Όταν καταγγέλθηκαν δημόσια τα πρώτα κρούσματα πορνείας ανήλικων αγοριών στην πιάτσα του Πεδίου του Άρεως, τότε στην αρχή της έκρηξης του μεταναστευτικού ζητήματος, και όταν είχαν πρωταρχίσει να καταφθάνουν οι πρόσφυγες από τη Συρία, οι καθωσπρέπει παράγοντες της ελληνικής κοινωνίας προσποιήθηκαν πως ανατρίχιασαν. Τα περιστατικά ξεχάστηκαν. Άλλωστε πρόκειται για πρόσφυγες και μετανάστες. Πολίτες β΄ κατηγορίας, βλέπετε. Και τα προσφυγόπουλα, παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Το 2012, λίγο μετά την έναρξη του κύκλου της κολάσεως με την οικονομική κρίση, η ΕΛ.ΑΣ., πάντα 
καθυστερημένη, πληροφορείται πως κάπου στο Μεταξουργείο ακούγονται φωνές και κλάματα από ένα σπίτι όπου συγκεντρώνονται περίεργοι τύποι.
Ο γείτονας που ειδοποίησε την αστυνομία είχε αμέσως καταλάβει τι συνέβαινε. Η αστυνομία έστησε ολόκληρο δίκτυο παρακολούθησης μέρα νύχτα για να γίνει τελικά αντιληπτή. Τα κλάματα έπαψαν και οι περίεργοι τύποι σταμάτησαν να προσέρχονται στο ύποπτο σπίτι στο Μεταξουργείο.
Η ΕΛ.ΑΣ. γνώριζε πως στην Αθήνα των ευυπόληπτων αστών λειτουργούσε ένα κύκλωμα διακίνησης νεαρών αγοριών και κοριτσιών από τα σακατεμένα Βαλκάνια. Το κύκλωμα ικανοποιούσε κάθε τύπο γούστων της υπεράνω υποψίας πελατείας του. Κορίτσια ανάμεσα στην ήβη και την εφηβεία, ασχημάτιστα ακόμη αγόρια, όλα ανάμεσα στα 13 και τα 15 τους χρόνια. Εκπόρνευση ανηλίκων δηλαδή διά της βίας. Παράνομη διακίνηση προσώπων και μάλιστα ανηλίκων. Κατάχρηση σε ασέλγεια και κατά εξακολούθηση σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων από τους πελάτες. Συμμετοχή και συνενοχή στο κύκλωμα διακίνησης της υψηλής κοινωνικής στάθμης πελατών που προσέρχονταν στο σπίτι του Μεταξουργείου. Ο μισός ποινικός κώδικας. Τελικά οι παράνομοι πήραν χαμπάρι την αστυνομία και άλλαξαν στέκια προφανώς. Η ΕΛ.ΑΣ. δεν κατάφερε να «κλειδώσει» την υπόθεση. Διακινητές και επωφελούμενοι παρέμειναν στο απυρόβλητο.
Η υπόθεση «Μεταξουργείο» συζητιόταν από τότε στα καλλιτεχνικά στέκια της Αθήνας. Με τον γνωστό κουτσομπολίστικο τρόπο. Κάποιοι αποτολμούσαν να αναφέρουν και ονόματα. Από τότε, λοιπόν, κυκλοφορούσε και το όνομα του γνωστού και ταλαντούχου σκηνοθέτη, στον οποίο άρεσαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ήταν ακόμη άγουρα και επί της ουσίας «άφυλα». Μέσα από τις τρικλοποδιές του μυαλού, ο σκηνοθέτης αυτός παρομοίαζε τα σώματα των παιδιών αυτών ως την επιτομή του «αρχαίου κάλλους». Πόσες και πόσες φορές δεν ειπώθηκαν αυτές οι παρομοιώσεις από στόματα διανοουμένων και καλλιτεχνών προκειμένου να αποφευχθεί (δήθεν) η ενοχοποίηση του πάθους τους. Και εν πάση περιπτώσει ο Τόμας Μαν στον «Θάνατο στη Βενετία» περιγράφει τον έρωτα ενός ασθενούς ενήλικα ο οποίος ερωτεύεται την εικόνα του αμφίφυλου και ασχημάτιστου εφήβου εσωτερικεύοντας βαθιά μέσα του τα αισθήματά του. Άλλωστε ήταν γραφτό του να αφήσει την τελευταία του πνοή στην υγρή Βενετία.
Καμία βίαια παρεκτροπή. Καμία αναφορά σε σαδομαζοχιστικές εκτροπές. Καμία αίσθηση περί άσκησης σωματικής συναισθηματικής βίας σε ανήλικο. Τόσο ο συγγραφέας όσο και ο σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι κατάφεραν να εξυμνήσουν την ομορφιά και την ερωτική προσήλωση χωρίς καμία χυδαία προσέγγιση ή εκχυδαϊσμένη εκδοχή του ερωτισμού.
Ωστόσο ο γνωστός Έλληνας σκηνοθέτης -όχι μόνον το 2012, αλλά και πολύ πριν- είχε προτιμήσει να διαβεί και να περάσει στην αντίπερα όχθη. «Ας με βρει η καψούρα και να γα@@σω την αξιοπρέπεια» απαντούσε επί λέξει σε συνέντευξή του πριν από λίγα χρόνια. Ο γνωστός σκηνοθέτης είχε επιλέξει και τους ρόλους και τη γλώσσα και τις συμπεριφορές που οδηγούσαν στην άβυσσο.
Η ΕΛ.ΑΣ. τότε δεν κατάφερε ή δεν επιδίωξε, όπως μπορεί να το κάνει, να απομονώσει τον γνωστό σκηνοθέτη, ο οποίος από την προηγούμενη δεκαετία ξεγλιστρούσε ακροβατώντας συνεχώς μεταξύ του ταλέντου και των ικανοτήτων του και του πάθους που τον οδηγούσε στα σκοτάδια. Μέχρι που κάποιος τόλμησε επιτέλους να μιλήσει. Έτσι άνοιξε η πύλη της μνήμης. Ο γνωστός σκηνοθέτης είναι πια υποχρεωμένος να κατέβει σκαλί σκαλί την κλίμακα αυτή προς το σκοτάδι.
