Όταν το όνειρο γίνεται σκοπός και αυτό στόχος, τότε τίποτα δεν μας σταματά κορίτσια… Μπορούμε να δουλέψουμε σε αντίξοες συνθήκες, να δοκιμαστούμε σε extreme καταστάσεις.
Εργαζόμενες γυναίκες – από ανάγκη ή από hobby. Καλά μην φωνάζετε από ανάγκη γιατί και η κρεμούλα la prairie ανάγκης είναι για το κολλαγόνο μας.
Αυτή η ανάγκη με έριξε στο κουμπέτι – που λένε και στις ελληνικές ταινίες. Άτιμη κοινωνία που με εξανάγκασες να στέκομαι για 20 μέρες σε stand super market για να προωθήσω μυζήθρα και φέτα …
Να καίγομαι σε ψησταριά μόνο και μόνο για να κατορθώσω να αποκτήσω τελικά τα Manolo Blahnik ή να διδάξω σε θηρία αγγλικά κι εκείνα να μου ζητούν γλυκά!!! Κακομαθημένα.
Δια πυρός και σιδήρου για μια τεράστια τσάντα επώνυμη που χωράει και εμένα μέσα ή για ένα ταξίδι μοναχά για πάρτη μου.
Τελειόφοιτη του Κολλεγίου. Με proficiency και Sorbonne III χώρια Ιταλικά και Ισπανικά φαρσί.
Ονειρευόμουν να πάω για courses φωτογραφίας στη Νέα Υόρκη… Το λαχταρούσα. Το ταξίδι στη χώρα των ονείρων μου.
Η μητέρα μου, βέβαια, ήταν κατηγορηματική: «Είσαι μικρή ένα τέτοιο ταξίδι!»
Εγώ τη λύση θα την έβρισκα. Εν ανάγκη – πάλι αυτή η ανάγκη – θα μεταμορφωνόμουν σε «δασκάλα» με μεγάλα αυτιά…
Έτσι με κορόιδευαν τα παιδάκια της φίλης μητέρας μου, της κυρία Νίκης. Έτρεχα στη Γλυφάδα αλλάζοντας τρία λεωφορεία από την Κηφισιά για να κάνω στον θηριοδαμαστή. Ο σκοπός ιερός.
Είχα να αντιμετωπίζω τα θηρία της κυρίας Νίκης, τα οποία μονίμως διέκοπταν το μάθημα για να δουν κινούμενα σχέδια και να επιμένουν να τους φτιάξω κουλουράκια… Εγώ ούτε νερό δεν ήξερα να βράζω! Να θέλουν και «δασκάλα» και νταντά. Δύο σε ένα.
Δεν άντεξαν τα νεύρα μου. Το ομολογώ. Γι’ αυτό, αποφάσισα να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό.
Αναζήτησα δουλειά σε έναν κυνηγετικό σύλλογο «Το πληγωμένο Αηδόνι». Σε ένα ανήλιαγο κλουβί το πληγωμένο αηδόνι ήμουν εγώ.
Δεν υπήρχε κλιματισμός και όλη την ημέρα ο ήλιος χτυπούσε το χώρο όπου βγάζαμε τις άδειες για τους κυνηγούς. Έλιωσα κυριολεκτικά – 8 ώρες την ημέρα. Και να έχω πάνω από το κεφάλι μου διαρκώς άτομα να μιλούν για την εξυπνάδα των κυνηγόσκυλων, το πέταγμα της πάπιας και τα κοτσύφια… Έγινα λαγός… μην με φάνε κι εμένα λάχανο! Το έσκασα λίγο πριν πάθω θερμοπληξία με τους μαλλιαρούς κυνηγούς.
Σκέφτηκα να συνδυάσω το τερπνό μετά του ωφελίμου. Το πλοίο σάλπαρε για Μύκονο. Πιτσαρία για όλα τα γούστα και για όλες τις γεύσεις… με καρύδια και μέλι! Ενώ στην αρχή υποτίθεται ότι θα ήμουν μόνο στο ταμείο, μέχρι το τέλος του καλοκαιριού έψηνα πίτσες και τυρόπιτες και γενικά έκανα τα πάντα. Από τότε μου έχουν μείνει κάτι ωραιότατα σημάδια από καψίματα. Θα τους στείλω το λογαριασμό από τον Φουστάνο.
Και τέλος ήρθε το τέλος μου… Με το γρήγορο επέστρεψα στην πρωτεύουσα, την Αθήνα. Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του, όχι όμως οι περιπέτειες μου. Νέα Υόρκη δεν ήθελα, να περπατώ στην 5th Avenue με τις στολισμένες βιτρίνες και να κάνω την intellectual Barbie σε εκθέσεις φωτογραφίας; Έβγαλα και μια φωτογραφία για να θυμάμαι τις θυσίες μου γι’ αυτό το ταξίδι.
Έπεσα στην παγίδα… Το χειρότερο από όλα. Ανέλαβα promotion σε σουπερμάρκετ, με το stand μου γεμάτο τυρί φέτα! Φυσικά, μετά βρωμούσα όλη μέρα. Χώρια που δεν τρώω τη φέτα. Να υποχρεούμαι να προτείνω στο καταναλωτικό κοινό να δοκιμάσει κάτι που εγώ ΔΕΝ θα το έτρωγα.
Στις αναμνηστικές φωτογραφίες μου ζητήθηκε να γευτώ ό,τι μισώ περισσότερο στη ζωή μου…
Τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έτσι τα κακομαθημένα βρωμόπαιδα της κυρίας Νίκης είχαν γίνει αγγελούδια, τα καψίματα στα χέρια μετατράπηκαν σε γοητευτικά σημάδια και ο κυνηγετικός σύλλογος με καλούσε στο χορό του με όμορφους στιβαρούς εκκολαπτόμενους κυνηγούς με ένα μαγικό άγγιγμα… τα εισιτήρια για New York, New York.
Βέβαια, μόνο με ψυχοθεραπεία θα ξεπεράσω το γεγονός ότι έφαγα φέτα… αυτό με σημάδεψε για πάντα.
