Τα... καταγάλανα νερά του Θερμαϊκού

Θεσσαλονίκη, αρχές του Ιούλη, ο Θερμαϊκός βράζει, κοχλάζει, και αφήνει στον αέρα τα… αρώματά του.

Οι σαγιονάρες στολίζουν τα πόδια σου πάνω από την άσφαλτο που ιδρώνει για συμπαράσταση και το πουκάμισό σου σε αγκαλιάζει σφιχτά. Και εκεί, στις παραλίες του Θερμαϊκού με το απελπιστικά θολό νερό, διακρίνεις φιγούρες που επιμένουν να τιμούν τη δροσιά του.

Λοιπόν, πώς σας φαίνεται η πρόταση: «Οι πλαζ της Καλαμαριάς αποκτούν ζωή, μερικά μέτρα από τα τάνκερ και τους αγωγούς των υπονόμων, με παλικαράκια 12, 13 και 14 χρόνων να κάνουν μακροβούτια στον μαγευτικό βυθό του Θερμαϊκού κόλπου»;

Εικόνες μιας Ελλάδας που ξεχάστηκε στην εποχή της μοναρχίας, σε χώρους που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν γαλάζια σημαία μόνο την 25^η Μαρτίου…

Η κρίση είναι εδώ, και σε ξαφνιάζει στις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Στην πλειοψηφία τους, οι μετανάστες απολαμβάνουν τα μπάνια του λαού που ξέχασε την αξιοπρέπειά του στην Εθνική Θεσσαλονίκης – Μουδανιών και στην επική συνέχειά της προς τον Νότο του ποδιού. Στη Χαλκιδική της ουράς, των κόκκινων λαμπτήρων απ’ τα φρένα και των συχνών αναφορών στα θεία για πληθώρα λόγων.

Με ανοιχτό το στόμα, σε λίγα τετραγωνικά μιας παραλίας που μοιάζει οργανωμένη από το Δήμο Καλαμαριάς, θαύμασα ζευγάρια, που με τη σειρά τους θαύμαζαν τον ήλιο να δύει στους γερανούς του λιμανιού, τις μαύρες σακούλες απορριμάτων που μάλλον προβλέφθηκαν για τασάκι πριν από χρόνια, και το βαθμό επισκεψιμότητας.