«Το παλιό μου παλτό, το χαρίζω σε σένα… Να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζει σε μένα!». Χρήστος Δάντης από τα καλύτερά του… Είναι ένα τραγούδι που πάει γάντι στην περίπτωση της φίλης μου που δεν μπορεί τις αλλαγές στην ζωή της. Λέει…
Αυτό επεκτείνεται σε κάθε τομέα. Προοδεύει απλώς σε μικρό-πραγματάκια είναι κολλημένη με “Gioyxoy”, κόλλα ζωής, όχι ούχου! Πιπιλίζει διαρκώς το γνωστό, «Αφού είμαι συναισθηματικά δεμένη».
«Λύσου, κορίτσι μου», στριγγλίζω, αλλά χαμπάρι. Λες και εμείς είμαστε καρύδια, δεν έχουμε αισθήματα. Εκεί… δεν αλλάζει χρώμα μαλλιά, «μου αρέσει είναι το αγαπημένο μου…», δικαιολογείται.
Τα ίδια χρώματα του πάγου, γκρι, μαύρο, μπλε… Μου ταιριάζουν! Κόλλημα.
Ακόμη και το κινητό της. Τι είπα τώρα. Αν με άκουγε, δεν γίνεται, αν με διάβαζε καλύτερα, θα μπορούσε να με βάλει να κάνω 10 μετάνοιες, προσευχή και νηστεία, ζητώντας συγχώρεση. Ναι, έχει το κινητό της αυτάκια και κλαίει.
Πρόκειται για μια μπαχατέλα… Αρχαιολογία που όταν το δεις περισσότερο με κουδουνίστρα μοιάζει παρά με κινητό τηλέφωνο. Δεν θα ξενυχτούσα να κοιμίσω τα μωρά μου με τραγούδια αν το είχα αυτό το κινητό!
Παντόφλα νούμερο 50, του Φασούλα ξέρετε, που χρειάζεται να τρέξεις κατοστάρι από το ακουστικό στο μικρόφωνο για να μιλήσεις. Αυτοκίνητο το πάτησε και όμως εξακολουθεί να το κρατά.
Της αρέσει, λέει… Συνέλεξε τα σπασμένα κομμάτια του με κίνδυνο ζωής. Το νου σου κύριε Οδηγέ μπορεί μια τρελή να αναζητεί τη μισή οθόνη της εκεί στην άσφαλτο… Ξεκίνησε μετά τη συναρμολόγηση σαν πάζλ των 1000 κομματιών. Τι χαρά έκανε όταν διαπίστωσε ότι ακόμη δουλεύει; Δεν λέγεται… «Σκυλί, αυτό το κινητό», συνήθιζε να λέει.
Φυσικά, δεν μπορώ να την βλέπω άλλο με αυτό το κινητό. Τα κοριτσάκια της ηλικίας της κρατούν μικροσκοπικά πολύχρωμα gadget και αποθηκεύουν μουσικές, φωτογραφίες…
Εκείνη ούτε ένα μήνυμα δεν μπορεί να στείλει στην ώρα του. Είναι που κολλάει ο σκληρός και σου γράφει: «ΕΠΕΙΓΟΝ CALL ME». Λαμβάνεις το sms με διαφορά 5-10 λεπτών. «Τώρα…», αναφωνεί θιγμένη λες και φταίω από πάνω, «Τι να σε κάνω; Φαντάσου να πέθαινα!» Αμ και κερατάς και δαρμένος.
Παρεξηγήσεις, τσακωμοί, άνθρωποι να κινδυνεύουν να απολυθούν από τη δουλειά τους και όλα αυτά, γιατί η «κολλημένη με τις αντίκες», δεν λέει να βάλει μυαλό.
Δεν είναι να της πεις και τίποτα με το άγριο, αμέσως συννεφιάζει και ξεκινά η βροχή με λίγο μυξοχαλάζι! Ακούω σε κασέτα το ίδιο ποίημα από την δική μου Μαρία Πολυδούρη.
«Εγώ με αυτό κινητό ξέρεις τι έχω περάσει; Σε αυτό το κινητό έχω λάβει τα πιο ωραία και τα πιο άσχημα μηνύματα. Με έχει πάρει τηλέφωνο μέχρι ο Πρωθυπουργός, παρ’ ολίγον. Πώς να το πουλήσω τώρα που με έχει ανάγκη. Θα γίνει παλιοσίδερα. Το αγαπώωω», μου λέει ναζιάρικα και το σφιχταγκαλιάζει.
Ας μην είμαι αχάριστη. Τώρα που το σκέφτομαι – αν και εγώ είμαι ρεαλίστρια και δεν είμαι χαζο-ρομαντική σαν κι αυτή, όταν κάτι δεν κάνει… Αντίο. Όμως στο κινητό αυτό την πήρα κι εγώ να της ανακοινώσω ότι θα ξαναγίνω μανούλα.
Σε αυτό το κινητό μου έκλαιγε μερόνυχτα για τον ακατονόμαστο που την παράτησε… Σε αυτό το κινητό έγραψε το τηλέφωνο από τον καλοκαιρινό της έρωτα που έσβησε με τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου…
Με αυτό το κινητό ανταλλάσσαμε μηνύματα όταν τσακωνόμασταν και μετά φιλιώναμε. Αυτό το κινητό έψαχνα για να δω αν ξανακύλησε στον έρωτα του απαράδεκτου εκλεκτού της καρδιάς της.
Σε αυτό το τηλέφωνο έμαθε για την προαγωγή της και με αυτό το τηλέφωνο έκανε ψυχοθεραπεία σε ένα φίλο μας που το είχε ανάγκη!
Όλα από αυτό το «παλιοσίδερο», όπως το έλεγα! Ντροπή μου. Τα γέλια μας που είχαν βουλώσει τα τύμπανα των Ντόμπρα και Μαυρίκη, επίδοξων υποκλοπέων μας.
Μην φανταστείτε, αφορμή είναι το αρχαίο και πολύπαθο κινητό, νομίζω ότι η φίλη μου είναι γενικά έτσι στη ζωή της. Συναισθηματικά δεμένη με όλα. Ανθρώπους και αντικείμενα.
Δεν αποχωρίστηκε τα παιχνίδια της. Η μητέρα της τα κρατά στο πατάρι για τα δικά της παιδάκια. Τα ρούχα της από την βρεφική, την παιδική ηλικία και την πολύπαθη εφηβεία.
«Τα πρώτα μου πέδιλα», θα μου δείξει όλο καμάρι κάτι κόκκινα παπουτσάκια με φιόγκους που της τα αγόρασε ο θείος της ο Θανάσης που δεν είναι πια στη ζωή… «Αθάνατα!», λέει και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια.
«Οι πουέντ μου από το 6μηνο μπαλέτο μου. Με έδιωξαν γιατί ήμουν υπέρβαρη. Καλά μπορεί να είναι και παραμύθια της μητέρας μου αυτά», θα μου κλείσει το μάτι. Κλασικές άθικτες ροζ.
«Αχ! Ο δίσκος του Χρήστου Δάντη «Δαχτυλικά Αποτυπώματα». Ήταν ο πρώτος μου δίσκος. Πρέπει να έχει λιώσει αν τον παρατηρήσεις…». Τραγουδάμε την μεγάλη επιτυχία «Απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα…»
«Να, να και φωτογραφίες από την εκδρομή στα Καλάβρυτα με το σχολείο στην Γ’ Γυμνασίου. Θεέ μου φρύδια που είχες;», σχολιάζει η αρχαιολόγος.
«Κοίτα, τι έχω; Το εισιτήριο για Σέρρες από το ΚΤΕΛ που είχα πάει στον… Θα ξεχάσω εγώ που είχα πάνω από οκτώ ώρες στο λεωφορείο και από αυτό εδώ το κινητό (συνοδεύει κίνηση που το δείχνει) μου κρατούσε συντροφιά ο Σάββας;» Και πιο δίπλα το βιβλίο του που της είχε αφιερώσει έναν αστερίσκο! Το άφησε ασχολίαστο αλλά το κρατούσε.
Αδιανόητο με τι μπορούσε να είναι δεμένη αυτή τη κοπέλα! Μικροπράγματα που τα μετέφραζε όλα σε αναμνήσεις σημαντικές. «Θέλεις να πετάξω τη ζωή μου;», έλεγε και ξανά έλεγε.
Εγώ, όπως και εσείς που το διαβάζετε, θα είχαμε πάρει μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών και θα τα στέλνατε στην πλησιέστερη χωματερή για πολτοποίηση! Για χωματερή Άνω Λιοσίων, έτερος αποβιβάζω… Τις άχρηστες αναμνήσεις μου.
Έτσι εξηγούνται οι εμμονές της, το ένα στυλό που κρατά μέχρι να τελειώσει το μελάνι του, οι φιλίες της που ακόμη κι αν την πρόδωσαν είναι ζωής και το παλιό κινητό της που το χάρισε στη μαμά τελικά, (επειδή της έκανα εγώ άλλο δώρο, μην σκεφτείτε) και της είπε «έτσι δεν θα το χάσω ποτέ και θα βλέπω σε τι κατάσταση είναι… Είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί του».
Τι να πεις; «Αυτή η κοπέλα δε θα αλλάξει ποτέ…»
