Έννοια παρεξηγημένη και ιδιαιτέρως νοθευμένη από το πέρασμα των καιρών, η «μαγκιά» έχει αλλάξει πολλές μορφές· στα χρόνια των παππούδων μας ήταν η ιδιάζουσα συμπεριφορά των αντισυμβατικών της εποχής, που κρεμούσαν το σακάκι στον έναν ώμο και κοπανούσαν τα κομπολόγια τους στα επιμέρους καφενεία. Ήταν οι ρεμπέτες, οι γυναίκες που δε σήκωναν τους περιορισμούς της πατριαρχίας και οι άνθρωποι που πήγαιναν κόντρα στο μικροαστικό κατεστημένο με έναν τρόπο μοναδικό, που μάγευε και προκαλούσε.
Τα χρόνια πέρασαν, και η λέξη έχασε την αυθεντικότητά της, ξεπέφτοντας στο σημείο να περιγράφει αγενείς συμπεριφορές κι αυθάδεια· οι τύποι που τσαμπουκαλεύονται στα φανάρια, οι γραφικοί άνθρωποι που ξεσπάνε τα νεύρα τους σε σερβιτόρους και πωλητές, οι εργαζόμενοι που κάνουν γυμνάσια στους νεοφερμένους υπαλλήλους, το παιδάκι του Δημοτικού που κλωτσάει το ανυποψίαστο γατάκι για να φανεί δυνατό στους συμμαθητές του. Όλοι βαφτίζουν τις συμπλεγματικές τους συμπεριφορές μαγκιά και φέρονται αναλόγως.
Κι όμως, η μαγκιά είναι μια αξία αυθεντική και μεγαλειώδης, τόσο απλή που καταλήγει σύνθετη, όπως κάθε μεγάλη έννοια, εδώ που τα λέμε. Ας μη γενικεύουμε λοιπόν, κι ας μην αφήνουμε οποιονδήποτε ημιμαθή να αποκαλεί το θράσος του με λάθος όρους, ούτε να εννοεί ως αυτοπεποίθηση την αγένεια και την αδικαιολόγητη έπαρση, γιατί όλα αυτά μόνο μαγκιά δεν είναι.
Μαγκιά, λοιπόν, είναι να αρνείσαι τα σίγουρα· τις στρωμένες δουλειές, τις προδιαγεγραμμένες πορείες ζωής, την πνιγηρή βεβαιότητα που σου επιτάσσει ο οικογενειακός και κοινωνικός σου περίγυρος. Να ρίχνεις σε όλα μια κλωτσιά γιατί η δήθεν ασφάλεια που σου παρέχουν δε στάθηκε αρκετή για να ξεπεράσει τη λαχτάρα σου για δημιουργία και τη δίψα σου γι’ αυτό το κάτι παραπάνω. Να είσαι μοναδικός σε έναν κόσμο που σε θέλει κόπια και να καμαρώνεις γι’ αυτό.
Διαβάστε περισσότερα στο govastileto.gr
