Δεχτήκαμε μία επίθεση. Δεν είναι η πρώτη και δεν θα είναι βέβαια η τελευταία που θα δεχτούμε, σ’ αυτόν τον «αιμοσταγή» χώρο των media. Ωστόσο, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο, οφείλουμε μία απάντηση. Scripta manent, ώστε να υπάρχουν αποδείξεις και αναφορές σε αυτές.
Η επίθεση άρχισε από τη βουλευτή του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη, η οποία αρέσκεται να χρησιμοποιεί το λόγο εν είδει «Blitzkrieg», για να τρομάζει τον αντίπαλο. Η τακτική είναι γνωστή και σ’ αυτήν έχει εντρυφήσει η βουλευτής του Κομουνιστικού Κόμματος. Άλλωστε, διαθέτει αρίστους «καθοδηγητές» με γνώσεις επί της τακτικής του αποπροσανατολισμού διά του ψεύδους ή, αν χρειάζεται… της μισής αλήθειας. Στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για ψεύδος.
Σε τηλεοπτικό παράθυρο, ένα εκ των πολλών που αναλώνεται η αριστερή σκέψη της βουλευτού, μας κατηγόρησε ότι ζητήσαμε από τον καταδικασμένο σε ισόβια, Χριστόδουλο Ξηρό, να σχολιάσει τη λαϊκή εξέγερση του Δεκεμβρίου. Συνάμα, και με τρόπο ώστε να θεμελιώνεται η κατηγορία της ιδεολογικής διολίσθησης, η Λιάνα Κανέλλη μας κατηγόρησε ότι ζητήσαμε από το Χριστόδουλο Ξηρό να μας αποκαλύψει τι θα έκανε, αν ήταν πρωθυπουργός.
Αφενός υποτιμά τη νοημοσύνη μας, αφετέρου δε ψεύδεται κα δη ασυστόλως.
Καταρχήν, ως δημοσιογράφοι, έχουμε το δικαίωμα να απευθυνθούμε σε ένα πρόσωπο που σημάδεψε αρνητικά μία περίοδο της σύγχρονης ιστορίας. Έχουν και αυτοί δικαίωμα να εκφραστούν και ας είναι φυλακισμένοι στον Κορυδαλλό.
Κατά τη συνέντευξη, ο δημοσιογράφος ερωτά το Χριστόδουλο Ξηρό «τι θα συμβούλευε, αν μπορούσε να συμβουλεύσει τον υπουργό Εσωτερικών». Ούτε τον πρωθυπουργό και ούτε τι θα έκανε, αν ήταν πρωθυπουργός.
Η κυρία Κανέλλη δεν μπορεί να καταλάβει, βέβαια, το ότι ένας φυλακισμένος έχει και αυτός δικαίωμα να εκφραστεί. Ούτε διανοείται πως ακόμη και η 17 Νοέμβρη αρθρώνει ένα λόγο. Καταδικαστέος ή όχι, αντικοινωνικός ή όχι, πάντως μία οργάνωση που μονοπώλησε το ενδιαφέρον μιας κοινωνίας για δεκαετίες έχει ενδιαφέρον για τον αναγνώστη – τηλεθεατή να ακουστεί.
Η Λιάνα Κανέλλη είπε ψέματα, μπορεί γιατί δεν ήταν καλά πληροφορημένη ή γιατί έπρεπε να επιτεθεί για δικούς της λόγους εναντίον του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Στην πολιτική, όλα μπορούν να συμβούν και όλα συμβαίνουν.
Η υπουργός Εξωτερικών, ωστόσο, που επανήλθε στο ζήτημα μετά από παρέλευση πολλών εικοσιτετραώρων, δεν υπέπεσε μόνο στο σφάλμα του ψεύδους. Προχώρησε στο επόμενο στάδιο, που είναι η συκοφαντία.
Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι πολιτικός και ξέρει τι σημαίνουν οι λέξεις, αλλά και πόσο ζυγίζουν. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά του ηθικά εφικτού.
Η υπουργός Εξωτερικών δεν είναι η μόνη που έχει ευαισθητοποιηθεί, ούτε και μπορεί να μονοπωλεί την ευαισθησία των πολιτών απέναντι στην άδικη, απαράδεκτη, εγκληματική, απάνθρωπη εκτέλεση του συζύγου της, Παύλου Μπακογιάννη, από τη 17 Νοέμβρη.
Τα πράγματα είναι απλά. Η υπουργός Εξωτερικών επανήλθε στους ισχυρισμούς της Λιάνας Κανέλλη περί των δηλώσεων του Χριστόδουλου Ξηρού, αν και ήξερε, ή εν πάση περιπτώσει ως πολιτικός ήταν υποχρεωμένη να ξέρει, πως επρόκειτο για ψέμα και εκούσια παραποίηση. «Πες, πες, κάτι θα μείνει στο τέλος». Το δόγμα είναι γνωστό.
Στην ουρά αυτής της ιστορίας, ακολουθεί και το παρατράγουδο. «Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει», αρέσκεται να λέει ο λαός και στην περίπτωση του κατά συνθήκη ηθοποιού, κ. Κώστα Πρέκα, γνωστού αναδευτή λέξεων χωρίς ειρμό και νόημα, η λαϊκή ρήση ταιριάζει απόλυτα. Ο κ. Πρέκας, ήρωας του χουντικού κινηματογράφου, επετέθη με τη σειρά του σε δύο επίπεδα. Το ένα αφορά… άκουσον άκουσον, στο «πώς μπορεί να απευθύνεται στην υπουργό με τέτοιο τρόπο ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος;».
Το δεύτερο αφορά και πάλι στη συνέντευξη του Χριστόδουλου Ξηρού και το επίμαχο σημείο.
Ο κ. Πρέκας έχει πλέον το ακαταλόγιστο. Ένα ακαταλόγιστο που αναπαράγεται από τηλεοπτικές εκπομπές. Είναι ακραίος και ξεκάθαρα τοποθετημένος πολιτικά. Δεν μας αφορά ούτε τι λέει, ούτε το πώς πορεύεται. Δεν μπορεί, ωστόσο, όσο γραφικά ακραίος και να είναι, να στοχοποιεί ανθρώπους και να καταλήγει στο ότι ο επόμενος στόχος θα είναι δημοσιογράφος. Αν η ενασχόλησή του μαζί μας λειτουργεί ως θεραπευτική μέθοδος, τότε ακόμη καλύτερα, αφού μπορεί τελικά να αποκατασταθεί η τάξη στον τρόπο σκέψης του.
