Καλοκαιριάζει και ανεβαίνει η λίμπιντος. Το παιχνίδι του flirting και του kamaking ξεκινά. Αν και γυναίκες δράσης ιντριγκάρει τη φαντασία μας να μάθουμε πως μας βλέπουν οι άνδρες. Η τεστοστερόνη βράζει στο αίμα τους και περιμένουν το καραβάνι της σωτηρίας…
Τουρίστριες από όλα τα μέρη της γης πανύψηλες ξανθές Σουηδέζες, κομψές Γερμανίδες, Αμερικάνες με την βλάχικη προφορά και Ιταλίδες φλογερές…
Ακολουθούν το εγχειρίδιο του καλού καμακιού, κληρονομιά από τον πρώτο δάσκαλο Γιάννη Βόγλη, αξύριστος, με φορεσιά τσέλιγκα, προβιά και τσαρούχι. Accessories το κλασικό ταγάρι στα εθνικά μας χρώματα. Αγαπημένη ατάκα, “Στάσου μύγδαλα!”.
Συνεχίζουμε με το μοντέλο του Σταμάτη Γαρδέλη και Στάθη Ψάλτη. Εδώ προέχει το ύφος, το στυλ, το look. Κιθαρίτσα, παραλία, σκηνούλα και τραγουδάκια αγγλοελληνικά “Come with me για να τη βρεις, να γλεντήσουμε together, η ανάμνηση από τη Greece θα μας μείνει για forever!
Και φτάνουμε στο μοντέλο καμάκι των 00’s τύπου Σάκηηηηηηη. Πρόσωπο φεγγάρι, αγγλικά fluently, άτριχο στέρνο και το ντύσιμο της γαλανόλευκης, λευκό μπλουζάκι με τζιν.
Κοριτσάκια μου περιπετειώδη πάρτε αναπνευστήρες, βατραχοπέδιλα, μάσκες και ελάτε να βουτήξουμε στον μυαλό των Greeks hot lover – ο Θεός να τους κάνει!
Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι ακριβώς σαν το σλόγκαν της τουριστικής μας καμπάνιας «Live Your Myth In Greece». Μύθος.
Οι φίλοι μου και εγώ, όπως κάθε χρόνο, ζήσαμε το πιο τρελό και καυτό καλοκαίρι της ζωής μας. Ήπιαμε αναρίθμητα Caipirinha στα εξωτικά μπαρ του πρώτου ποδιού, ερωτευτήκαμε με πάθος καλλονές απείρου κάλλους οι οποίες συμπτωματικά έφευγαν πάντα μία μέρα πριν βρεθούμε όλοι μαζί και κάνουμε το αποχαιρετιστήριο πάρτι. Έτσι γυρίσαμε όλοι το Σεπτέμβριο με «Γεμάτες τις μπαταρίες» και «χορτασμένοι από έρωτα».
Στην πραγματικότητα βέβαια, πίναμε μπίρες, γνωρίσαμε κάτι εξωτικές γυναίκες από τις Σεϋχ… Σέρρες, τις πήγαμε να δοκιμάσουν την καλύτερη τυρόπιτα της Χαλκιδικής και δύο πεταχτά φιλάκια γιατί το πρωί θα έπρεπε να προλάβουν το λεωφορείο.
Έτσι βλέποντας το βαρύ χειμώνα να πλησιάζει απειλητικά και το ελπιδοφόρο καλοκαίρι να έχει σκοτώσει και την τελευταία μας ελπίδα, κάναμε τα αδύνατα δυνατά να πετύχουμε το ανέλπιστο: «Να σκοράρουμε δηλαδή στο 93ο λεπτό του αγώνα, ήτοι, 28-29 Αυγούστου».
Θα κρατούσαμε τις αναμνήσεις από την Greece, θα είχαμε ζήσει κι εμείς μια αγάπη για το καλοκαίρι πριν μας πιάσει ο Σεπτέμβρης και χορτάσει το μάτι μας από φλογερές… Καρδιτσιώτισσες.
Και κάποιος εύλογα θα ερωτηθεί: «Μα τι είναι πια αυτός ο καλοκαιρινός έρωτας; Γιατί είναι τόσο σημαντικός; Χάθηκε δηλαδή να ζήσουμε έναν έρωτα για το χειμώνα;»
Εδώ λοιπόν κρύβεται το εξής παράδοξο. Το χειμώνα, όλες οι γυναίκες γίνονται ξαφνικά χαμηλοβλεπούσες με σκοπό να βρουν τον άνδρα της ζωής του στο πρόσωπο κανενός πλούσιο Σαουδάραβα και να λύσουν το οικονομικό τους.
Επειδή όμως όλο το χειμώνα οι Σαουδάραβες είναι απασχολημένοι με τις πετρελαιοπηγές, οι barbies περνούν στη φάση COSMOPOLITAN και τότε μπορεί να σου συμβεί το ανέλπιστο.
Αφού λοιπόν όλον τον Ιούλιο μέχρι και τις 25 Αυγούστου έχει φουσκώσει η κοιλιά μας από τις μπίρες και τις τυρόπιτες, πέφτει στα χέρια μας ο δούρειος ίππος της γυναικείας ψυχής, το COSMOPOLITAN τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου, με γενικό τίτλο: «Beach Colley: Μην Αφήσετε Καμία «Μπάλα» Να Πέσει Κάτω».
Εκεί λοιπόν μαθαίνουμε όλα αυτά που θέλουμε εμείς οι άντρες να μας κάνετε και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει, 100 +1 μία ατάκες για να κουνάμε την ουρά μας κάθε φορά που μας λέτε να πάμε για ψώνια, καθώς και την ανατομία του ανδρικού κορμιού με χάρτες και διαγράμματα σε κλίμακα 1:100000.
Μ’ αυτό τον τρόπο, γιατί τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω, μάθαμε τα πάντα για τη γυναίκα – COSMOPOLITAN και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να την εντοπίσουμε και να κερδίσουμε αυτή την άνιση μάχη, με τον λαβωμένο από τα ίδια του τα όπλα εχθρό.
Είναι 28 Αυγούστου, λοιπόν, σε δύο μέρες φεύγει το καλοκαίρι. Είμαι περικυκλωμένος από ντόπιο πληθυσμό, που μιλά μια διάλεκτο γνώριμη πια, που δεν με ξενίζει μετά από παραμονή δύο μηνών στις Γαλλικές Άλπεις. Οι ελπίδες να γνωρίσω ένα Cosmo-Girl, έχουν πια μετατεθεί για το επόμενο καλοκαίρι και έχω πλέον επικεντρωθεί στο να κάνω το «λλλου» μου όσο πιο παχύ και υγρό γίνεται όταν παραγγέλνω Άμστελ, για να μην προδώσω την αριστοκρατική μου καταγωγή και θέσω το τρυφερό μου κορμάκι σε κίνδυνο όντας ξένος στο στην γη της Επαγγελίας «Χαλκιδική».
Επειδή όμως ο Θεός αργεί αλλά ποτέ δεν λησμονεί, το θαύμα έγινε. Ένα κορίτσι, βγαλμένο από τις σελίδες του COSMO, κάνει την εμφάνιση του. Τα πάντα γύρω μου κινούνται σε αργή κίνηση εκτός από τα Λιιι, Μιιι, Νιιι που εκσφενδονίζονται με ασύλληπτους ρυθμούς.
Το πλήθος φαίνεται να ανοίγει στα δύο, παραχωρώντας έναν διάδρομο για την καλοκαιρινή αγάπη μου που ήρθε από την Αθήνα με το 20ποντο. Ο χρόνος συνεχίζει να κυλά αργά, και το ελαφρύ τίναγμα των μαλλιών της, δεν τον διευκολύνει να ξεκολλήσει. Παραγγέλνει ποτό. Ψιθυρίζω στον πιστό μου σύντροφο, “Το ήξερα ότι δεν θα με απογοήτευες ποτέ”. Το τεύχος COSMOPOLITAN Αυγούστου – Σεπτεμβρίου ήταν στα χέρια μου, πολύτιμος οδηγός στην άνιση μάχη που θα ακολουθούσε. Χωρίς να χάνω άλλο χρόνο, ανοίγω στην σελίδα 7 με τίτλο «Πώς να πλησιάσεις έναν άγριο τίγρη – Τα τρία σημάδια που ανοίγουν επίσημα την εποχή κυνηγιού».
1. Όταν ο άντρας ενδιαφέρεται, όλο του το κορμί δείχνει προς το μέρος σας».
Σηκώνομαι από την καρέκλα μου, τα χέρια μου σε ορθή γωνία, με τους δείκτες μου να δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις μου. Το ίδιο και η μύτη μου, η οποία κινείτε ως προέκταση του προσώπου μου δείχνοντας προς το μέρος της, μην αφήνοντας κανένα ενδεχόμενο παρανόησης ότι το σώμα μου προσδιορίζει την ύπαρξή της.
2. Όταν ένας άντρας ενδιαφέρεται, αυτόματα ο εγκέφαλος του στέλνει μηνύματα στα μάτια του, και αυτά από τον ενθουσιασμό, ανοιγοκλείνουν με μεγάλη συχνότητα.
Παίρνω το βλέμμα της Βίκυ Φλέσσα και την παγιδεύω στις γαλαζοπράσινες λίμνες των ματιών μου. Αρχίζω να τα ανοιγοκλείνω με ταχύτητες ασύλληπτες για το ανθρώπινο νου. Μετά από λίγο τη παγιδεύω στις καστανές λίμνες του αριστερού μου ματιού, γιατί μου έφυγε ο γαλαζοπράσινος φακός και έπεσε στο ποτήρι του διπλανού.
3. Όταν ο άντρας είναι διαθέσιμος για κυνήγι, τείνει να πλησιάζει το θήραμα του αργά και προσεκτικά, μέχρι να βρεθεί σε κοντινή απόσταση.
Χτυπάω την πλάτη του διπλανού μου από την αντίθετη κατεύθυνση και με μια κίνηση αστραπή, επανατοποθετώ τη γαλαζοπράσινη λίμνη στη θέση της. Έπειτα, με ένα σάλτο, εφάμιλλο Ρώσου χορευτή, κρύβομαι πίσω από την κολόνα του μπαρ. Ως αίλουρος πηδώ στη σκεπή και γλιστράω σιγά-σιγά στην άλλη άκρη του μπαρ. Έπειτα σκοντάφτω σε μια ηρωική προσπάθεια να κάνω τσουλήθρα στον σιδερένιο σωλήνα της υδρορροής και σκάω με τα μούτρα στο πάτωμα. Χωρίς κανένας να με πάρει είδηση, τινάζω τη σκόνη από πάνω μου και κάνω έρπηνγκ μέχρι το σκαμπό της.
Το βλέμμα της όλη αυτή την ώρα, ψάχνει απεγνωσμένα να συναντήσει το δικό μου. Σχεδόν ταυτόχρονα γυρνάει το κεφάλι της καθώς εγώ στηρίζω το κορμί μου στο δεξί μου χέρι, που ακουμπά στο μπαρ με τέτοιο τρόπο ώστε να διαφαίνεται ο γυμνασμένος μου τρικέφαλος. Την κοιτάω επίμονα και ξαναβγάζω τη Βίκυ Φλέσσα από μέσα μου. Εκείνη ανοίγει το πορτοφόλι της και μου δίνει 2 ευρώ, μουρμουράει κάτι στο μπάρμαν για τους χτυπημένους από τη μοίρα ανθρώπους που της δίνουν κουράγιο με τη στάση τους απέναντι στη ζωή.
Είχα κερδίσει τον πρώτο γύρω.
(συνεχίζεται…)
