντίδραση απέναντι στα συμφέροντα κάποιων… Απομονώνουμε τους «μνηστήρες» αυτής της σκηνοθεσίας που συμβάλλουν βίαια στον δημόσιο βίο, λόγω εξουσιών ή και συμφερόντων.

Η αντίσταση των πολιτών οφείλει να μεταμορφωθεί σε ενεργητική αντίδραση και όχι σε επιφύλαξη. Εντεταλμένο χρέος όλων, του οποίου οι κόμποι δύσκολα λύνονται χωρίς τη μεσολάβηση των Αρχών. Σε αμοιβαία, λοιπόν, αντιστοιχία, η πολιτεία καλείται, αλλά και είναι υποχρεωμένη ως παράδειγμα καλής πολιτικής να λύσει και να επέμβει σε πολυπλοκότερες καταστάσεις. Να γίνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα, για να λυθεί το επίμαχο θέμα, το αδιέξοδο πρόβλημα. Κρατική, λοιπόν, παρέμβαση με απειλητικό τρόπο, σοβαρό και υπεύθυνο σε όσους διακινούν τον θάνατο.

Προπομπός και συνοδός οφείλει να είναι η Πολιτεία, να προωθήσει το θέμα και να μην παραμείνει αιωρούμενο, που να φτάνει έως την αμφιβολία, και να μην αναιρεί τη σταθερότητα των πολιτών της. Η ιδεολογική βάση αυτής της υπόθεσης βασίζεται και σε μια άλλη παραδειγματική αξία με τα συμβατικά της παρεπόμενα.

Ο αντικατοπτρισμός της από έξω προς τα μέσα αλλά και αντιστρόφως, με κάποια δόση υπερβολής, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί… μην αφήσουμε ποτέ… τα παιδιά μελαγχολικά να στοχάζονται το είδωλο του πατέρα ή της μητέρας, με το επιχείρημα ότι δεν είναι πια παιδί, μεγάλωσε… Να φιλοξενούμε το εσωτερικό τους στη δική μας Ιθάκη και όχι σε κάποια άλλη… Να υποδεχόμαστε κάθε τι δικό τους με φιλόξενη συμπεριφορά, γιατί το αντίθετο μπορεί να προκαλέσει ερεθιστικό ερώτημα και απειλητική πορεία… με πένθος.