Την ανάληψη ευθύνης για την επίθεση της 8ης Μαρτίου στο Ειρηνοδικείο στο Χαλάνδρι ανέλαβε η ομάδα «Τα Παιδιά Της Πολυκατοικίας».
Η ανακοίνωση:
“Ή μήπως μονάχα θα τους μείνει η ξεροκέφαλη επιθυμία να συνεχίσουν το δρόμο τους και να εξακολουθούν να ρισκάρουν τον εαυτό τους και όλα τα υπόλοιπα; Μια ώθηση ίσως για να δοκιμαστούν και για να μπορέσουν να επομένως να έχουν το κουραγιο να πουν και στους άλλους ότι το να δοκιμαστείς σ’ αυτόν τον άγριο αγώνα σημαίνει εκ των πραγμάτων ότι πλάθεις, κι επομένως ότι ζεις τωρα και όχι σε κάποιο ένδοξο μέλλον, την ελευθερία που παρακινεί και εμψυχώνει τα βήματά μας”.
Βρισκόμαστε λοιπόν εδώ. Στην εποχή, που πλέον ο καπιταλισμός και η κυριαρχία της αγοράς, έχοντας εξαντλήσει τις “λύσεις” για την αποσυμφόρηση των κρίσεων, που τα ίδια προκαλούν, επιλέγουν να στραφούν για μία ακόμα φορά στα όπλα. Μία ακόμα διάχυτη διαμάχη των “υπερδυνάμεων” και του κεφαλαίου για την αναδιανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την αναπροσαρμογή των σφαιρών επιρροής. Στο φαινομενικό τέλος της παγκόσμια κρίσης του covid-19, ήρθε η ώρα να στειθεί ξανά η σκακιέρα.
Βρισκόμαστε λοιπόν εδώ να πρέπει να επιλέξουμε αν θα πεθάνουμε από την πείνα, το κρύο ή την ολοκληρωτική εξουθένωση από μια θέση στην καθημερινή γαλλέρα της μισθωτής εργασίας η οποία δεν παρέχει ούτε τα βασικά. Όταν το παραγωγικό υποκείμενο έχει τη δυνατότητα παραγωγής, αλλά όχι κατανάλωσης, πρέπει να δημιουργηθούν δίπολα, να οξυνθούν αντιθέσεις, να καλλιεργηθεί ο φόβος, να δικαιολογηθεί εκ νέου ο λόγος πίστης και υποταγής στους νόμους της αγοράς και των κρατικών προσταγμών και πειθαρχήσεων.
Το δίλλημα μεταξύ ιμπεριαλιστικών εισβολών και νατοϊκών συμφερόντων μας φαίνεται γελοίο. Αν οι προλετάριοι δεν εχούν πατρίδα, για καθε επαναστατημένο υποκείμενο η λέξη είναι άγνωστη.
Αναγνωρίζουμε μόνο την ελευθερία επιλογής και την αυτοδιάθεση των ατόμων και των λαών, χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες ότι κάτι τέτοιο έιναι εφικτό σε οποιαδήποτε εξουσιαστική πραγματικότητα.
Οι κινησεις μας όμως δεν έρχονται ώς απάντηση σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική, στρατιωτική ή οικονομική συγκυρία. Δεν έρχονται για να εκπληρώσουν κάποιο σκοπό πέραν από την ίδια μς την πράξη. Δεν αναλάβαμε κάποιον ρόλο που θέλει να υποδείξει την συγκρουσιακή πολιτική.
Πηγή των επιθέσεών μας ήταν και θα είναι η βαθιά εσωτερική μας ανάγκη για αυτές. Ο σκοπός μας διαχέεται στις ίδιες μας τις πράξεις και δεν διαχωρίζεται από αυτές.
Δεν χτυπήσαμε απλώς “γιατί είναι πολιτκά αναγκαίο”. Χτυπήσαμε γιατί αυτό είμαστε. Χτυπήσαμε γιατί έτσι εκφραζόμαστε. Χτυπάμε γιατί είμαστε κομμάτια της καθημερινής βίας και το αναγνωρίζουμε χωρίς υπεκφυγές. Επιλέγουμε λοιπόν πως πέραν απο δέκτες θα είμαστε δράστες, επιστρέφοντας έτσι ένα μικρό κομμάτι της βίας που δεχόμαστε.
Δεν περιμένουμε μεσα απο τις ενέργειές μας την προσωπική μας αυτοκάθαρση. Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με την ίδια μας τη ζωή και τις σχέσεις (εργασιακές, κοινωνικές, προσωπικές) μέσα στο ανταγωνιστικό πεδίο του καπιταλιστικού υπάρχοντος. Τα χτυπήματά μας είναι μόνο μία έκφανση αυης της πάλης. Μίας πάλης χωρίς σημέιο έναρξης και λήξης, χωρίς διαλλείματα και ανακωχές.
Δεν ξεχνάμε όμως τη θέση και τον ρόλο του δικαστικού κυκλώματως. Όπως δεν ξεχνάμε τα αφεντικά, τα σώματα ασφαλείας και όλες τις μορφές και τις δομές της καταπίεσης.
Αναλαμβάνουμε λοιπόν την ευθύνη για την τοποθέτηση μηχανισμού υψηλής ισχύος στο Ειρηνοδικείο στο Χαλάνδρι τη νύχτα της 8ης Μαρτίου.
Οι πυλώνες της φιλελεύθερης σκέψης, όπως αυτοί τέθηκαν στην αστική επανάσταση του 1789 είναι: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη και έχουν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην εποχή. Ελευθερία μόνο στην αγορά, ισότητα στην καταπίεση και αδελφοσύνη στον εξευγενισμό της αδικίας.
Σαν αναρχικοί/ες, κομουνιστές/τριες δεν θεωρούμε ότι χρειάζεται να αναλύσουμε, γιατί θα στεκόμαστε απέναντι σε κάθε σύστημα που επιβάλει ή ακόμα προάγει την εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Την αδιάκοπη λεηλασία και καταστροφή της φύσης στο βωμό της κεφαλαιακής κερδοσκοπίας. Την καταστολή, τη φίμωση και την εξαθλίωση όσων αποφασίζουν να σταθούν απέναντι στην βαρβαρότητα με αξιοπρέπεια.
Πάντα με τις τακτικές της εξέγερσης· με την ματιά στην επαναστατική προοπτική θα βρισκόμαστε και θα χωρίζουμε μέχρι να μας ενώσουν οι πράξεις μας και οι επιλογές μας, στην πραγματικότητα του κοινωνικού πολέμου, που δεν δυσκολευτήκαμε ποτέ να διαλέξουμε στρατόπεδο.
ΥΓ: Η επίθεση αφιερώνεται στη μνήμη των δεκάδων πλέον νεκρών εργατών, από τις εργατικές δολοφονίες της τελευταίας περιόδου και στους/ις αιχμάλωτους/ες συντρόφους και συντρόφισσές μας· δεν σας ξεχνάμε ποτέ, περίμενουμε να ξανασμίξουμε στους δρόμους της Φωτιάς.
Τα Παιδιά Της Πολυκατοικίας
