Διασχίσαμε την διαδρομή των δύο χιλιομέτρων, από τα διόδια των Τεμπών μέχρι το σημείο της κατολίσθησης με τα πόδια. Η κάμερα στην πλάτη και πίσω οι Δήμαρχοι με τους Κοινοτάρχες. Κανένας δεν έβγαζε άχνα όση ώρα μας περιέγραφε ο ιδιοκτήτης του λατομείου στην περιοχή, τον κίνδυνο που κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας.
Όχι τώρα που η πλαγιά έχει αποσταθεροποιηθεί, αλλά πάντα και τότε που ανέμελα οι ταξιδιώτες πέρναγαν ήρεμοι το στενό της κοιλάδας, απολαμβάνοντας το τοπίο. Πόσες φορές στη ζωή σας έχετε περάσει από μέρη που η ψυχική διάθεση δεν σας επέτρεψε να παρατηρήσετε τις λεπτομέρειες;
Σίγουρα πολλές. Αυτό έπαθα κι εγώ ακούγοντας τον Θύμιο Καζαντζή, τον έμπειρο λατόμο, να μου εξηγεί πως ο τεράστιος βράχος που κρεμόταν από πάνω μου, στηριζόταν σε μία σφήνα πέντε εκατοστών. Λίγο να την μετακινήσω με το λοστάρι μου θα δεις τι έχει να γίνει, είπε κάποια στιγμή που εγώ παρακολουθούσα τον ασβεστολιθικό όγκο και πριν προλάβω να αντιδράσω, το έκανε ο αθεόφοβος σε έναν μικρό βράχο, που ξεκόλλησε και έπεσε κάτω με γδούπο.
Μου ήταν αδύνατον να φανταστώ ότι μία τόσο λεπτή κίνηση μπορούσε να κάνει τέτοια ζημιά, ενώ εκείνος συνέχισε να μου εξηγεί, ότι εάν αυτό το έκανε ψηλότερα τότε η μία κατολίσθηση θα έφερνε την άλλη και όλες μαζί την καταστροφή. Ήταν η στιγμή που ένας από την παρέα, πετάχτηκε και σχολίασε ότι ο Iταλός μηχανικός, κάποιους είχε στείλει επάνω στο αποσταθεροποιημένο από τους δυναμίτες σημείο και ότι μία λάθος κίνησή τους ήταν η αιτία όσων συνέβησαν.
Μόλις όμως του ζήτησα να το επαναλάβει στην κάμερα εξαφανίστηκε, λέγοντάς μου ότι δεν θέλει να μπλέξει.
Αυτή τη φράση την άκουσα δυστυχώς να επαναλαμβάνεται πολλές φορές, όπως και το όνομα της εταιρείας και τα επώνυμα των γνωστών πλέον μετόχων. Ψιθυριστά με δέος μπροστά στην ισχύ και την εξουσία με τις οποίες στη συνείδηση πολλών ανθρώπων είναι συνώνυμα.
Η απόσταση από το σημείο της συμφοράς μίκραινε συνεχώς με τις αφηγήσεις του λατόμου να γίνονται
σχεδόν ανατριχιαστικές, μέχρι που στο βάθος άρχισαν να φαίνονται τα γκρεμισμένα βράχια. Μπροστά εμείς, πίσω οι κοινοτάρχες και μαζί ένας απελπισμένος αστυνομικός, που προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν μπορούμε να πλησιάσουμε, γιατί η κατολίσθηση βρίσκεται σε εξέλιξη.
Όπως αντιλαμβάνεστε επειδή ο δημοσιογράφος δύσκολα μπορεί να συνεννοηθεί με το όργανο της τάξης, η πορεία προς τον στόχο μας συνεχιζόταν κανονικά, έχοντας απλώς αρχίσει να συνηθίζουμε o ένας τη φωνή του άλλου.
Ήμουν εκεί δίπλα στο βράχο διστακτικά στην αρχή, με περισσότερο κουράγιο στη συνέχεια, αλλά και το δέος να με κυριεύει μπροστά στην τρομακτική δύναμη της φύσης, που είχε σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της. Αυτά τα πράγματα γίνονται ξαφνικά μου πέταξε κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης του λατομείου, ο οποίος φαίνεται ότι είχε αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με τα θηριώδη βράχια των δέκα μποφόρ…
Το μάτι μου έπεσε επάνω σε μία λαμαρίνα χωρίς χρώμα, ίσια σαν λεπίδα που δεν θα καταλάβαινα ότι προέρχεται από αυτοκίνητο εάν δίπλα της δεν κρεμόταν ένα εξάρτημα. Ναι μία σκέτη επίπεδη λαμαρίνα, αυτό είχε απομείνει από το αυτοκίνητο του ιταλού μηχανικού Σένι εκείνη την ημέρα.
Δεν θα αναφερθώ στους υπαίτιους της κατάστασης που χώρισε την Ελλάδα στα δύο, με τον δημοσιογραφικό και τον πολιτικό κόσμο της χώρας να αρκείται σε ρόλο απλού παρατηρητή όλες αυτές τις ημέρες, αλλά στην διαπίστωση των ειδικών, ότι χωρίς να την ενοχλήσουμε αυτή η γη άντεξε χιόνια, σεισμούς και βροχοπτώσεις πολύ χειρότερες από αυτές που επικαλείται η κατασκευαστική εταιρεία.
Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί στην κορυφή πάνω από την κάθετη πλαγιά. Δίπλα από τον ογκόλιθο που ξεκόλλησε κρεμόταν ένας εξίσου μεγάλος βράχος απειλητικά. Τα γεράκια κάνοντας ακροβατικά από πάνω μας αισθάνονταν σίγουρα πιο άνετα, δίχως να συμμερίζονται τους περιορισμούς και τον αποκλεισμό οδικό και οικονομικό των κατοίκων της περιοχής.
Ελλάδα ένα απέραντο τρελοκομείο όπου η κάθε λογής εξουσία, επικαλούμενη την ασφάλεια των πολιτών όλα αυτά τα χρόνια, τους έστελνε να ταξιδεύουν, να εμπορεύονται και να ερωτεύονται κάτω από έναν θανάσιμο κυριολεκτικά κίνδυνο.
Μαζί με τα καταστήματα της περιοχής κλειστό και το προσκύνημα της Αγίας Παρασκευής γιατί άλλο ή χάρη κι άλλο ο θάνατος με άδειο το παγκάρι…
Οι καιρικές συνθήκες και ο Θεός φταίνε σκεφτόμουν αποχωρώντας. Ένας Θεός που σχεδόν σαδιστικά δεν κράτησε τα βράχια των αδιάφορων ηγετών και τα άφησε να κατρακυλήσουν μαζί με όση αξιοπιστία τους έχει απομείνει.
Φαντάζεστε να είχε κοπεί τόσες ημέρες η Γαλλία ή η Ιταλία στα δύο, τι θα είχε συμβεί, εάν μάλιστα ανακάλυπταν οι πολίτες τους ότι είχαν εκτεθεί επανειλημμένα σε τέτοιο κίνδυνο; Κι όμως δεν ήταν μόνον αυτά.
Σε ρεπορτάζ που πρόκειται να ακολουθήσει, θα απολαύσετε τα υπόλοιπα που δε συμβαίνουν ούτε σε δικτατορίες της κεντρικής Αφρικής.
Διαβάστε επίσης:
Πάνε για λουκέτο ΚΤΕΛ και μεταφορικές εταιρείες, λόγω Τεμπών, Πρώτη καταχώρηση: Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2010, 13:16
Κραυγή αγωνίας προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου 2010, 19:25
Οικονομική καταστροφή στα Τέμπη, Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου 2010, 02:40
