Ή τα λατρεύεις ή τα σιχαίνεσαι, δεν υπάρχει μέση λύση. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να τα βλέπουν ούτε καν στο δρόμο και άλλοι που, όταν βρίσκονται στο πιάτο τους, τα θεωρούν έναν από τους εκλεκτότερους και σπανιότερους μεζέδες.
Τα σαλιγκάρια, όμως, αποτελούν και μια ιδιαίτερα θρεπτική τροφή, καθώς είναι μια εξαιρετικά πλούσια πηγή σιδήρου, ανώτερη και από το κόκκινο κρέας, ενώ έχουν και πάρα πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά.
Παραμένουν περιζήτητα ως έδεσμα από τους μερακλήδες. Τα γαστερόποδα, κεφαλόποδα μαλάκια με πνεύμονα -όπως ονομάζονται επιστημονικά- είναι ιδιαίτερα διαδεδομένα στη Γαλλία και την Ιταλία.
Στην περιοχή Καραγάτσι Αλμυρού υπάρχει η πρώτη και μοναδική στη Μαγνησία πρότυπη μονάδα εκτροφής σαλιγκαριών. Ο ιδιοκτήτης της, Θανάσης Μασούρας, έχει δημιουργήσει σε μια έκταση 500 τ.μ. εκτροφείο σαλιγκαριών, που αποτελεί πραγματικό χρυσορυχείο.
Ο κ. Μασούρας εκτρέφει ένα είδος κρητικού χοχλιού, που είναι
ερμαφρόδιτο και υποχρεωτικά ετερογονιμοποιούμενο. Τα σαλιγκάρια αυτά γονιμοποιούνται την άνοιξη, νωρίς το καλοκαίρι, και στην Ελλάδα και το φθινόπωρο.
Να αναφερθεί εδώ πως στη χώρα μας, η περίοδος συλλογής σαλιγκαριών καθορίζεται με προεδρικό διάταγμα από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο, αλλά, κακά τα ψέματα, αυτό δεν τηρείται, επιφέροντας και τις ανάλογες επιπτώσεις.
Σύμφωνα με μελέτη που εκπονήθηκε πρόσφατα από τη Σχολή Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, από τη δεκαετία του ’80 έως και του ’90 υπήρχε μια σημαντική μεταπρατική βιομηχανία σαλιγκαριών με πολλές εξαγωγές, που σήμερα πια έχει ατονήσει.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, συλλέγονταν 800-1.000 τόνοι χοχλιών (Helix aspersa) το χρόνο, ενώ σήμερα με δυσκολία ξεπερνούν τους 150.
Πηγή: ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ
