Οι πειθαρχικές ποινές ανάγονται σε παραβάσεις του δεοντολογικού κανονισμού των οδοντιάτρων, λόγω των διαφημιστικών συνεντεύξεων που έδωσε το 2000 η κυρία Ιακωβίδου, σε περιοδικά, αλλά και σε άρθρο που δημοσίευσε σε περιοδικό και πάλι και γινόταν αναφορά σε περιστατικά τα οποία δημιούργησαν αθέμιτο ανταγωνισμό.
Ωστόσο, οι δικαστές δεν δέχθηκαν τους ισχυρισμούς της, ότι οι επίμαχες δημοσιεύσεις που είχαν «ειδικό περιεχόμενο» έγιναν εν αγνοία της, γιατί αν αυτό ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, θα είχε «εκδηλώσει την αντίθεσή της δημοσίως στα αντιδεοντολογικά δημοσιεύματα» όταν πληροφορήθηκε την ύπαρξή τους, πράγμα που όμως δεν έκανε.
Ούτε όμως οι φωτογραφίες της μέσα από το οδοντιατρείο που δημοσιεύθηκαν, αλλά ούτε και οι
Το ΣτΕ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα δημοσιεύματα επεδίωκαν «με επιδεικτικό τρόπο να διαφημίσει εμπορικώς τις υπηρεσίες της και να καταδείξουν την επιστημονική υπεροχή της έναντι των συναδέλφων της».