Μπορούν να δράσουν με συντονισμό που θα ζήλευαν και καταδρομείς των Ειδικών Δυνάμεων. Διαθέτουν δύναμη πυρός που φέρνει τις διωκτικές Αρχές σε απελπισία. Παράλληλα, το νομικό «ρίσκο» που παίρνουν είναι σχετικά χαμηλό, αφού δεν χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα ή απαγορευμένα εκρηκτικά.
Μιλάμε για τις δεκάδες ομάδες αντιεξουσιαστών, που τα τελευταία χρόνια εξαπολύουν επιθέσεις με γκαζάκια, αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς ή μολότοφ σε ολόκληρη την Αθήνα.
Αναλαμβάνοντας την ευθύνη υιοθετώντας τις πλέον «πολύχρωμες» ονομασίες, οι ομάδες αυτές παράγουν μία micro-πολιτική βία χαμηλής έντασης, με δυσανάλογο ωστόσο πολιτικό αντίκτυπο σε σχέση με τα μέσα που χρησιμοποιούν και τους κινδύνους που αναλαμβάνουν.
Τις προκηρύξεις τους προτιμούν να τις διακινούν σε ηλεκτρονικά Μέσα, μεταξύ των οποίων και η zougla.gr, που είναι τακτικός παραλήπτης τέτοιων κειμένων.
«Πύρινες Σκιές», «ΧΑ-οτικές Ο-μάδες Σ-αμποτάζ», «Πυρήνες Αποδόμησης», «Κομμάντο Νικολά Τέσλα», «Καρναβαλιστές εντός Κλίματος», «Εμπρηστικές Ομάδες Νύχτας», «Εργατικοί Πυρήνες Μαχόμενων Κομμουνιστών (Α)», «Συμμορίες Συνείδησης / Εξτρεμιστές Περάματος», είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που εμφανίζονται στο αστυνομικό δελτίο τους τελευταίους μήνες.
Στον κατάλογο των στόχων τους, στην πρώτη θέση φιγουράρουν τράπεζες και κρατικά αυτοκίνητα, ακολουθούν αντιπροσωπείες, μάντρες πολυτελών αυτοκινήτων και δημόσια κτίρια, εγκαταστάσεις ΜΜΕ, αλλά και συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως δικαστικοί, πολιτικοί και αστυνομικοί.
Τελευταίως, βέβαια, στο κατάλογο των στόχων προστέθηκαν και τα… τρένα, όπως δείχνει ο εμπρησμός μίας ολόκληρης αμαξοστοιχίας του ΗΣΑΠ στον σταθμό Κηφισιάς, από τα μέλη των «Συμμοριών Συνείδησης / Εξτρεμιστών Περάματος».
Ένα, δύο, τρία πολλά… Εξάρχεια
Το χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει μεταβληθεί σε πραγματικό εφιάλτη για την Αστυνομία, είναι ότι αυτές δεν δρουν πλέον στο περιορισμένο… «πάτριο έδαφος» των Εξαρχείων, αλλά σε ολόκληρη την Αθήνα -για να μην πούμε σε ολόκληρη την Ελλάδα!
Αυτή η ιδιότυπη «διασπορά δυνάμεων», η οποία παρασάγγας απέχει από τα κλασικού τύπου επεισόδια και «σπασίματα» κατά τις πορείες και τις διαδηλώσεις, έχει προσδώσει σε αυτές τις επιθέσεις έντονο το άρωμα “αντάρτικου πόλης” και φυσικά έχει την εξήγησή της.
Η άκριτη καταστολή και τα πογκρόμ, που συχνά εξαπολύονται εναντίον των θαμώνων των Εξαρχείων, είναι ένας από τους κυριότερους λόγους για την «μετανάστευση» των αντιεξουσιαστών.
Όλοι οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης τα τελευταία τριάντα χρόνια -και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ- είχαν αναμφίβολα ως κρυφό όνειρο την… πάταξη των Εξαρχείων. Οι πιο αυταρχικοί από αυτούς το δοκίμασαν κιόλας.
Από την εποχή του αλήστου μνήμης στρατηγού Α. Δροσογιάννη και του «μετριοπαθή» Θ. Αναγνωστόπουλου, μέχρι τις ημέρες του λεξιλάγνου θαυμαστή της Αστυνομίας Β. Πολύδωρα, πολλοί υπουργοί πλήρωσαν το πολιτικό κόστος αυτού του ονείρου, το οποίο απεδείχθη άπιαστο…
Με τα ΜΑΤ να έχουν κατά καιρούς κυριολεκτικά καταλάβει την πλατεία Εξαρχείων και τους πέριξ δρόμους επί ολόκληρες εβδομάδες, και το αστυνομικό κλομπ να πέφτει αδιακρίτως επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί και πάσης φύσεως Εξαρχειώτες όχι μόνο δεν διαλύθηκαν, αλλά… πολλαπλασιάστηκαν! Αναδιπλώθηκαν και μετανάστευσαν.
Ανακάλυψαν τις γειτονιές στα Ανατολικά και Νότια προάστια, έφτιαξαν στέκια και τελικά πολιτικοποίησαν και στρατολόγησαν πολύ περισσότερους νέους, από αυτούς που σύχναζαν στο εκ των πραγμάτων περιορισμένο «γκέτο» των Εξαρχείων. Άλλωστε, αυτή η ιδιότυπη «αποκέντρωση» ταίριαζε και με την ιδεολογία τους περί μη εξουσίας ενός κεντρικού κράτους.
Ορισμένοι όμως από αυτούς, οι πιο πολεμοχαρείς, από τη μετανάστευση αυτή διδάχθηκαν και άλλες… τέχνες.
Έμαθαν να κινούνται «επιχειρησιακά» σε μεγάλες αποστάσεις με μηχανές και αυτοκίνητα και να δρουν συντονισμένα. Οι στόχοι τώρα απείχαν, βλέπετε, αφού χάθηκε η γεωγραφική εγγύτητα των Εξαρχείων.
Ξαναδιάβασαν υπό άλλο πρίσμα τα εγχειρίδια του Βραζιλιάνου «γκουρού» του αντάρτικου πόλης, Κάρλος Μαριγκέλα, και τον «Τσελεμεντέ του Αναρχικού», δίνοντας άλλη διάσταση στην τακτική του hit and run.
Κατάλαβαν ότι μία εμπρηστική επίθεση στο σπίτι ενός δικαστικού, στο γραφείο ενός βουλευτή ή εναντίον μίας ολόκληρης αντιπροσωπείας πολυτελών αυτοκινήτων στη Λ. Βουλιαγμένης έχει πολύ μεγαλύτερη επικοινωνιακή αξία από το απλό σπάσιμο μίας τράπεζας στη Σόλωνος. Η τράπεζα περνάει στα ψιλά των εφημερίδων, ενώ η αντιπροσωπεία και ο βουλευτής μπορεί να παίξουν και στα δελτία ειδήσεων…
Τα νέα αυτά δεδομένα συνέβαλαν στη γέννηση ενός νέου τύπου micro – ανταρτών πόλης, των λεφόμενων «γκαζάκηδων».
«Η βία γεννάει τη βία»
Το θέαμα των ακροδεξιών της «Χρυσής Αυγής» να δρουν συντονισμένα με τις δυνάμεις των ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών, οι διάφορες «ζαρντινιέρες» και τα αμέτρητα περιστατικά αστυνομικής βίας, υποθάλπουν το αίσθημα αδικίας που διακατέχει τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Πόσο εντατικά, άραγε, ασχολήθηκαν οι Αρχές με την ανακάλυψη των δραστών που… “άγνωστοι” με δολοφονικές προθέσεις πέταξαν στο «Στέκι Μεταναστών» στα Εξάρχεια, την ώρα που συνεδρίαζαν οι αντιρρησίες συνείδησης; Το ερώτημα απασχολεί τους αντιεξουσιαστές, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι πρόκειται για έργο ακροδεξιών κύκλων.
Σε μία κοινωνία όπου οι νέοι πιστεύουν ότι δεν έχουν μέλλον, ότι η φωνή τους δεν ακούγεται και ότι θα ζήσουν στο περιθώριο και χειρότερα από τους γονείς τους, η κρατική αυθαιρεσία μοιραία λειτουργεί ως θρυαλλίδα για να ξεσπάσει η οργή. Και κανένας κρατικός φορέας μπορεί να προβλέψει τι μορφή θα έχει αυτό το ξέσπασμα, ούτε και πώς θα το ελέγξει.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα ιστορικά προηγούμενα είναι αμέτρητα, τόσο στην ελληνική ιστορία όσο και στη διεθνή.
Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό είναι ένα κλασσικό παράδειγμα για το πώς η κρατική αυθαιρεσία, ειδικά υπό τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες, μπορεί να οδηγήσει σε εκρηκτικές καταστάσεις.
