Η Αμάλ είναι μόλις στα 20. Κατάφερε να διαφύγει με την οικογένειά της από τον εμφύλιο στην Υεμένη. Έπειτα από ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσα από το Αιγαίο έφτασε στη Λέσβο. Νόμιζε ότι εδώ θα έβρισκε την ελευθερία και την ειρήνη που αναζητούσε στην πατρίδα της. Αντ’ αυτού την πήγαν στη Μόρια, σε μια ανοιχτή φυλακή, που είναι και η μεγαλύτερη δομή για πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ή η κόλαση επί Γης, όπως την αποκαλεί.
Φόβος
«Η κατάσταση στη Μόρια για τις γυναίκες είναι άδικη» λέει. Ο κίνδυνος είναι παντού, ακόμη και στους χώρους ανάπαυσης. Δεν επιτρέπεται να μπουν άνδρες, αλλά είναι πάντα εκεί κοντά. Μια από τις φίλες της παρενοχλήθηκε από έναν γέρο άνδρα. Κατάφερε, όμως, να φύγει πριν της συμβούν τα χειρότερα. «Ως φεμινίστρια έμαθα ότι δεν πρέπει να έχω φόβο για κανέναν, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να φύγω από αυτό εδώ το μέρος» σημειώνει.
Ο φόβος είναι κοινό γνώρισμα όλων των γυναικών στη Μόρια, όπως είπε στην Deutsche Welle. Δεν ήθελε να μιλήσει με το όνομά της. Υπάρχουν φήμες ότι όποιος μιλά αρνητικά για τη Μόρια, υπάρχει περίπτωση να μην πάρει άσυλο. «Το να είσαι φεμινίστρια και προσφυγοπούλα είναι πολύ δύσκολο» υποστηρίζει. «Έχουμε τόσα πολλά να πούμε όταν μας περνούν από συνέντευξη για τη διαδικασία ασύλου, αλλά πρέπει να σιωπούμε, γιατί θέλουμε να φύγουμε από εδώ» προσθέτει. «Αγώνα ζωής στη Μόρια»
Η Σομαγιέ, η οποία ήρθε από το Αφγανιστάν, κάνει προσπάθεια για να πει κάτι θετικό για τη Μόρια. Είναι ευγνώμων που μένει στο ΠΙΚΠΑ, μια προσφυγική δομή αυτοδιαχειριζόμενη για ευπαθείς πρόσφυγες. Η ζωή στη Μόρια, όπως περιγράφει, είναι πολύ δύσκολη όχι μόνο λόγω των ανθυγιεινών συνθηκών διαβίωσης, αλλά και εξαιτίας των μεγάλων ουρών για το φαγητό και των συνεχών περιστατικών βίας. Μιλά για τη ζωή της στο Αφγανιστάν, αλλά και για τις πιέσεις του άνδρα της να σταματήσει τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο, όταν παντρεύτηκε. «Το Αφγανιστάν είναι μια χώρα όπου τη δύναμη έχουν οι άνδρες, εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε αγώνα για γυναικεία δικαιώματα, γιατί πώς να αντικρίσω έναν άνδρα; Εδώ κάνουμε αγώνα για τη ζωή μας» λέει.
Η Σομαγιέ ήταν ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν, καθόλου εύκολο σε μια αυστηρή πατριαρχική κοινωνία. Πιστεύει ότι οι γυναίκες δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες και ως πρόσφυγες ακόμη λιγότερες. «Η Ευρώπη θα πρέπει να δίνει στη γυναίκα πρόσφυγα γνώση, να μαθαίνει τα δικαιώματά της, αυτό θα της ενισχύσει την αυτοπεποίθηση, αλλά θα πρέπει να της παρέχεται και ασφάλεια» λέει μιλώντας στην Deutsche Welle.
«Στον βυθό μιας λίμνης στο Ιράν»
Ο Κούμι Νάιντο είναι γνωστός ακτιβιστής και από τον Αύγουστο του 2018 γενικός γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας. Έμεινε κατάπληκτος από τις δυσκολίες των γυναικών και υπογράμμισε την ανάγκη να δοθεί περισσότερη προσοχή στις ειδικές συνθήκες ζωής τους. «Οι γυναίκες είναι πιο ευπαθείς απέναντι στην πραγματικότητα της σεξουαλικής βίας» επισημαίνει. «Από την άλλη, η ανθεκτικότητά της απέναντι σε όλα αυτά, μόνο για να επιζήσει και να κρατήσει χαμόγελο στα χείλη, απαιτεί συναισθηματική και πνευματική δύναμη σε υψηλό επίπεδο».
Η Αμάλ είναι μια τέτοια περίπτωση. «Η ζωή μου είναι στον βυθό μιας λίμνης στο Ιράν, όπου έχασα τα χαρτιά μου» λέει. Αλλά αυτό δεν τη σταμάτησε. Όταν πάρει άσυλο στην Ελλάδα, θέλει να επιστρέψει στη Μόρια για να βοηθήσει γυναίκες πρόσφυγες να βρουν τη δύναμη για πολεμήσουν τις ανισότητες. Όπως έκανε και στο παρελθόν.
Πηγή: Deutsche Welle
