Διαβάζοντας το διαβιβαστικό της ανακριτικής δικογραφίας για την υπόθεση του βιασμού τη Γεωργίας Μπίκα προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης στην 4η γραμμή της πρώτης παραγράφου αναφέρεται η κατηγορία βάσει της οποία διώκεται ο Βασίλης Λεβέντης του Γεωργίου – Νεοκλή. «για την αξιόποινη πράξη του βιασμού (άρθρο 336 παράγραφος 4 του Ποινικού Κώδικα). Η ποινή αυτή κατά τον δικηγόρο της Γεωργίας Μπίκα, Θανάση Ζιώγα για αυτό το αδίκημα επισείει ανώτατη ποινή δέκα (10) έτη κάθειρξης.
Η δικαστική αρχή εξ αρχής επέλεξε να ασκήσει δίωξη κατά του βιαστή Βασίλη Λεβέντη με βάση αυτόν τον συγκεκριμένο νόμο και τις επί μέρους διατάξεις του. Σε αυτό το νομικό πλαίσιο του νόμου 336 δεν προβλέπεται προφυλάκιση αν και πρόκειται για κακούργημα. Είναι προφανώς και ο λόγος για τον οποίο η δικαστική αρχή εξ αρχής επέλεξε αυτήν την νομική οδό ώστε να μην ….«επιβαρυνθεί» ο γόνος της ισχυρής επιχειρηματικής οικογένειας.
Είναι ζήτημα επιλογής και τελικά πολιτικής βούλησης διότι σε τελευταία ανάλυση όλα ξεκινούν και όλα καταλήγουν στην Πολιτική όταν πρόκειται για την διαχείριση ζητημάτων που άπτονται των σχέσεων εξουσίας. Έχουμε να κάνουμε με την εμπλοκή μία πανίσχυρης οικονομικά και κοινωνικά οικογένειας η οποία συνδέεται άρρηκτα με την πολιτική ελίτ του τόπου και άρα κινείται με απόλυτη άνεση και ασφάλεια στους διαδρόμους της εξουσίας και στις υπόγειες διαδρομές της. Η οικογένεια ενήργησε αμέσως ώστε οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση του βιασμού της Γεωργίας Μπίκα, εκ μέρους των μηχανισμών της Πολιτείας, να πληροφορηθούν το τι ακριβώς η οικογένεια Λεβέντη επιδιώκει. Δηλαδή την πλέον ανώδυνη εξέλιξη των ανακριτικών διαδικασιών και των εξ αυτών νομικών επιπτώσεων για τον καλομαθημένο κανακάρη της. Όπερ και εγένετο.
Την Παρασκευή 18 Μαρτίου άρχισε η δίκη του ηθοποιού Πέτρου Φιλιππίδη και συνεχίστηκε η δίκη του σκηνοθέτη και ηθοποιού Δημήτρη Λιγνάδη. Και οι δύο κατηγορούνται για βιασμό αλλά σε διαφορετικό νομικό πλαίσιο και ορθώς βεβαίως. Ο νόμος και οι διατάξεις βάσει των οποίων διώκονται και οι δύο κατηγορούμενοι επιβάλουν την προφυλάκιση τους, Και πάλι ορθώς. Ωστόσο για τον απλό πολίτη ο οποίος παρακολουθεί αυτές τις υποθέσεις τίθεται ένα αμείλικτο ερώτημα. Γιατί στις δύο αυτές περιπτώσεις εφαρμόζεται όπως πρέπει ο νόμος με όλη την αυστηρότητα που προβλέπεται για ένα τόσο απεχθές έγκλημα όπως ο βιασμός ενώ στην περίπτωση της Γεωργίας Μπίκα εξ αρχής επιλέγεται αρμοδίως ένα εντελώς διαφορετικό νομικό σκεπτικό επιβολής του νόμου για ένα εξ’ ίσου απεχθές έγκλημα; Γιατί στις δύο περιπτώσεις των καλλιτεχνών η ανακριτική διαδικασία, η συλλογή στοιχείων και ευρημάτων λειτούργησαν εύρυθμα και αποτελεσματικά ενώ στην υπόθεση της Γεωργίας Μπίκα οι επιβαλλόμενες από τις διατάξεις και τα πρωτόκολλα ανακριτικές διαδικασίες είτε δεν εφαρμόστηκαν, είτε εφαρμόστηκαν πλημμελώς, είτε απλώς αγνοήθηκαν. Ήταν επειδή οι αρμόδιες ανακριτικές αρχές αγνοούσαν το αντικείμενο; Όχι βεβαίως. Είναι διότι οι ιατροδικαστικές αρχές ήταν πλημμελώς στελεχωμένες; Ούτε. Ήταν επειδή δεν υπήρχε η απαιτούμενη επιστημονική γνώση; Ούτε κατά διάνοιαν. Μήπως έλειπαν τα ειδικά επιστημονικά εργαστήρια στην Ελλάδα; Όχι και πάλι όχι.
Η συνολική εικόνα παραπέμπει ενδεχομένως σε κάτι που θα ικανοποιούσε όλους εκείνους που λατρεύουν τις θεωρίες συνομωσίας. Θα τους απογοητεύσουμε. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ήταν εξ αρχής ζήτημα επιλογής και συλλογικής βούλησης των μηχανισμών που ενεπλάκησαν στο ανακριτικό έργο για την υπόθεση της Γεωργίας Μπίκα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Κάτι που ευτυχώς για την Δικαιοσύνη και το κοινόν περί Δικαίου αίσθημα δεν συνέβη στις δύο άλλες περιπτώσεις, του Πέτρου Φιλιππίδη και του Δημήτρη Λιγνάδη.
Μία εικόνα, μία φωτογραφία η οποία ελήφθη λίγες ώρες μετά τον βιασμό της 24χρονης κοπέλας τα λέει όλα. Ο Βασίλης Λεβέντης του Γεωργίου – Νεοκλή ποζάρει αυτάρεσκα, με αυθάδεια και αλαζονεία στον καναπέ του σπιτιού του στην Αθήνα επιδεικνύοντας πρωτοσέλιδο εφημερίδας που αναφέρει την σύλληψη του. Απευθύνεται δηλαδή στο Κράτος, την Κοινωνία, την Δικαιοσύνη ,την Αστυνομία αλλά και στους φίλους του. Το μήνυμα του είναι σαφές. Απεχθές αλλά σαφές. «Σας γράφω όλους στ’ α@@@@@α μου» λέει αδίστακτα το πλουσιόπαιδο σε όλους εμάς.
Μένει η Γεωργία Μπίκα η οποία καλείται να διαχειριστεί μόνη της όλη αυτήν την ιστορία. Είμαστε όμως και όλοι εμείς, οι πολίτες, οι οποίοι καλούμεθα να αποδεχθούμε πρακτικές οι οποίες δεν μπορούν να γίνονται αποδεκτές. Μηρυκάζουμε συνεχώς την γνωστή καραμέλα περί νομικού πολιτισμού. Για ποιόν νομικό πολιτισμό μιλάμε; Γι’ αυτόν που γράφει στα παλιότερα των υποδημάτων του το δίκιο μίας άγνωστης κοπέλας 24 ετών και επιχειρεί να διασώσει επιδεικτικά και ξεδιάντροπα έναν βιαστή επειδή είναι γόνος μίας ισχυρής επιχειρηματικής οικογένειας; Πρόκειται περί ηθικής εκτροπής, περί μείζονος πολιτικού ατοπήματος αλλά και περί συλλογικής κατάντιας.
Νομικοί κύκλοι τόσο της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης που παρακολουθούν από την πρώτη στιγμή την υπόθεση της Γεωργίας Μπίκα, δεν κρύβουν την οργή τους για την συνολική ανακριτική και νομική διαχείριση του κατηγορούμενου για βιασμό Βασίλη Λεβέντη.
Είναι τόσο ευδιάκριτη από την αρχή η προσπάθεια να τύχει ο κατηγορούμενος ειδικής προστασίας που νομικοί με εμπειρία απορούν με την συμπεριφορά των εμπλεκομένων ιατροδικαστικών και δικαστικών αρχών καθώς και της Αστυνομίας. Πρόκειται για συμπεριφορά που εκθέτει τις προαναφερόμενες αρχές αλλά και δίνει το δικαίωμα να υπάρξουν ερμηνείες και εικασίες οι οποίες δεν τιμούν ούτε την Δικαιοσύνη, ούτε την ΕΛ.ΑΣ. ούτε και το Ιατροδικαστικό Σώμα. Και ο νοών νοήτω.
