Τον αγαπούσα πολύ… ήταν ο πρώτος έρωτας κι εγώ μόλις 20 ετών.
Γνωριστήκαμε μέσω κοινών φίλων σε ένα πάρτι κι από εκείνη τη πρώτη συνάντηση κι από εκείνο το πρώτο φιλί πίστεψα ότι θα πεθάνουμε μαζί.
Τους πρώτους 6 μήνες ήμασταν αυτό που λέμε αυτοκόλλητοι. Παντού μαζί..
Ερχόταν και με έπαιρνε από τη σχολή πηγαίναμε μαζί για καφέ, βόλτες με τη μηχανή και όπου μας έβγαζε…
Ώσπου ήρθε η στιγμή να …δέσουμε τον έρωτα μας…
Ήταν όλα καταπληκτικά. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη πρώτη φορά.
Ένα μήνα μετά κι ενώ ήμασταν μαζί κάπου έβγαλε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο.
Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν και δεν ήθελα να ρωτήσω για να μη φανώ χαζή..
Έβγαλε έναν αναπτήρα και άρχιζε να καίει το αλουμινόχαρτο και ταυτόχρονα να εισπνέει το καπνό.
«τι ακριβώς κάνεις, αν δεν είμαι αδιάκριτη;»
«δε χρειάζεται να μάθεις. Δεν είναι κάτι κακό πάντως μην ανησυχείς…»
Δεν ξαναρώτησα γιατί ντράπηκα..
Μέχρι που το ίδιο πράγμα επαναλήφθηκε αρκετές φορές..
Κάποια μέρα είδα ένα φίλο στο δρόμο. Με ρώτησε τι κάνω και πώς πάει ο Σ.
«Μια χαρά. Όλα τέλεια.» μέχρι που ήρθε η ατάκα φωτιά.
«Τα κατάφερε να κόψει τα ναρκωτικά; Είχε μεγάλο πρόβλημα ξέρεις… Προσπαθήσαμε όλοι οι φίλοι να τον ξεκόψουμε αλλά έχει πιάσει παρτίδες με έναν αλήτη από τη πλατεία και πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Πάνε αυτά… εσείς μου λες όλα καλά;»
Κόντευα να λιποθυμήσω. Έκατσα σε ένα παγκάκι που ο Θεός το είχε στείλει εκείνη την ώρα. Δεν το πίστευα! Δεν ήθελα να το πιστέψω.. πρώτα από όλα είχα νευριάσει με τη βλακεία μου. Δεν μπορεί να μην είχα καταλάβει ότι ήταν ηρωίνη! Από την άλλη πάλι, ποτέ δεν είχα σχέση με τέτοια πράγματα, οι δικοί μου φίλοι το χειρότερο που έχουν κάνει ήταν ένα τσιγάρο.
Τρελάθηκα!
Τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να βρεθούμε. Πρέπει η φωνή μου να ήταν τσακισμένη γιατί έτρεξε για να με δει.
Έκλαιγα, τον έβριζα και αν θυμάμαι και καλά πρέπει να τον χτύπησα κιόλας.
Δεν μίλαγε… τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα και δεν έλεγε κουβέντα.. σχεδόν ψέλλιζε ‘σ΄ αγαπώ’
Δεν μπορούσα να τον πιστέψω αν και το ήθελε πολύ. Τον λάτρευα και ίσως το κάνω ακόμα… φοβόμουν να τον εγκαταλείψω μήπως και είχα χειρότερα. Δεν άντεξα όμως για πολύ…
Κάποια φίλη μετά από χρόνια τον είδε στην Ομόνοια. Τη ρώτησε τι κάνω και αν έχω παντρευτεί.
Θα ήθελα να τον ξαναδώ. Έμαθα πως έγινε καλά αλλά η ζημιά που έκανε σε εμένα είναι μεγάλη. Τον σκέφτομαι ακόμα. Ήταν η πρώτη μου αγάπη..
Ίσως να μην τον ξεχάσω ποτέ…
