«Μόλις έμαθα ότι έχω καρκίνο, ζήτησα διαζύγιο…». Αυτός είναι ο τίτλος της επιστολής μίας αναγνώστριας της Huffington Post και του site divorcedmoms.com, την οποία και δημοσίευσε η αμερικανική εφημερίδα. Η αποστολέας αφηγείται το πόσο δραστικά άλλαξε η ζωή της αφότου έμαθε πως έπασχε από καρκίνο και πώς συμπεριφέρεται τώρα που τον ξεπέρασε.
Παρατίθεται μέρος της επιστολής:
Τον Ιανουάριο του 2012 διαγνώστηκα με καρκίνο και αμέσως μόλις μου το ανακοίνωσε ο γιατρός, πήγα στο σπίτι, ζήτησα διαζύγιο από τον αλκοολικό σύζυγό μου και αμέσως την επόμενη μέρα μετακόμισα σε άλλη περιοχή. Η ζωή που ήξερα κάποτε, διαλύθηκε μέσα σε μια στιγμή. Πριν από τη διάγνωση, όλες μου οι προτεραιότητες στη ζωή ήταν λάθος.
Περνούσα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κάνοντας εντελώς ασήμαντα πράγματα και είναι εκπληκτικό πώς άλλαξε αυτό, αμέσως μόλις, μου βρήκαν καρκίνο.
Καταρχάς, σταμάτησα να φοβάμαι. Εκτός από τον καρκίνο φυσικά, σταμάτησα να φοβάμαι οτιδήποτε άλλο. Μέσα στις χημειοθεραπείες και στα ψυχολογικά μου λόγω της ασθένειας, περνούσα ένα φρικτό διαζύγιο.
Παρ’ όλο που έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε, τα «δράματα» του πρώην άντρα μου δεν σταμάτησε.
Η διαφορά είναι ότι πλέον, δεν δίνω δεκάρα!
Κατά δεύτερον, περνάω τη μέρα μου με ανθρώπους που πραγματικά θέλω. Εάν με καλέσουν και δεν θέλω να πάω κάπου, απλά δεν πάω.
Δεν χρειάζεται να πιέζω τον εαυτό μου να βλέπει ανθρώπους που δεν θέλει και να χαμογελάει σε άτομα που επίσης δεν θέλει, επειδή το θέλει ο σύζυγος, ο Χ ή ο Ψ.
Προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μου, ύστερα εγώ και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα.
Μετά τη διάγνωση και το διαζύγιο, έμαθα να συγχωρώ. Πρώτα τα πεθερικά μου, που μόλις χώρισα με τον γιό τους, είπαν για μένα τα ακατανόμαστα. Και έπρεπε να τους συγχωρήσω διότι εμένα έχουν πάψει να είναι τα πεθερικά μου, παραμένουν όμως οι παππούδες των κοριτσιών και δεν θέλω να τις στερήσω τη παρουσία τους.
Επίσης, δεν νιώθω πια την ανάγκη να είμαι τέλεια. Κοιτάζοντας πίσω βλέπω έναν υστερικό εαυτό που πάσχιζε να είναι η τέλεια μαμά, η τέλεια υπάλληλος και η τέλεια σύζυγος. Δεν άφηνα κανέναν να δεί πόσο πονούσα που ο άντρας μου ήταν αλκοολικός, αντιθέτως το έκρυβα και βοηθούσα και εκείνον να το κρύβει. Σήμερα ζω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.
Έχασα όλα μου τα μαλλιά απ ‘ τις χημειοθεραπείες και αυτό άλλαξε τελείως τον κόσμο μου.
Τα μαλλιά μου επανήλθαν αλλά εγώ δεν επανήλθα ποτέ.
Ο άνθρωπος που προσπαθούσε να είναι κάτι άλλο για να αρέσει στους γύρω του, αυτός ο ίδιος που δικαιολογούσε την ενδοοικογενειακή βία, πέθανε για να ξαναγεννηθεί.
Έμαθα να αγαπώ διαφορετικά, να αγαπώ χωρίς να περιμένω από τους άλλους.
Έμαθα να είμαι ευγνώμων για τις μικρές στιγμές, για μια βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά μου, για μια γιορτή με φίλους, για έναν καφέ με φίλες, για τη δουλειά μου, για το γεγονός ότι ξυπνάω κάθε πρωί και είμαι εκεί για τα παιδιά μου.
Έφτασα στο θάνατο και γύρισα πίσω.
Κι όταν γύρισα πίσω κατάλαβα πως δεν είναι ο καρκίνος που προκαλεί τον θάνατο στους ανθρώπους, αλλά ο “θάνατος” των ανθρώπων που προκαλεί τον καρκίνο.
Εγώ τον έβγαλα από τη ζωή μου. Εσύ;
*Η επιστολή δημοσιεύτηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2014
