Τα κορίτσια του Τσάρλι ξεκινούν πάλι για νέες περιπέτειες. Αυτή τη φορά είχαν να αντιμετωπίσουν την κυρία από τον Δριμώνα.
Ώρα: 21.10μ.μ. ΔΡΙΜΩΝΑΣ
Πάλι στο αυτοκίνητο. Έτοιμες για νέα περιπέτεια. Και από τον ΕΟΤ να ήμασταν λιγότερα καταλύματα θα είχαμε επισκεφτεί. Γελώ με αυτή τη σκέψη.
Φλώρα: Χριστίνα, μην γελάς. Για να δούμε και την επόμενη κυρία του νησιού!
Μου λέει ειρωνικά. Βάζουμε μουσική για να χαλαρώσουν τα τσιτωμένα από την αϋπνία και την κούραση νεύρα μας.
Διασχίζουμε θεοσκότεινα δρομάκια, στροφές, περνάμε ένα νεκροταφείο – φτου! στον κόρφο μας – μια εκκλησία – βοήθειά μας- και στο τέλος το δρόμου λαμπίριζαν στο σκοτάδι δύο γατίσια μάτια, εκεί συναντήσαμε δυο καλούς ανθρώπους που είχαν ανησυχήσει για εμάς.
Σταυροκοπιόμαστε. Η κυρία μας ανοίγει την πόρτα. Μια σιδερένια με τζάμι που τη στόλιζε μια κουρτίνα. Παρατηρώ ότι η κυρία βγάζει τα παπούτσια της… Μηχανικά κάνω το ίδιο. Αν και δεν είμαι μωαμεθανή. Η καθαριότητα δεν περιγράφονταν. Στα πλακάκια του διαδρόμου καθρέπτιζα το πρόσωπό μου.
Φυσικά και το κλείσαμε. Το μόνο που έμενε ήταν να παιχτεί η Δεύτερη Πράξη του θεατρικού στης κυρίας Μασχάλης.
Ο κλήρος έπεσε σε εμένα.
Ώρα: 21.30 μ.μ. ΚΑΤΩ ΛΙΒΑΔΙ (Δυτική Πλευρά)
Πετάξαμε για τις «Ζωγραφιές της Φρύνης Ρίζου» όπου λίγο πιο κάτω η κυρία Ιωάννα έπλενε τα πιάτα.
«Κυρία Ιωάννα, να σας πω μια στιγμή;», της είπα με το ύφος της ταραγμένης. Είχαμε συμφωνήσει, η Φλώρα τις βαλίτσες και εγώ το «ξεφόρτωμα».
Χριστίνα: Κυρία Ιωάννα, δυστυχώς πρέπει να φύγουμε. Προέκυψε κάτι έκτακτο. Πάμε στο λιμάνι να περιμένουμε το πλοίο. Θα διανυκτερεύσουμε στο αυτοκίνητο – έτσι κι αλλιώς καλύτερο είναι από το κοτετσάκι σου – ήθελα να της πω.
Κυρία Ιωάννα: Ανησυχώ. Τι έγινε;
Χριστίνα: Ο κουμπάρος της ξαδέλφης, της ανιψιάς του μπατζανάκη του γαμπρού του θείου μου υπέστη θρόμβωση του αναπνευστικού και περιτονίτιδα. (Της είπα με μια ανάσα, αλλά με πολύ ταραγμένο ύφος και τρεμάμενη φωνή σαν να είχε γκρεμιστεί η Ακρόπολη.)
Κυρία Ιωάννα – με μαλλί, μασχάλη ένα μετά το μπάνιο: Δεν πολύ κατάλαβα, αλλά ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό.
Χριστίνα: Το εύχομαι. (Από την πίεση τα μπήγω τελικά τα κλάματα.) Σας χρωστάμε κάτι;
Κυρία Ιωάννα: Κοίτα, εγώ νόμιζα θα μείνετε, αλλιώς θα το είχα δώσει γιατί μου το ζητούν…
Μου είπε ξερά. Ναι, της το ζητούσαν κάτι αράχνες για μόνιμη κατοικία… Πάρε 20€ και πολλά σου είναι, αξούριστη…
Ώρα: 22.13 μ.μ. ΔΡΙΜΩΝΑΣ
Κατασκότεινος Δριμώνας. Επιτέλους σταμάτησαν τη γκρίνια οι Louis τhς Φλώρα. Τακτοποιούμε τα πράγματά μας. Υπήρχε ντουλάπα! Super… Πλένω τα δόντια μου και γυαλίζομαι. Βάζω στα αλήθεια τα κλάματα!!! Τα χείλια μου είχαν γεμίσει με έρπη. Εγώ όμως δεν έκλαιγα γι’ αυτό αλλά με τα κομφόρ του δωματίου.
«Έχει και τηλεόραση, έγχρωμη», μου λέει η Φλώρα. «Ψέματα», τρέχω να δω… Βέβαια αυτή η τηλεόραση λειτούργησε μόνο μια μέρα, πάλι γκαντεμιά.
Είχε επίσης νιπτήρα, ντουζ, καθρέπτη, κουζινάκι, ψυγείο. Δίχως μύγες, μασχάλες, σκαλιστές στροφογυριστές σκάλες, γλυπτά και διαταγές…
Χριστίνα: Παρατήρησες ότι κάθε κυρία στα Κύθηρα είχε ένα μαυρόγατο;
Φλώρα: Κοιμήσου, ιδέα σου θα είναι…
Ένα νιαούρισμα ακούστηκε από έξω σαν επιβεβαίωση στην ερώτησής μου . Ο αέρας από το ανοιχτό έφερνε καληνύχτες από τις Κυρίες της αυλής (γιατί μια αυλή ήταν τα Κύθηρα).
«Καλό βράδυ κυρία Καίτη από τη Χώρα. Καλό βράδυ κυρία Ιωάννα από το Κάτω Λιβάδι. Καληνύχτα κυρία Ρένα από το Στραπόδι. Καληνύχτα κυρία Κατερίνα από τα Αρωνιάδικα. Καλό βράδυ κυρία Μαρία από τον Δρυμώνα…».
Αύριο θα επιδίδονταν πάλι στο «κυνήγι… των ενοικιαστών»!
Εκείνο το βράδυ όλοι κοιμηθήκαμε και σε Στραπόδι και σε Δριμώνα. Ξημέρωναν τα γενέθλια του Γιάννη. Στο club του νησιού έγινε κόλαση… Την επόμενη μέρα θα μαθαίναμε ότι ανοίγει μόνο Παρασκευή και Σάββατο.
The end
* Τα πρόσωπα, οι ομάδες και τα περιστατικά που αναφέρονται στο κείμενο είναι απολύτως φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
